يك كارشناس مرمت ابنيه‌ي تاريخي با تاكيد بر اين كه تكنولوژي‌هاي مرمتي در ايران به‌روز نيستند، اين پرسش را مطرح كرد كه آيا روش‌هاي مطالعه و تحقيق در تخت‌ جمشيد (پارسه) براساس استانداردهاي سال 84 در دنياست يا روش‌هايي كه سال 46 توسط شركت ايتاليايي به كشور وارد شد، همچنان دنبال مي‌شوند؟ آيت آزاداگان در گفت‌وگو با خبرنگار بخش ميراث فرهنگي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، اظهار داشت: سيستم‌هاي مرمتي در كل ايران و تخت‌ جمشيد (پارسه) به‌روز نيستند؛ بهترين پژوهشكده‌ي ايران، در تخت ‌جمشيد (پارسه) است، ولي اين پژوهشكده از دانش روز دنيا عقب است. به عنوان مثال، پژوهشگران در اين مجموعه به سايت‌هاي اينترنتي دسترسي نداشتند و نمي‌توانستند نتيجه‌ي تحقيقات خود را با نرم‌افزارهاي مختلف شبيه‌سازي كنند. وي با تاكيد بر اين كه مرمت بايد برگشت‌پذير باشد، گفت: متاسفانه اگر سنگي در تخت‌ جمشيد (پارسه) آسيب ببيند، براي استحكام‌بخشي سنگ، تيرآهن 18 داخل آن مي‌گذراند و دور آن دوغاب سيمان مي‌ريزند؛ در حالي كه سيمان، هيچ‌گاه از سنگ جدا نخواهد شد. سيمان جزو موادي بود كه 30 سال پيش، استفاده مي‌شد و در دنيا ديگر كاربردي ندارد. آزادگان كه سال 82 و 83 به عنوان كارشناس مرمت در پژوهشكده‌ي بنياد پارسه - پاسارگاد به مستندنگاري، جمع‌آوري اسناد و پژوهش مشغول بوده است، در ادامه اظهار داشت: دو جرز دروازه‌ي شمال شرقي كاخ صد ستون وجود دارد كه سنگ بالاي آنها (نعل درگاه) زمان‌هاي قديم افتاده است. چند سال پيش تصميم گرفته شد تا اين نعل درگاه در جاي اصلي‌اش قرار گيرد؛ لذا تحقيقاتي براي مشخص كردن درستي يا نادرستي اين عمل آغاز شد و در نهايت به اين نتيجه رسيديم كه سنگ انتقال نيابد. وي با بيان اين توضيح كه در عمليات انتقال نعل درگاه دروازه‌ي شمال شرقي صد ستون مي‌بايد سنگي 10 تني در ارتفاع حدود 11 متري نصب مي‌شد، تصريح كرد: شيوه‌ي انتقال سنگ‌هاي تاريخي به پاي كار مناسب نبود و اين امر سبب شد تا پژوهشگران موافق اين انتفاق نباشند؛ درواقع مي‌بايد، سيم بوكسولي به دور سنگ مي‌بستند و با جك آن را به پاي كار مي‌كشاندند. براي اين كار نيز يكي از پايه ستون هاي كاخ صد ستون را به عنوان پايه ثابت براي انتقال، انتخاب مي‌كردند. چون پايه ستون‌ها رگه‌هاي افقي داشتند بر اثر وارد شدن نيرو به آن، ترك مي‌خوردند. او در اين باره، اضافه كرد: سال 82 اين روش براي انتقال سنگ‌ها، بدون انجام پژوهش‌هاي لازم و تنها با اتكا به تجربه، به كار مي‌رفت و حتا گاهي پايه ستون‌ها بر اثر وارد شدن نيرو، ترك مي‌خوردند. تجربه‌اي كه در اين زمينه بر اساس آن عمل مي‌شد، از گروهي ايتاليايي كه پيش از انقلاب در تخت ‌جمشيد (پارسه) كار مي‌كردند، به استادكاران ايراني منتقل شده است؛ در حالي كه آن گروها اصلا در زمينه مرمت سنگ، تخصص نداشتند. آزادگان در پايان با تاكيد بر اين كه سياست‌گذاري صحيح زايش علم را به دنبال خواهد داشت، افزود: اگر سرمايه‌گذاري بيشتري بشود، مي‌توان پژوهش‌هاي عمقي‌تري انجام داد، ولي در شرايطي كه از تعطيل كردن دانشكده‌ي مرمت اصفهان صحبت مي‌شود، مشخص است كه سياست‌ها بر اساس توليد علم و پرورش دانشجو نيست. انتهاي پيام