«تقی بهمنی» روز ۱۲ تیر ۱۳۳۵ در شهر همدان متولد شد. تحصیلات خود را تا دیپلم ادامه داد و از طرف سپاه به جبهه اعزام و به عنوان رزمنده در آنجا حضور پیدا کرد و در ۱۷ اردیبهشت سال ۱۳۶۰، در منطقه سرپل ذهاب بر اثر اصابت ترکش توسط دشمن بعثی به شهادت رسید. اکنون پیکرش در گلزار شهدای همدان آرام گرفته است.

مادرش می‌گوید یاد ندارم کسی به او گفته باشد نماز بخوان یا مسجد برو، او با علاقه و از سنین کودکی مسجد می‌رفت و سال‌ها قبل از اینکه به سن تکلیف برسد، نماز می‌خواند و کمک به دیگران را وظیفه خود می‌دانست.

از نوجوانی به مبارزه علیه طاغوت پرداخت، او در این راه دشوار و سخت از هیچ کاری رویگردان نبود و یکی از پیشگامان مبارزات مردمی در همدان بود. وقتی انقلاب شکوهمند اسلامی به پیروزی رسید، او از پا ننشست و فعالیت‌هایش را بیشتر کرد، می‌دانست دشمنان به راحتی دست از توطئه علیه مردم ایران بر نخواهند داشت.

سردار شهید تقی بهمنی، فرمانده عملیات سپاه پاسداران انقلاب اسلامی همدان در درگیری‌های پاوه و جنگ داخلی که ضدانقلاب در کردستان به راه انداخته بود، شرکت کرد؛ او داوطلبانه به سپاه پاسداران پیوست و به مناطق درگیری با ضدانقلاب در پاوه و سنندج و مهاباد رفت.

پیشگامی را در خطرات و سختی‌ها، همیشه برای خود لازم می‌شمرد. پس از مدتی که مسئولیت گروهی از رزمندگان را در این مناطق به‌عهده داشت به همدان بازگشت و جنگ در جبهه فرهنگی را آغاز کرد. او این بار با استعفاء از سپاه پاسداران انقلاب اسلامی مبارزه با تهاجم فرهنگی بیگانه و همچنین فقرزدایی از زندگی محرومان و ستمدیدگان را انتخاب کرده بود.

شهید تقی بهمنی، معلمی بود که مشق عشق می‌کرد. معلم بود و فرمانده‌اما گمنام می‌زیست؛ همه تلاشش قرب الی‌الله بود و درس عشق می‌خواند و مشق عشق می‌کرد. از جبهه برای خودش چیزی نیاورد. همه داشته‌اش همان حقوق معلمی بود که آن را هم صرف بچه یتیم‌ها و دانش‌آموزان روستایی ‌کرد. پول‌هایش هربار قسمت یکی بود؛ ساخت خانه، کشت زمین، خرج خانه، مسجد و هر جای دیگری که نیاز بود، صدقه یا قرض‌الحسنه، برای او فرقی نمی‌کرد که دل از مال دنیا بریده بود. معلمی می‌کرد.

با تهاجم همه‌جانبه ارتش بعث عراق که به نمایندگی از دنیای ظلم و ستم آمده بود تا به خیال باطل خود انقلاب اسلامی مردم ایران را به نابودی بکشاند، دوباره به عضویت سپاه درآمد و به جبهه قصر شیرین رفت و با قبول مسئولیت گروهی از رزمندگان به مقابله با تهاجم دشمن پرداخت.

با گذشت زمان و بروز خلاقیت‌های بی‌شمار با صلاحدید فرماندهان فرماندهی عملیات سپاه همدان به او محول شد اما این سمت نتوانست او را از جبهه‌ها جدا کند. او با همین سمت در خط مقدم جبهه مشغول نبرد با متجاوزان بود. اعتقاد داشت تمام حرکات و رفتار باید در راه نجات دین و شرف باشد.

تقی بهمنی، نوری بود در ظلمت و باید روزی به ملکوت اعلاء می‌پیوست، در آخرین روزهای زندگی زمینی چندین بار همرزمان شهیدش را در خواب دیده بود، گویا زمزمه وصالش در میان عرشیان برپا بود. سرانجام در ۱۰ اردیبهشت ۱۳۶۰ بر اثر اصابت ترکش خمپاره در جبهه غرب به شهادت رسید.

انتهای پیام