حجت الاسلام و المسلمین احمدحسین شریفی رئیس دانشگاه قم طی یادداشتی که در اختیار ایسنا قرار داده است، نوشت: بر اساس برنامه هفتم پیشرفت، تعداد شرکت‌های دانش‌بنیان باید به ۳۰ هزار شرکت برسد. در حال حاضر این تعداد حدود ۱۰ هزار شرکت است. افزایش ۲۰۰درصدی این تعداد در چهارسال و نیم آینده کاری بس سترگ است. در این زمینه چند نکته را متذکر می‌شوم:

یک. همانگونه که رهبر انقلاب در دیدار با نخبگان (۱۱/ ۷/ ۱۴۰۳) فرمودند، در این توسعه کمّی، هرگز نباید کیفیت‌ها نادیده گرفته شود: «این افزایش نباید با پایین آوردن نشان افتخار شرکت‌های دانش‌بنیان و به شکلی انجام شود که شرکت‌ها واقعاً دانش‌بنیان نباشند؛ بلکه باید سخت‌گیری‌های لازم در زمینه ارزیابی‌ها انجام شود.»

دو. دانشگاه‌ها، با توجه به زیرساخت‌های موجود و با توجه به کمیت و کیفیت دانشجویان و دغدغه‌های بسیار متنوع دانشجویان و اساتید، به تنهایی نمی‌توانند این هدف را محقق کنند. به همین دلیل، لازم است ظرفیت بخش خصوصی و همچنین شرکت‌ها و صنایع کشور به طور جدی پای کار بیایند؛ در آن صورت است که نخبگان علمی هم نیازها را بهتر و دقیق‌تر می‌فهمند و هم وقت و انرژی خود را مصروف تأمین و رفع نیازهای واقعی جامعه و صنعت خواهند کرد.

سه. لازم است مهندسی و توسعه و توزیع شرکت‌های دانش‌بنیان، نسبت به همه رشته‌های علمی به شکلی متوازن انجام گیرد. (کاری که تا به حال نشده است) بخش بسیار اندکی از شرکت‌های موجود ناظر علوم اجتماعی و انسانی‌اند!

چهار. برای ایجاد توازن در این خصوص لازم است بر شرکت‌های دانش‌بنیان ناظر به قلمروهای علوم اجتماعی و علوم انسانی تمرکز ویژه‌ای صورت گیرد. البته در برنامه هفتم گفته شده است که باید در پایان برنامه ۲۰درصد کل شرکت‌ها و مؤسسات دانش‌بنیان، در حوزه‌های صنایع فرهنگی، صنایع خلاق و علوم انسانی و اجتماعی باشد. یعنی از مجموع ۳۰ هزار شرکت لازم است ۶هزار شرکت دانش‌بنیان در حوزه علوم انسانی باشد. با توجه به وضعیت علوم انسانی و اجتماعی در کشور ما و بی‌توجهی اغلب متخصصان و تحصیل‌کردگان این رشته‌ها به مسائل عینی و فناوری‌های نرم و فرهنگی و صنایع خلاق، تحقق چنین هدفی با چنین داشته‌هایی، کاری بس سترگ است. متوقف بر داشتن برنامه‌ای جامع و مدیریتی مدبرانه و مجاهدانه است.

پنج. رشد کمّی و کیفی شرکت‌های دانش‌بنیان لازم است با توجه به سایر بخش‌ها و بندهای برنامه هفتم باشد. یعنی این رشد باید به گونه‌ای باشد که اولاً نتیجه میدانی آن (طبق برنامه هفتم) این شود که رتبه دوم منطقه در صادرات محصولات با فناوری‌ متوسط به بالا (های‌تک) را کسب کنیم و ثانیاً، (باز هم طبق برنامه هفتم) فروش کالاها و خدمات دانش‌بنیان در پایان برنامه هفتم نسبت به ابتدای سال ۱۴۰۳، دویست درصد رشد داشته باشد.

البته معتقدم حتی فراتر از این برنامه نیز امکان تحقق دارد؛ به شرط «تدبیر»، «درایت»، «مجاهدات»، «خودباوری»، «کاردانی»، «دغدغه‌مندی مدیران»، «امید» و «ایمان و توکل و توسل».

انتهای پیام