به گزارش ایسنا، بیش از ۸ درصد از دانشجویان کالج نیز مبتلا به ADHD هستند و اغلب در سکوت با پیامدهای این اختلال دست و پنجه نرم می‌کنند از جمله حواس پرتی در سخنرانی‌ها، ناتوانی در انجام تکالیف به موقع یا مشکل در دوست‌یابی.

این عارضه حتی می‌تواند باعث فراموش کردن مصرف داروهای ADHD شود که از سوی پزشک برای کمک به آنها تجویز می‌شود تا کیفیت زندگی خود را بهبود بخشند.

«آندریا کرونیس توسکانو»، استاد در گروه روانشناسی دانشگاه مریلند و رئیس انجمن روانشناسی بالینی کودک و نوجوان انجمن روانشناسی آمریکا، متخصص این اختلال عصبی-رشدی مزمن است که با علائم بی توجهی، بیش فعالی، تکانشگری و/یا اختلال در تنظیم احساسات مشخص می‌شود.

اکتبر (ماه جاری میلادی)، ماه آگاهی از اختلال کمبود توجه/بیش فعالی است و کرونیس توسکانو چند نکته کلیدی در مورد این اختلال را که همه باید بدانند به اشتراک گذاشته است:

ADHD قابل درمان است

او گفت: همه ما افراد مبتلا به ADHD را می‌شناسیم که یاد گرفته‌اند با آن کنار بیایند، جایگاه خود را پیدا کرده‌اند و عملکرد بسیار خوبی دارند. این یکی از امیدوارکننده‌ترین نکات در مورد ADHD است.

درمان‌ها می‌تواند شامل درمان رفتاری و شناختی-رفتاری، آموزش مهارت‌ها و داروهای محرک باشد. این متخصص توصیه می‌کند که با یک پزشک مراقبت‌های اولیه یا یک متخصص اطفال به عنوان اولین قدم برای تشخیص و درمان این بیماری صحبت کنید.

او گفت: ما بیش از هر زمان دیگری در مورد ADHD و سلامت روان جوانان گفت‌وگو می‌کنیم. اگر بخواهیم انگ سلامت روان را کاهش دهیم و دسترسی به درمان‌ها را افزایش دهیم، این گفت‌وگوی آزادانه واقعاً مهم است.

در صورت عدم درمان، ADHD می‌تواند اثرات مخربی داشته باشد

این متخصص گفت که مردم به شدت تأثیر ADHD درمان نشده بر افراد، خانواده‌ها و جامعه را دست‌کم می‌گیرند.

ADHD می‌تواند منجر به افسردگی، خودکشی، مصرف مواد، ترک تحصیل و حتی حبس شود. او گفت که امید به زندگی در افراد مبتلا به این اختلال که درمان نشده است بین ۱۰ تا ۱۵ سال به دلیل عواقب سلامت جسمی و روانی کاهش می‌یابد.

او اظهار کرد: ما باید این اختلال را جدی بگیریم زیرا عدم درمان آن می‌تواند عواقب جدی داشته باشد.

نابرابری‌ها و موانعی که برای درمان ADHD وجود دارد

به گزارش نشریه تخصصی «مدیکال اکسپرس»، این متخصص اشاره کرد همه به یک پزشک مراقبت‌های اولیه یا متخصص اطفال دسترسی ندارند تا بتوانند اولین گام‌ها را برای تشخیص یا درمان خود یا فرزندشان بردارند. همچنین بسیاری از مدارس کمبود منابع دارند و نمی‌توانند ارزیابی به موقع برای دانش‌آموزانی که مشکل دارند، فراهم کنند.

عوامل اجتماعی و اقتصادی مانند عدم دسترسی به حمل و نقل یا پوشش بیمه هم می‌تواند مانعی برای افرادی که به دنبال برنامه‌های حمایتی و درمانی ADHD هستند، ایجاد کند. مانع دیگر می‌تواند ننگ باشد.

او ابراز کرد: مردم همیشه نمی‌خواهند به مدرسه یا کارفرمای خود بگویند که به این بیماری مبتلا هستند - آنها دوست ندارد برچسب بیماری داشته باشند. در نتیجه ممکن است حمایت مورد نیاز خود را دریافت نکنند.

وی گفت در مورد درک ADHD در دختران و زنان، تحقیقات و انعطاف بیشتری نیز مورد نیاز است و اشاره کرد که بسیاری از علائم و «پرچم‌های قرمز» پزشکان برای تشخیص این اختلال در ادبیات روانپزشکی با در نظر گرفتن پسران و مردان توضیح داده شده است.

این متخصص بیان کرد: بعضی از افراد ADHD را آنقدر مهم نمی‌دانند اما این اختلال به نتایج مهم بسیاری مرتبط است از جمله سلامت و تندرستی روانی، پیشرفت تحصیلی و استقلال مالی. بسیاری از مردم که درمان نمی‌شوند تحت تاثیر پیامدهای سوء آن قرار می‌گیرند.

به گفته متخصصان، کودکان مبتلا به این اختلال در گوش دادن و پیروی از آموزش‌ها و قواعد مشکل دارند، نمی توانند به درستی توجه کنند و نیاز است که انجام کارهای محول شده به آنها به طور مداوم یادآوری شود.

همچنین ممکن است حواس پرت و بی‌نظم باشند یا به طور کلی در دنیای خودشان گم شوند.

ممکن است سخت باشد که از آنها بخواهید بی‌حرکت بنشینند یا صبور باشند. این کودکان اغلب در انجام تکالیف خود عجله می‌کنند و دچار اشتباه می‌شوند که نشان‌دهنده عدم علاقه آنها به کاری است که مشغول آن هستند.

اغلب احساس کلافگی و ناامیدی می‌کنند و باعث می‌شود که به شدت بی‌قرار باشند.

انتهای پیام