به گزارش ایسنا، ارکستر سمفونیک تهران شامگاه گذشته (۱۸ دی‌ماه) به رهبری حامد گارسچی روی صحنه رفت و قرار است امشب هم باری دیگر همین اجرا را روی صحنه ببرد.

حامد گارسچی پیش‌تر هم در تابستان سال ۱۴۰۱ از آلمان به ایران آمد و به مدت دو شب با ارکستر سمفونیک تهران روی صحنه رفت. اکنون هم حضور او در ایران به واسطه استفاده ارکستر سمفونیک تهران از رهبران مهمان است. 

گارسچی طی اجرای پیشین خود با ارکستر سمفونیک هم، اجرایی رضایت‌بخش را روی صحنه برده بود، چه بسا که در هر دو اجرا قطعاتی کمتر اجرا شده یا اجرا نشده برای مخاطبان با کیفیتی قابل قبول نواخته شد که خود این امر یکی از مزیت‌های کنسرت ارکستر سمفونیک تهران به رهبری او بود.

قطعاتی که در این کنسرت نواخته شد از هنرمندانی مشهوری همچون پیترایلیچ چایکوفسکی (روسیه)، ژان سیبلیوس (فنلاند)، فکرت امیرف (آذربایجان) و آرام خاچاطوریان (گرجستان) بودند. 

کاپریس آذربایجان از امیرف

آغاز این کنسرت با اثری معروف از فکرت امیرف بود. 

شروع اثر در اوج بود و با طنازی فضای موسیقی آذربایجان را به مخاطب منتقل می‌کرد که خود این امر به جذابیت اجرای آن افزوده بود. البته که بخشی از جذابیت این قطعه به واسطه اجرای خوش صدای ارکستر از این قطعه بود که باعث می‌شد مخاطب با آن همراه شود.  

آداجیو برای اسپارتاکوس از خاچاطوریان 

یکی از مشهورترین آثار موسیقی کلاسیک به خاچاطوریان تعلق دارد که شاید هر کدام از ما اگر اهل گوش دادن به موسیقی کلاسیک باشیم، آن را شنیده‌ایم. این قطعه یکی از شاهکارهای موسیقی کلاسیک است که همانطور که از نام آن برمی‌آید، فضایی آرام و دلنشین دارد. زمانی که این قطعه پس از اثر پر شور و هیجان آذری قبلی نواخته شد، گویی که به یک باره آرامشی عمیق به سالن بخشیده شد.

آوای این قطعه همچون دو پال پرواز بود که آدمی را از زمین جدا کرده و در آرامش خیال به پرواز در می‌آورد. سبک بالی از جنس رهایی، درست همانطور که از داستان این قطعه برمی‌آید؛ داستانی که درباره آزادی برده‌ها است. 

Sibelius: Valse triste, Op. 44

در ادامه دو قطعه از سیبلیوس نواخته شد. نخستین قطعه یک والس بود که فضایی آرام و البته موزون داشت؛ زیرا همانطور که از نام آن برمی‌آید این قطعه برای رقص محلی است و بدین واسطه حین شنیدن آن، ذهن شما فضای یک سالن رقص را تصور خواهد کرد. 

دیگر قطعه‌ای که از سیبلیوس نواخته شد،Finlandia Op.26 بود.

رومئو و ژولیت از چایکوفسکی 

آخرین قطعه روایت یک تراژدی از چایکوفسکی بود.

اثر با ملودی دراماتیک شروع شد و فضایی غمگین داشت که سازهای بادی در کنار هارپ به آن فضا دامن می‌زدند. اجرای آثار چایکوفسکی به دلیل پیچیدگی که دارند از انتخاب‌های سخت به شمار می‌روند، البته که کنسرت شب گذشته ارکستر آثاری نو و با فضاهای متفاوت را اجرا کرد که به نوبه خود اتفاق خوبی بود. 

در این قسمت می‌توانید ویدیویی را از اجرای شب گذشته ببینید:

انتهای پیام