محمدحسن خواجه اميري در ادامه‌ي گفت‌وگو با ايسنا تاكيد كرد: همانطور كه گفتم تاريخ موسيقي اصيل ايراني مشخص نيست ،اما اين موسيقي از لحاظ رديف تكميل است. يعني ظرافت‌هايي در درون خود مستتر دارد كه در دل بقيه موسيقي ها ديده نمي‌شود. اين موسيقي در گذشته به وسيله تعزيه حفظ شده است. در 7 دستگاه و 5 مايه كه كاملا تكميل است و مي‌شود رويش كار كرد كه با اين موسيقي مخلوط و با ريتم تند و جالبي تحويل داد كه به مراتب از موسيقي جاز و راك جالبتر است اما با عدم توجه به اين حوزه و رواج موسيقي پاپ، موسيقي اصيل ايراني در حال محو بوده و نسل جوان در حال فراموشي ما هستند. با توجه به اينكه راديو در آن‌سالها تاثيري مستقيم در موسيقي ايراني داشت، حال اگر به نوعي به نقش صدا و سيماي امروز در معرفي اين هنر بپردازيم مي‌بينيم كه برنامه‌هاي اين رسانه نسبت به سالهاي گذشته بهتر شده است. منتهي موضوعي كه هست اين است كه همه مي‌خواهند خواننده شوند در صورتي كه خوانندگي در وحله اول صدا مي‌خواهد. الان هركس صداي معمولي دارد، بهتر از ديگران خرج مي‌كند كه اثري را بيرون دهد و اين به مرور كارها را خراب مي‌كند يعني صداهاي غير قابل قبولي براي عامه وارد بازار مي‌شود. پس در اين آشفته بازار عده‌اي هي نوار روانه بازار مي‌كنند و ضرر مي‌دهند در صورتيكه ما عمري اينكاره بوده‌ايم و حالا نه پول داريم و نه شهرت. بازخواني آثار قديمي هم تا حدي معلول همين امر است، آهنگسازان قديمي هم كه حال آهنگ ساختن ندارند يا دلشان نمي‌خواهد اينكار را انجام دهند لذا خواننده ها دست خالي شده و اجبارا به بازخواني آثار گذشته روي مي‌آورند. خود من چندي قبل به يكي از شعراي معروف گفتم كه چند تا شعر خوب مي‌خواهم ولي او به من گفت كه حال شعر گفتن ندارم!. در مجموع اين عوامل مردم را زده مي‌كند. يادم هست اوايل كار در راديو آواز پخش نمي‌شد و من و گلپا آمديم وآوازهايي را عرضه كرديم كه مردم به كلي تصانيف را فراموش و آوازها را زمزمه كردند. مي بينيد كه در اينجا صحبت عرضه و تقاضاست و الان هم آهنگ‌هايي كه سر زبانهاست عمدتا آهنگ ها و تصانيف قديمي هستند. در حالي كه كارهاي امروزي، عمدتا يكنواخت هستند. آن زمان مگر آهنگساز خوب چند تا داشتيم؟ اصلا كسي به خود اجازه نمي‌داد كه آهنگساز خطابش كنند اما امروزه هر كسي خود را آهنگساز مي‌نامند در شرايطي كه گاها برخي از اين ها رديف نمي‌دانند! عضو خانه موسيقي هم نيستم و اين اولين باري است كه من اين اصطلاح و بودن چنين چيزي را از شما خبرنگاران مي‌شنوم. بايد توجه كنيم كه ايراد كار موسيقي ما، عرضه نشدن خوب در سطح ملي و بين المللي است، موسيقي ما زماني خوب عرضه مي‌شود كه اركسترهاي مطرحي درسطح جهان داشته باشيم. همين «ياني» يك يوناني است كه آهنگ هاي شرق و غرب را با تخيلات مغزي خود تلفيق و قطعات جالبي درست كرده كه روزانه از رسانه هاي بزرگ جهان بارهاو بارها در حال پخش است. پس اگر ما هم قصد رشد داريم بايد دست هنرمندان را باز بگذاريم و اجازه دهيم تا آثار خوبي را عرضه كنند. خود من نهايت 2 تا 3 سال ديگر بتوانم آواز بخوانم پس مسولان اجازه دهند من كنسرت برگزار كنم، چندي قبل هم كه با مجوز رسمي ارشاد و اماكن در كرج اجراي برنامه داشتم، عده‌اي به سالن ريختند و همه چيز را بر هم زدند. بعد هم كه مسولان به من گفتند شما نوار ارائه كنيد نه كنسرت! سوال من اين است كه مگر ما در اين كشور نبوديم؟ به جرات مي‌گويم هنرمند داخل هيچ سياستي نيست و من قبلا هم 2 بار باهمكاري سازمان تبليغات در خارج از كشور كنسرت برگزار كردم. سالم رفتم و سالم آمدم. چرا بايد بقيه كنسرت دهندو من ندهم، دليل اين امر چيست؟ در شرايطي كه مردم استقبال عجيبي از اين اجراها كردند كار ما هم كه ارائه موسيقي اصيل ايراني است. به هر حال، من دليلش را نمي‌دانم، شايد آنها بهتر مي‌دانند. انتهاي پيام