به گزارش ایسنا، علی کلانتری در یادداشتی نوشت: در سال‌های اخیر، صنعت سینما و تلویزیون در ایران با چالش‌های متعددی مواجه شده است که یکی از مهم‌ترین آن‌ها ضایع شدن حقوق تهیه‌کنندگان و عدم رعایت کپی‌رایت است. این موضوع به ویژه در زمینه نمایش خانگی و اکران آنلاین فیلم‌ها و سریال‌ها نمود بیشتری پیدا کرده است. با گسترش فضای مجازی و افزایش دسترسی به اینترنت، بسیاری از آثار سینمایی و تلویزیونی به سرعت در کانال‌های تلگرامی و دیگر پلتفرم‌های غیررسمی منتشر می‌شوند. این وضعیت نه تنها به ضرر تهیه‌کنندگان و سرمایه‌گذاران این حوزه است، بلکه به کلیت صنعت سینما آسیب می‌زند.
تهیه‌کنندگان سینما در ایران، به عنوان افرادی که با سرمایه‌گذاری بر روی پروژه‌های مختلف تلاش می‌کنند تا آثار هنری تولید کنند، با مشکلات عدیده‌ای دست و پنجه نرم می‌کنند. یکی از اصلی‌ترین دغدغه‌های آن‌ها، عدم وجود یک سیستم قانونی و موثر برای حمایت از حقوق مالکیت معنوی است. در بسیاری از کشورها، قوانین سخت‌گیرانه‌ای برای حفاظت از حقوق کپی‌رایت وجود دارد که مانع از انتشار غیرمجاز آثار هنری می‌شود. اما در ایران، این قوانین به طور کامل اجرا نمی‌شوند و همین باعث می‌شود که آثار سینمایی به راحتی در دسترس عموم قرار بگیرند بدون اینکه حقوق تهیه‌کنندگان محفوظ بماند.
یکی از عوامل اصلی که موجب می‌شود تهیه‌کنندگان سینما تمایلی به ارائه آثار خود به پلتفرم‌های آنلاین نداشته باشند، نگرانی از انتشار سریع این آثار در کانال‌های تلگرامی است. به محض اینکه یک فیلم یا سریال جدید در نمایش خانگی منتشر می‌شود، به سرعت نسخه‌های غیرمجاز آن در اینترنت منتشر می‌شود و این موضوع باعث کاهش چشمگیر فروش و درآمد تهیه‌کنندگان می‌شود. این وضعیت نه تنها انگیزه تهیه‌کنندگان را برای تولید آثار جدید کاهش می‌دهد، بلکه به کیفیت تولیدات نیز آسیب می‌زند.
به علاوه، عدم رعایت کپی‌رایت و سرقت آثار هنری باعث ایجاد یک فرهنگ نادرست در جامعه می‌شود. وقتی که مردم به راحتی می‌توانند به نسخه‌های غیرمجاز دسترسی پیدا کنند، این موضوع به نوعی به نادیده گرفتن زحمات هنرمندان و تهیه‌کنندگان منجر می‌شود. در نتیجه، این رفتار نه تنها بر روی اقتصاد صنعت سینما تاثیر منفی می‌گذارد، بلکه موجب تضعیف ارزش‌های فرهنگی و هنری نیز می‌شود.
در این میان، برخی از تهیه‌کنندگان با وجود تمام مشکلات، سعی کرده‌اند تا با استفاده از روش‌های مختلف از حقوق خود دفاع کنند. آن‌ها تلاش کرده‌اند تا با ایجاد کمپین‌های آگاهی‌بخشی و افزایش حساسیت جامعه نسبت به حقوق کپی‌رایت، قدم‌هایی هرچند کوچک در راستای حفظ حقوق خود بردارند. اما این تلاش‌ها به تنهایی کافی نیست و نیازمند حمایت جدی‌تر از سوی نهادهای دولتی و قانونی است.
از سوی دیگر، برخی پلتفرم‌های آنلاین نیز در تلاش هستند تا با ارائه محتواهای قانونی و با کیفیت، فرهنگ استفاده از آثار غیرمجاز را کاهش دهند. اما بدون وجود یک سیستم حمایتی موثر برای تهیه‌کنندگان، این تلاش‌ها نیز ممکن است نتیجه‌بخش نباشد. بنابراین، برای بهبود وضعیت موجود، نیاز است که تمامی ذینفعان این صنعت شامل دولت، تهیه‌کنندگان، کارگردانان و حتی مخاطبان، دست به دست هم دهند تا فرهنگ احترام به حقوق مالکیت معنوی را ترویج دهند.
در نهایت، اگرچه صنعت سینما در ایران دارای پتانسیل‌های زیادی است، اما تا زمانی که مسائل مربوط به کپی‌رایت و حقوق تهیه‌کنندگان حل نشود، این صنعت نمی‌تواند به رشد و شکوفایی واقعی دست یابد. نیاز است که اقداماتی جدی در راستای حمایت از حقوق تهیه‌کنندگان انجام شود تا آن‌ها بتوانند با اطمینان بیشتری آثار خود را تولید کنند و به نمایش بگذارند. تنها در این صورت است که می‌توانیم امیدوار باشیم که سینمای ایران بتواند در عرصه جهانی نیز حرفی برای گفتن داشته باشد و ارزش‌های فرهنگی خود را حفظ کند.

انتهای پیام