خود پذيري يعني دوست داشتن موجودي كه هم اكنون شما هستيد. گاه خود پذيري را لازم براي اعتماد به نفس و گاه خود اعتماد به نفس مي‌نامند و حتي به خود شيفتگي نيز گاه از آن ياد مي‌شود. به گزارش خبرنگار سرويس «نگاهي به وبلاگ‌ها»ي ايسنا بلاگر http://honest1973.persianblog.com/ نوشته است: اما اگر روي تعريف كلمات حساسيتي نداشته باشيم، خواهيم دانست كه هنگامي كه كه خود را مي‌پذيريم احساس باشكوه‌تري در زندگي داريم. خود پذيري نوعي توافق ما با خودمان است در جهت قدرشناسي – تصديق – پذيرش و حمايت خودمان در همه لحظات و اين شامل همه ابعاد وجود انسان است، حتي همه آن بخش‌هايي از ما كه در آينده نياز به تغيير دارد و اين نياز را ما دريافته باشيم. اما چرا خود را نمي‌پذيريم؟ حالا اين سوال خيلي جالب پيش مي‌آيد كه كه اگر خود پذيري اين قدر احساس خوب در انسان ايجاد مي‌كند، چرا ما خودمان را نمي‌پذيريم ؟ جواب را بايد در انگيزه‌هاي پشت پرده اين موضوع جستجو كنيم. ما عدم پذيرش خودمان را در واقع تنبيهي مي‌دانيم كه به عنوان انگيزه براي انجام دادن يا ندادن چيزي (رسيدن به وضعيت بهتر ) از آن بهره برداري مي‌كنيم. بسياري از مردم گمان مي‌كنند كه اگر خودشان را آنچنان كه هستند بپذيرند ديگر نمي‌توانند يا نمي‌خواهند كه تغيير كنند و براي رسيدن به آنچه خواهان آن هستند كاري انجام نمي‌دهند. نوعا ما در مورد خود قضاوت نامطلوب مي‌كنيم به اين اميد كه اين قضاوت انگيزه‌اي براي تغيير در ما ايجاد كند! مثلا خود را تنبل و بي برنامه مي‌دانيم و بابت اين تنبلي عذاب روحي مي‌كشيم تا اينكه راهي پيدا شود وبه آدم زرنگي تبديل شويم! ما اميدواريم كه اگر به اندازه كافي احساس بد در مورد خودمان داشته باشيم، اين احساس ما را به تغيير تحريك كند. اما آيا اين عملي است؟ شايد به ندرت اين نوع حس بد نسبت به خودمان ما را به تغيير برساند، اما كوتاه مدت و بي دوام خواهد بود. دليلش اين است كه وقتي كه ( با توجه به وجود كمبودي) نسبت به خودمان احساس بدي داشته باشيم اين احساس بد ، انرژيي را كه به صورت بالقوه مي‌توانست براي تغيير ما ايجاد شود به تحليل مي‌برد و اين مسئله به صورت يك دور باطل عمل خواهد كرد. پذيرش به تغيير كمك مي‌كند. حالت پذيرش، همه چيز ما را در بر مي‌گيرد حتي قضاوت‌هاي ما در مورد خودمان. اين نوع نگرش مهربانانه و صبورانه نسبت به خودمان باعث مي‌شود كه هم اكنون خوب باشم حتي قبل از رسيدن به وضعيت دلخواه وقتي كه شروع به پذيرش آنچه هم اكنون هستيم، مي‌كنيم وارد يك زندگي جديد مي‌شويم همرا با حالتي جديد كه قبلا وجود نداشت، زيرا درگير و دار ستيز با واقعيت به سر مي‌برديم . متاسفانه به ما آموخته‌اند كه در مورد هر چيزي كه مي‌خواهيم تغيير بدهيم احساس بدي داشته باشيم . اين مسئله از آن جا ناشي شده كه گفته‌اند ميل به تغيير از نارضايتي نسبت به وضع موجود بدست مي‌آيد، اما فراموش نكنيم اين نكته را كه نبايد نارضايتي را به احساس بد در خودمان خلاصه كنيم. شايد هم مي‌ترسيم كه اگر اگر خودمان را با همين وضعيت فعلي بپذيريم ديگر براي تغيير دست به هيچ كاري نزنيم. اين برداشت مطلقا درست نيست. براي آنكه چيزي در ماست كه خواهان تغييرش هستيم نيازي نيست كه خود را دوست نداشته باشيم و با خود نامهرباني كنيم. بايد بدانيم كه پذيرش اولين قدم براي شروع به تغيير است، همچنان كه در يك سازمان سالم براي رفع يك مشكل ابتدا وجود مشكل را مي‌پذيرند بدون آنكه احساس بدي نسبت به كل سازمان بخاطر اين مشكل پيدا كنند. خود پذيري مانند رضايت از جايي است كه هم اكنون در آن زندگي مي كنيم اما چگونه؟ همه ما ممكن است كه آرزوي داشتن خانه بزرگ تر و شيك تر و در محل بهتري داشته باشيم. احتمالا در مورد اين خانه جديد به روياپردازي رو مي‌آوريم. اما آيا اگر فقط بخواهيم با فكر كردن به اين موضوع وقت و انرژي گرانقدرمان را تلف كنيم بهتر نيست در همين خانه كوچك تر زندگي كنيم؟! اين امكان وجود دارد كه در همين لحظه و در همين خانه‌اي كه مشغول زندگي در آن هستيم لذت ببريم تا اينكه براي تبديل روياي خانه بزرگ تر به واقعيت اسير روياپردازي و احساس بد ناشي از اين كمبود عمر گرانمايه هدر دهيم. انتهاي پيام