به گزارش ایسنا به نقل از انشنت اوریجینز، ‌ باستان‌شناسان حین جست‌وجو در میان آوارهای حفاری‌شده در محلی که زمانی پمپئی در جنوب ایتالیا قرار داشت، اخیرا بقایای یک اتاق کوچک با ویژگی‌ها و طراحی منحصر به فرد را کشف کردند. این اتاق که در داخل دیوارهای عمارت یک اشراف‌زاده واقع در «پمپئی» ‌کشف شده، اکنون به عنوان یک نانوایی خانگی شناخته شده که دارای سیستم آسیاب غلات و جمع‌آوری آرد است.

در مقاله‌ای که اخیرا در ژورنال رسمی «پارک باستان‌شناسی پمپئی» منتشر شده است، ‌ کاوشگران به صراحت این مکان را به عنوان یک «نانوایی _ زندان» توصیف کرده‌اند که در آن «کارگران برده و الاغ‌ها محبوس می‌شدند و برای آسیاب کردن غلات مورد نیاز برای تهیه نان مورد استفاده قرار می‌گرفتند.»‌

این نانوایی شباهت چندانی به نانوایی‌های امروزی ندارد. اتاق این نانوایی در فضای داخلی یک ساختمان مسکونی بزرگ ساخته شده است. در بخشی از اتاق پنجره‌های کوچکی وجود داشته که با نرده‌های آهنین پوشانده شده بودند و فقط نور کمی می‌توانست وارد این فضای تاریک شود.

چندین سنگ آسیاب در مرکز اتاق قرار داشت که برای آسیاب کردن غلات و تبدیل آن به آرد مورد استفاده قرار می‌گرفت. این فعالیت عمدتاً توسط حیوانات بارکش (احتمالاً الاغ) انجام می‌شد که در داخل اتاق به دام افتاده بودند و مجبور می‌شدند هر روز ساعت‌ها سنگ آسیاب را بکشند. آن‌ها این کار را با چشمان بسته انجام می‌دادند تا از وحشت یا تلاش برای فرار جلوگیری شود.

یکی از برجسته‌ترین ویژگی‌های معماری این نانوایی مجموعه‌ای از چاله‌های کم‌عمق دایره‌ای‌شکل است که در کفپوش بازالتی این نانوایی حفاری شده‌اند و نحوه کنترل حیوانات را نشان می‌دهند. الاغ‌ها در این چاله‌ها نگه‌داری می‌شدند و سنگ آسیاب‌ها را می‌چرخاندند. تنها درِ این اتاق مستقیماً رو به یک اتاق میانی باز می‌شد و سپس به داخل انبار یا اصطبلی منتهی می‌شد که حیوانات در زمانی که کار نمی‌کردند در آنجا قرار می‌گرفتند.

حیوانات و بردگان همیشه همزمان در این اتاق شلوغ حضور داشتند. بردگان باید بر الاغ‌ها نظارت می‌کردند، آرد را جمع‌آوری می‌کردند و غلات تازه را به سیستم آسیاب اضافه می‌کردند تا کار بدون مکث ادامه داشته باشد.

این نانوایی در محوطه کاری یک خانه وسیع قرار داشت که یک خانواده ثروتمند رومی در آن زندگی می‌کردند، که در نتیجه استثمار بردگان و حیوانات زندگی راحت و آسایش نسبی داشتند. درست قبل از نابودی «پمپئی»، بردگان حدود ۳۰ درصد از کل جمعیت ۱۲۰۰۰ نفری شهر را تشکیل می دادند.

بر اساس نتایج کاوش این ساختمان بزرگ رومی به نظر می‌رسد که این خانه در حال بازسازی بوده که زیر خاکستر ناشی از فوران آتشفشان مدفون شده است.

 هنگامی که کوه وزوویوس در سال ۷۹ پس از میلاد منفجر شد، پمپئی و اطراف آن، زیر خاکستر آتشفشانی مدفون شد و هزاران رومی که اصلاً نمی‌دانستند در زیر یکی از بزرگترین آتشفشان‌های اروپا زندگی می‌کنند جانشان را از دست دادند.

با فوران این آتشفشان، شهر زیر لایه‌ای ضخیم از خاکستر مدفون شد. در سال‌های اخیر فعالیت‌های باستان‌شناسی زیادی با هدف پایان دادن به روند پوسیدگی و سال‌ها بی‌توجهی در این محوطه باستان‌شناسی انجام شده است. وزیر فرهنگ ایتالیا روز یکشنبه گفت که پروژه‌های حفاظتی و تحقیقاتی ادامه خواهد داشت.

در دهه‌های گذشته، کاوش‌ها در «پمپئی» ‌ بیشتر روی عمارت‌های مجلل ساکنان طبقه اشراف‌زاده این شهر تمرکز داشت، اما در سال‌های اخیر تمرکز بر کاوش درباره زندگی مردم طبقه متوسط و حتی خدمتکاران این شهر افزایش یافته است.

انتهای پیام