عزیز مصطفایی در گفت و گو با ایسنا، کرمانشاه را یکی از قدیمی‌ترین و کهن‌ترین خاستگاه های زندگی بشری در خاورمیانه دانست و اظهار کرد: براساس شواهد باستان شناسی از تپه های شیخی آباد، گنج دره، گودین تپه و چغاگاوانه و دیگر آثار تاریخی شاخص استان، منطقه‌ای که ما در آن زندگی می کنیم تمدنی بسیار کهن دارد. 

وی افزود: وجود آب و هوایی مطبوع و دشت های حاصلخیز در این منطقه باعث شده تا طبق شواهد بدست آمده از گنج دره، کرمانشاه از اولین مراکز پرورش حیوانات اهلی در جهان باشد و برهمین اساس دامپروری از زمان های باستان تاکنون در این منطقه رواج داشته و به یکی از عناصر جدایی ناپذیر زندگی مردم این منطقه تبدیل شده است. 

وی خاطرنشان کرد: نوع زندگی دامپروری مردم این منطقه باعث شده تا مهارت های مختلفی را در بحث شیوه نگهداری دام، دباغی پوست دام‌ها، فرآوری محصولات دامی و... داشته باشند. 

مصطفایی در ادامه گفت: یکی از مهارت های مهم مردم این منطقه استفاده از پوست دام هایشان به عنوان ظروف نگهداری مواد غذایی بوده که تا به امروز هم در میان مردم کرمانشاه رواج دارد. 

وی «هیزه» را یکی از مهمترین ظروف پوستی حاصل از فرآوری پوست دام‌ها در این منطقه معرفی کرد و افزود: «هیزه» در واقع ذخیره گاه اصلی ترین مواد غذایی کرمانشاهیان قدیم یعنی روغن حیوانی بوده، روغنی که آن را هم از دام‍هایشان می‌گرفته‌اند. 

این فعال گردشگری استان اضافه کرد: در زمان های گذشته هیزه را در داخل صندوق هایی شکیل و زیبا قرار می دادند که در بهترین نقطه خانه نگهداری می شد و تنها کسی که می‌توانست در این صندوق را باز کند، کدبانوی خانه بود که نشان می دهد اصلی ترین مواد غذایی زندگی مردم کرمانشاه قدیم در دست مادر خانه بوده که این مسئله حاکی از جایگاه والای مادر در فرهنگ مردم این منطقه است. 

وی با بیان اینکه برای افزایش طول عمر هیزه‌ها هر ساله تحت آئینی به نام «هالوین هیزه» که به ثبت ملی هم رسیده، آنها را دباغی می کردند، گفت: با توجه به اینکه هیزه محل نگهداری روغن حیوانی بود، همین موضوع باعث می شد که پوست قسمت داخلی آن تازگی خود را حفظ کند، اما برای تازگی و طول عمر پوست قسمت خارجی هیزه توت سفید خشک را می‌جوشانند و هیزه را داخل شیرابه آن می خواباندند. 

مصطفایی افزود: این آیین زمانی برگزار می شد که شروع فصل روغن گیری از حیوانات و در واقع هیزه خالی از روغن بود. 

وی اضافه کرد: هیزه تنها ظرف پوستی مورد استفاده کرمانشاهیان قدیم نبود، بلکه مردم این منطقه از پوست دام‌هایشان ظروف پوستی دیگری همچون «کُنه» برای آب، «مشک» برای دوغ، «خیک» برای قاورمه و «کریانه» برای کره هم ساخته و استفاده می‌کردند. 

به گفته این فعال گردشگری، کرمانشاهیان قدیم از ظروف پوستی برای نگهداری مهمترین و اصلی ترین مواد غذایی زندگی خود استفاده می‌کردند. 

انتهای پیام