این کارگردان سینما و عضو هیأت انتخاب و داوری بخش فیلم شصت‌و نهمین جشنواره منطقه‌ای سینمای جوان مشهد- مهروشید درباره ارتباط خود با «سینمای کوتاه» به ایسنا گفت: ورود من به دنیای فیلمسازی، چه به لحاظ آکادمیک و چه به لحاظ عملی به سال ۱۳۷۶ برمی‌گردد؛ زمانی که هنرستان سوره در مشهد افتتاح شده بود و منم ورودی اول آن بودم. به موازات آن در انجمن سینمای جوانان مشهد دوره کارگردانی را گذراندم و از همان‌جا استارت فیلمسازی حرفه‌ای من زده شد.  

وی ادامه داد: مسئله‌ای که آن زمان درگیرش بودم  ارجحیت تئوری بر تجربه‌های عملی در آن مقطع از دوره‌های انجمن بود. یادم می‌آید وقتی در پایان دوره یک سال قرار شد، فیلمی را برای پایان دوره کار کنیم، نسبت من با دوربین، صدا و استفاده کردن از عناصری که می‌خواستم به واسطه آن‌ها روایتی را به سرانجام برسانم، خیلی خام بود. آن راش‌ها هیچ‌گاه تبدیل به فیلم نشد. وقتی وارد دانشگاه سوره شدم، خیلی سریع با بدنه سینمای حرفه‌ای ارتباط گرفتم و چند سالی را به کسب تجربه عملی سپری کردم. در سال ۱۳۸۴ بود که بالاخره اولین فیلم‌کوتاهم را با نام «عشق یک روایت غمگین» کارگردانی کردم. فیلمی که اتفاقا بازخوردهای خیلی خوبی را در جشنواره فیلم‌کوتاه تهران آن سال، تجربه کرد و جوایزی را هم گرفت.

ایرج‌زاد درباره تجربه داوری خود در جشنواره منطقه‌ای سینمای جوان مشهد نیز گفت: براساس تجربه داوری‌ام در این رویداد می‌توانم بگویم با تنوع فیلم‌های خوب در این جشنواره مواجه بودیم. به این معنا که فیلم‌ها مختص یک منطقه یا یک گروه خاص نبودند. از شمال خراسان تا کرمان و زاهدان، فیلم‌های تجربی، مستند و داستانی خوبی را شاهد بودیم. این اتفاق نوید برگزاری یک جشنواره متنوع و صاحب کیفیت را می‌دهد که بسیار امیدوارکننده است.

این کارگردان سینما تأکید کرد: بیش از ۲۷۰ فیلم‌ کوتاه را برای انتخاب و داوری این دوره از جشنواره تماشا کردیم که شاید در ابتدا، درباره تعداد فیلم‌های خلاقانه و باکیفیت دچار نگرانی‌هایی شدم اما هر چه جلوتر رفتم و با فیلم‌های بیشتری مواجه شدم، ترکیبی از فیلم‌هایی را دیدم که کیفیت قابل‌قبولی داشتند و تلاش کردم در انتخاب‌هایم، تنوع، گوناگونی و کیفیتی را که مشاهده کرده بودم لحاظ کنم تا مخاطب جشنواره هم آن را تجربه کند.

کارگردان فیلم‌های «تابستان داغ» و «عنکبوت» در پایان به فیلمسازان سینمای کوتاه توصیه کرد: هنوز می‌توان در ترکیب فیلم‌های برخی از فیلمسازان جوان، آن خام‌دستی در استفاده از عناصر کاربردی برای یک روایت سینمایی را مشاهده کرد. مهمترین نکته‌ای که می‌توانم به فیلمسازان امروز بگویم، این است که به هر طریقی که می‌توانند دست به تجربه‌های عملی بزنند؛ حتی به اندازه حضور در فیلم‌های کوتاه دوستانشان و یا سهم داشتن حداقلی در پروژه‌های محلی، به‌عنوان دستیار یا هر بخش فنی دیگر. این تجربه‌های عملی می‌تواند فهم و شناخت بهتری را به افراد درباره کارکرد عناصر فیلمسازی بدهد.

انتهای پیام