يدالله مفتون اميني معتقد است: سال‌هاست كه قالب نيمايي دوره‌اش تمام شده و به يكنواختي رسيده است. اين شاعر پيشكسوت در گفت‌وگو با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، تصريح كرد: زماني‌كه نيما يوشيج سبك تازه‌اي در شعر فارسي ايجاد كرد، شعر ما مدت‌ها بود كه در يكنواختي افتاده بود و ذوق ادبي ايرانيان خسته شده بود؛ ديگر براي هواي فشرده و كهنه شعر ما پنجره باز كردن افاقه نمي‌كرد؛ آمدند سقف را برداشتند و حد و حدود دررفت. وي با بيان اين مطلب كه با نوپردازي نيما يك‌باره زنجيرها پاره شد، افزود: در اين دوره كه بسياري به‌دنبال تحول در شعر بودند، خواستند يك‌باره اين مسير را طي كنند، بنابراين گسيختگي ناگهاني و پرشوري كه نيما در ايراني‌ها آزاد كرد، ديگر قابل كنترل نبود؛ مانند اين‌كه نوجواني 12ساله سيگار بكشد كه قطعا با سيگار اقناع نخواهد شد. وي با اعتقاد بر اين‌كه قالب نيمايي ظرفيت كامل بيان مسائل اجتماعي و عشق را ندارد، متذكر شد: قالب نيمايي شايد مقداري از حرف‌هاي اجتماعي را توانسته باشد منعكس كند، ولي عشق را به آن صورت كه بوده، نشان نداده؛ درواقع عشق و عاطفه در شعر نيما ارضا نشد. نتيجه‌اش اين شد كه شاعران براي بيان عشق به سمت غزل و شعر سپيد رفتند و درنتيجه چالش ايجاد شد؛ چراكه روحيه ايراني هرگز خارج از عشق نبوده است. اين شاعر قالب و شعر نيمايي را داراي جهان‌بيني وسيعي دانست و متذكر شد: نيما خود به مسائل عاطفي در شعرش نپرداخت و شاگردان او نيز عشق و عاطفه را تشريح كردند؛ كساني چون فريدون توللي، پرويز ناتل‌ خانلري كه به آن كم‌تر پرداختند و نصرت رحماني و محمد زهري كه به‌كلي زير آن زدند. حميد مصدق و منوچهر نيستاني نيز تلاش‌هايي كردند، ولي به جاي درست كردن، بيش‌تر به دخل و تصرف پرداختند و كار را خراب كردند؛ چراكه اين قالب از نظر غنايي و عشقي آن ظرفيت را ندارد. مفتون درباره دليل ديگري كه امروز به شعر نيمايي كم‌تر پرداخته مي‌شود، گفت: شعر نيمايي بدون پرداخت كامل نتيجه نمي‌دهد؛ اين شعر به ويرايش زيادي نياز دارد و به اين دليل است كه عوالم عاطفي در آن از بين مي‌رود. وي همچنين تاكيد كرد: حتا شعر سياسي نيز در سبك نيمايي محدوديت دارد و گاهي اين مضمون در قالب سپيد زيباتر و قابل بيان‌تر است. انتهاي پيام