به گزارش ایسنا، کشف این موضوع که به نظر می‌رسد ادغام‌های عظیم در جهان نوپا رایج بوده است، می‌تواند به توضیح اینکه چگونه ابرسیاهچاله‌ها مانند آنچه در قلب کهکشان راه شیری قرار دارد، به چنین ابعاد عظیمی دست یافته‌اند کمک کند.

به نقل از گاردین، پروفسور روبرتو مایولینو(Roberto Maiolino)، اخترفیزیکدان در دانشگاه کمبریج، و یکی از اعضای تیم مشاهدات، می‌گوید: یک مشکل که ما در کیهان‌شناسی داریم، توضیح این است که چگونه این سیاه‌چاله‌ها می‌توانند انقدر بزرگ شوند. در گذشته ما همیشه در مورد بلعیدن مواد با سرعت خیلی زیاد یا تولد سیاهچاله‌های بزرگ صحبت کردیم. احتمال دیگر این است که آنها با ادغام رشد کرده باشند.

تاکنون مشخص نبود که آیا ادغام کهکشان‌ها منجر به تبدیل شدن سیاهچاله‌ها در مراکز آنها به یک فروچاله می‌شود یا خیر. مدل‌های جدید پیشنهاد کرده‌اند که یکی از آنها به فضا پرتاب می‌شود تا تبدیل به یک سیاهچاله سرگردان شود.

در آخرین مشاهدات از توانایی تلسکوپ وب برای رسیدن به نماهای دوردست‌ کیهان استفاده شده که اولین نگاه اجمالی از ادغام کهکشانی در گذشته‌های دور را ارائه کرده است.

در فرآیند ادغام، سیاهچاله‌ها مقادیر زیادی ماده را می‌بلعند و همچنین انرژی زیادی آزاد می‌کنند و این فعالیت دارای ویژگی‌های طیفی متمایزی است که به اخترشناسان امکان شناسایی آنها را می‌دهد. این فعالیت برخورد در منظومه‌ای به نام ZS7 را نشان داد که یکی از دو سیاهچاله‌ی آن ۵۰ میلیون برابر خورشید جرم دارد.

مایولینو می‌گوید: جرم سیاه‌چاله دیگر احتمالا مشابه است، اگرچه اندازه‌گیری آن بسیار سخت‌تر است، زیرا این سیاه‌چاله دوم در گاز متراکم مدفون شده است.

مشاهدات بعدی نشان داد که به نظر می‌رسد از سیاهچاله‌های کشف شده در این دوره زمانی، حدود یک سوم در حال ادغام هستند. او گفت: این می‌تواند یک کانال واقعی برای رشد سریع سیاهچاله‌های اولیه باشد.

پروفسور اندرو پونتزن(Andrew Pontzen)، کیهان شناس در دانشگاه کالج لندن، که در این تحقیق شرکت نداشت، می‌گوید: یکی از نقاط خالی مهم در کتاب تاریخ کیهانی ما این است که سیاهچاله‌های غول پیکر با ابعاد میلیون‌ها یا میلیاردها برابر جرم خورشید، از آنجا آمده‌اند. آیا آنها به نوعی بزرگ به دنیا می‌آیند یا باید از سیاهچاله‌های اولیه کوچکتری ساخته شوند که با هم برخورد می‌کنند تا غول‌ها را تشکیل دهند؟

دانشمندان امیدوارند در آینده بتوانند با استفاده از نسل بعدی آشکارسازهای امواج گرانشی، از جمله مأموریت آنتن فضایی تداخل سنج لیزری(لیزا) که به تازگی توسط آژانس فضایی اروپا تأیید شده است، اندازه گیری مستقیمی از برخوردهای باستانی انجام دهند.

انتهای پیام