«سید معزالدین سید رضایی» که متولد سال ۱۳۵۸ در شهر مهریز استان یزد و قهرمان سال های نه چندان دور رشته دوچرخه سواری در گفت‌وگو با ایسنا در خصوص چگونگی آشنایی با دوچرخه سواری گفت: در دهه ۷۰ و دورانی که دانش‌آموز بودم آموزش و پرروش در بحث استعداد یابی در مدارس به خوبی کار می‌کرد و من نیز از مسابقات بین آموزشگاه‌ها که برگزار می‌شد وارد عرصه ورزش قهرمانی شدم.

وی افزود: در سال ۱۳۷۴ برای اولین بار به اردوی تیم ملی جوانان دعوت شدم و تا سال ۱۳۹۶ نیز در عرصه قهرمانی رکاب میزدم در این مدت مدال زیادی از جمله طلای جوانان آسیا در سال ۱۳۷۶، طلای قهرمانی آسیا ژاپن در سال ۱۳۷۸، برنز مسابقات جهانی اروگوئه،  مقام‌هایی چون قهرمانی جوانان و بزرگسالان آسیا و برنز رده B جهانی که با لباس باشگاه پیشگامان کویر یزد، بوده و هزار یک مدال رنگارنگ دیگر که اکنون در خاطرم نیست برای دوچرخه سواری کشور و ورزش استان به ارمغان آوردم.

چی شد که از ورزرش قهرمانی فاصله گرفتید:

سیدرضایی در پاسخ به این سوال که گفت: هر ورزشکاری باید بپذیرد که سن قهرمانی او در یک جایی به پایان می‌رسد و بلاخره روزی از تمام ناملامیت و نامهربانی ها خسته شده و عطای قهرمان بودن را به لقایش میبخشد، اما دلیل دیگری نیز وجود دارد که اصلی ترین دلیل خداحافظی از عرصه قهرمانی است؛ آن هم کفاف ندادن مبلغ قرار داد و پاداش ها برای تامین معیشت یک زندگی متاهلی است که انگیزه خداحافظی را دو چندان می‌کند.

وی که سابقه هدایت تیم ملی جوانان را نیز در کارنامه خود دارد گفت: قهرمان یک استان صنعتی و معدنی در یزد بودم اما چه کسی حمایت کرد؟؛ در دهه ۸۰ بود که برای اولین بار به عنوان یک دوچرخه سواری یزدی در تیم های بزرگی مثل پیکان، دانشگاه آزاد، مس کرمان و پتروشیمی بندرامام رکاب زدم اما مبلغ قرار ها تنها کفاف هزینه های زندگی روز مره را می‌داد.

دارنده ۵۲ مدال مسابقات بین المللی افزود: پس از حضور چند ساله در باشگاه های مطرح کشور تصمیم بر این گرفتیم که خودمان تصمیم بر تیمداری گرفتیم و برای اولین بار در اواسط دهه ۸۰ تیم شهرداری مهریز را به همراه «سید مصطفی سید رضایی» راه اندازی کردیم که در اواسط مسیر آنقدر حمایت ها از سوی مسئولان وقت گستره بود که از تیم داری و تاسیس آن خسته و دلسرد شدیم!.

از سال های طلایی تیم داری در دوچرخه برایمان بگویید:

سال ۱۳۹۰ بود که پس از تیم شهرداری مهریز با حمایت «محمد رضا بابایی» معاون استاندار و رئیس وقت هیات دوچرخه سواری استان، تیم پیشگامان را با قرار داد بسیار ناچیز و با نفرات کاملا بومی تاسیس کردیم.  

او ادامه داد: ورزشی‌های استان به خوبی در خاطر دارند که تیم پیشگامان هر سال بهتر از سال های قبل می‌شد و در تایمی نیز در رشته جاده یکی از برترین تیم های آسیا بود و در لیگ های ایران نیز همچون پیست با حضور برداران بیک خورمیزی قهرمانی های متعددی را برای استان به ارمغان آورد.

سید رضایی در پاسخ به این سوال که سرنوشت آن تیم طلایی چه شد گفت: از سال ۱۳۹۷ و پس از افزایش قیمت دلار مدیران تیم پیشگامان اعلام کردند که دیگر توانایی اعزام به لیگ و مسابقات بین المللی را نداشته و تنها در لیگ ها داخلی ایران به ادامه تیم داری خواهند پرداخت، در آن موقع نیز ورزش دغدغه کسی نبود، و دلسوزی این تیم را در روز های اوج خود حمایت نکرد تا به مروز زمان این تیم و آن نسل طلایی دوچرخه سواری به طور محسوسی از عرصه قهرمانی فصله زیادی گرفت.

در حال حاضر در ورزش و دوچرخه سواری یزد چه جایگاهی دارید؟

وی با خنده‌ای کوتاه گفت: اکنون تنها خادم ورزش یزد هستم؛ متعسفانه در ورزش یزد آدم های بخیل زیادی وجود دارند که بر مبنای روابط سیاسی پست گرفته‌اند، نه رزومه ورزشی، ورزش نیازمند مدیر تخصصی است که ورزش را بشناسد.

او در ادامه گفت: البته ناگفته نماند که به طور کلی در ورزش یزد فراموش نشدم و گاها برای استفاده تبلیغاتی و تکمیل برنامه های تلویزیونی یادشان می‌آید که مدال آوری در استان وجود دارد تا از آن ورزشکار استفاده ابزاری کنند.

سید رضایی ادامه داد: تنها من نیستم که امروز فراموش شده‌ام، شما ببینید سایر قهرمانان و مدال آوران استان چه در رشته دوچرخه سواری و چه در سایر رشته های ورزشی الان در کجای ورزش استان قرار دارند؟، اما در کشور های دیگر رفتار با قهرمانان اینگونه نیست و از پیشکسوتان عرصه قهرمانی به عنوان الگوی قهرمانی و اسطوره آن رشته ورزشی برای نسل های بعدی یاد می‌کنند و حتی برای مدیریت آن رشته از تجربیات آنان استفاده می‌کنند، اما در استان ما اینگونه است؟.

به نظر شما به عنوان پیشکسوت در ورزش قهرمانی چرا روز های طلایی دوچرخه سواری دیگر تکرار نشد؟

مشکلات دوچرخه‌سواری کشورمان زیاد است و قابل‌بیان در یکی دو جمله نیست، ورزش دوچرخه‌سواری در درجه اول با مشکلات مالی دست و پنجه نرم می‌کند، هر مربی در این رشته ورزشی ابتدا باید به توان مالی خانواده نگاه کند و بعد از آن اگر خانواده توان مالی داشت به استعداد فرزند توجه کند.

او افزود: علاوه‌ بر مشکلات مالی که همیشه مطرح بوده است، کم بود امکانانت نیز در حال حاضر وجود دارد، شهر یزد پیست دوچرخه‌سواری استاندارد ندارد و یک پیست نیمه‌کاره دارد که کار تکمیل آن متوقف شده است.

سید رضایی ادامه داد: در دوران مربیگری بار ها شاهد این تصمیم بودم که یک خانواده به دلیل عدم تامین هزینه های مالی که در مجموع شاید به ۱۰ میلیون تومان نمی‌رسید از ادامه فعالیت فرزند خود در این رشته صرف نظر کردند.

مربی چندین دوره تیم های ملی پایه دوچرخه سواری در پایان گفت: در دوره ای که در کره جنوبی در دوره‌های مربیگری شرکت داشتم، با جوانان زیادی از کشورهای گوناگون برخورد داشتم و با اطمینان می‌گویم جوانان ایرانی هیچ چیزی از نظر استعداد از دیگر کشورها کم ندارند و مسئولان باید قدر این سرمایه‌ها را بدانند.

انتهای پیام