به گزارش ایسنا، هایده زرین بال، نقاشِ نام‌آشنا و پرفروغ نسلِ گذشته پس از ۱۴ سال با نمایشگاه «تنیده گی» از جمعه ۲۱ اردیبهشت ۱۴۰۳ بازگشته است. در بین بازدیدکنندگان در مراسم افتتاحیه چهره‌هایی آشنا دیده می‌شد: محمد حسین ماهر، سعید شهلاپور، علی خسروی، علیرضا سمیع آذر، رضا بانگیز، عباس مشهدی زاده، ایرج اسکندری، احمد وکیلی، ایرج میرزاعلیخانی، پانته آ رحمانی، ژیلا کامیاب، ساسان نصیری، ثمیلا امیرابراهیمی، مرسده لسانی، آناهیتا ابوترابی، فیروزه بختیاری، مهتا معینی، هادی جوادی و بسیاری دیگر. 

محمدحسین ماهر نقاش، مجسمه‌ساز و مدرس هنر، جزو نخستین بازدیدکنندگانِ این نمایشگاه است. ماهر که در طول سال‌های فعالیتش، همواره دیدگاهی موشکافانه درباره‌ی تجربه‌ی فرهنگی و تاریخی جامعه داشته، جهان درونی خود را به مخاطبانش عرضه می‌کند.

این نقاش در حالی که مقابل یکی از تابلوهای بزرگ زرین بال ایستاده، ضمن اشاره به اینکه خالق این اثر را از خیلی سال پیش می‌شناسد و کارهایش را دنبال می‌کند، درباره مختصات آثار او می‌گوید: «حسّ و انرژی خوبی در کارهای خانم زرین بال وجود دارد و ویژگی اصلی این کارهای جدید آن است که فضای شکسته شده و مجموعه‌ای از هستی را دنبال می‌کند. نمی‌خواهم برایش قصه‌ای تعریف کنم؛ اما این مجموعه ساختار اصلی را در یک نقطه متمرکز می‌کند و بعد آن را پخش می‌کند و گسترش می‌دهد. این حرکت مدور، این دقت در خطوطِ به هم پیچیده که درگرهی شناور است، همیشه پرسش برانگیز است و نمی‌توان به راحتی از کنار آن عبور کرد. ویژگی‌هایی را در کارش می‌بینیم که خاصّ کاراکتر زرّین بال است. زرین بال نقاشی است که در آرامش کار می‌کند و خیلی هم پُرکار است و وقتی تو یک دفعه با کارهایش مواجه می‌شوی، تکانت می‌دهد.»
ماهر به نکته مهمی اشاره می‌کند؛ این که هنرمند در خلوت خود قلم می زند؛ شاید در ابتدا به یک معنا برسد و هنگامی که این معنا شکل پیدا کرد و آن شکل هم معنا یافت، ماندگاری اثرش تضمین شود.

ژیلا کامیاب، نقاش و عضو هیات علمی دانشگاه دیگر هنرمند حاضر در افتتاحیه است که او نیز سال‌هاست زرین بال را می‌شناسد و افزون بر ۲۰ سال شاهد زندگی‌اش بوده. به باور کامیاب، «زرین بال هنرمندی است مرتب کار می‌کند و جزو نقاشانی است که کمتر حرف می زنند و خودنمایی می‌کنند و بیشتر کار می‌کنند. در عمل یک هنرمند واقعی است. دوره‌های مختلفی دارد از خانه‌های متروکه اوین درکه تا کارهایی که به انتزاع رسیده و انتزاع‌هایی که رجعت به گذشته دارند. همیشه در نوسان است؛ و در سفر بین گذشته و حالِ خودش، جستجوهایی را در پیش می‌گیرد. نقاشی است که زیاد جستجو می‌کند؛ ولی زبان خودش را یافته و وارد مرحله کپی کاری نشده است.»

این نقاش درباره نمایشگاه جدید زرین بال هم اضافه می کند: «این نقاشی‌ها به انتزاع بیشتر نزدیک است؛ ولی برای من که کارهایش را مدت‌هاست می‌بینم نگاهی به گذشته‌اش هم دارد. خرابه‌های خانه‌های اوین درکه را در فرم‌های شکسته این نمایشگاه می‌بینم و در مجموع می‌توان گفت خودش را نشان می‌دهد؛ شخصیتی هم قدرتمند و هم شاعرانه و لطیف با تاچ شدید اکسپرسیو خط‌ها و فرم‌ها. ولی در عین حال آن خلوت‌های شاعرانه و خاکستری‌های نرم را در کنارشان داریم. این حالت‌های مختلف که شخصیت زرین بال را شکل داده در تک تک این آثار به چشم می خورد و عملاً تابلو می‌گوید من هایده هستم! این نکته‌ای است که کمتر در نقاشی‌های معاصر شاهدیم.»

عباس مشهدی زاده، نقاش و مجسمه ساز پیشکسوت که معمولاً آثار هنرمندان را در افتتاحیه‌ها دنبال می‌کند دوشادوش همسر خود در نمایشگاه «تنیده گی» حضور یافته است. او با اشاره به آشنایی پنجاه ساله‌اش با زرین بال می‌گوید: «امروز بعد این همه سال، کارهای جدیدش را بسیار توانا و پرقوت دیدم و انصافاً کمتر پیش می‌آید یک آدم تا این حد توفیق در کار پیدا کند. الان می‌بینم که موفقیت بالایی داشته و توان بالا، قدرت بالا و ترکیب بندی‌های خوب و دلنشینی دارد. زرین بال در این سن و سال کولاک کرده است!»

رضا بانگیز نیز جزو همکاران قدیمیِ زرین بال است که ۵۵ سال پیش در زمان تدریس در هنرستان میرک تبریز با زرین بال آشنا شده است: «خانم زرین بال را فرستادند آنجا برای آموزش و از همان جا آشنایی‌مان شکل گرفت. ایشان خوب کار می‌کرد؛ اما قدری در نمایش کارهایش تأخیر می‌دهد. بار دوم است نمایشگاهش را می‌بینم و تعجب کردم که یک خانم چنین فضاهایی را با جسارت اجرا کرده است.»

بانگیز درباره برخورد این هنرمند با مقوله ترکیب بندی و رنگ اضافه می‌کند: «بسیار توانمند است؛ چون آگاهانه کار می‌کند. اغلبِ کارها سیاه و سفید هستند، اما مقداری رنگ در اثر آمده و همین، فضای اثر را عوض کرده است. کارهایش ترکیب بندی‌های مستحکم و ایده‌های پیشرویی دارد.»

علی خسروی آخرین هنرمندی است که درباره زرین سخن می‌گوید. با آن که در دانشکده هم دوره نبوده‌اند ولی هر دو اول بار رشته نقاشی خواندند و از آن سال‌ها یکدیگر را می‌شناسند. می‌گوید: «یادم می‌آید کلاس مشترکی داشتیم که ایشان در آن کلاس بسیار فعال بود و با انرژی‌ای که آن سال‌ها نشان می‌داد طبیعی بود که بعد از سال‌ها این شوق نقاشی کردن را ادامه دهد. خوشبختانه سال‌هاست هنرش به بار نشسته و هر روز بهتر می‌شود و قضاهای تازه‌تری در کارش می‌آورد.»

به اعتقاد خسروی، صحبت کردن درباره نقاشی برای یک نقاش کار سختی است؛ «چون نقاش صحبت‌هایش را در نقاشی‌هایش می‌کند و ما هم برداشت شخصی‌مان را بیان می‌کنیم.»

خسروی، زرین بال را یکی از بهترین هنرمندان آبستره می‌داند و از کارهای سیاه و سفیدِ او که رنگ قالب در آنها مشکی است تمجید می کند. می توان گفت با هنرمندی رو به رو هستیم که شکنندگی و انفجار در آثار جدیدش، نوعی طغیان است و به نظر متأثر از حوادث و اوضاع و احوال این سالهاست. او دنیای سیاه و سفیدی را که می‌بیند به تصویر می‌کشد.

برای دیدن این نمایشگاه تا ۳۱ اردیبهشت فرصت هست. ساعت بازدید همه روزه از ساعت ۱۱ تا ۲۰ و جمعه‌ها از ساعت ۱۶ تا ۲۰ و گالری یکشنبه‌ها تعطیل است. گالری‌ سهراب در خیابان سمیه، بین مفتح و رامسر شماره ۱۴۲ واقع است.

انتهای پیام