به گزارش ایسنا، حجت الاسلام محمدحسین مظفری در نشست علمی ابعاد حقوقی مقابله با توهین به مقدسات از منظر حقوق بین الملل، گفت: گفتار تنفرآمیز در چارچوب محدودیت های آزادی بیان قرار میگیرد. یک معیار مهم این است که توهین به مقدسات را در چارچوب آزادی بیان بررسی میکنیم.
وی افزود: آزادی بیان نباید منجر به محدود شدن آزادیهای دیگران شود.
وی ادامه داد: سازمان همکاری اسلامی، اعلامیه حقوق بشر در اسلام در سال ۱۹۹۰ را تصویب کرده است و به طور کلی کشورهای اسلامی با دول غربی در بحثهای حقوق بشر اختلافشان در دو بحث آزادی دین و مقررات راجع به خانواده بود.
مظفری تصریح کرد: در ماده ۲۲ اعلامیه حقوق بشر در اسلام به بحث آزادی بیان پرداخته است و مشابه ماده ۱۹ میثاق حقوق مدنی سیاسی است. ممنوعیت اهانت به مقدسات در ماده ۲۲ مورد توجه قرار گرفته است و می گوید ممنوعیت اهانت به مقدسات و کرامت انبیا در شمارمحدودیت هایی است که در حق آزادی بیان مطرح شده است.
وی ادامه داد: در سال ۱۹۹۹ سازمان همکاری اسلامی پیش نویس قطعنامهای را راجع به ممنوعیت توهین به ادیان به کمیسیون حقوق بشر تقدیم می کند. این قطعنامه در چارچوب مقابله با نژاد پرستی مطرح می شود. این قطعنامه مکرر تا سالهای بعد تکرار می شود.
وی افزود: نهایتا در سال ۲۰۰۵ سازمان کنفرانس اسلامی این قطعنامه را از کمیسیون حقوق بشر به مجمع عمومی سازمان ملل می برد و به عنوان قطعنامه مجمع عمومی تصویب می شود. بعد از تصویب این قطعنامهها اتحادیه اروپا دیدگاه خود را اعلام میکند و مفهوم توهین به ادیان را مفهوم معتبر در گفتمان حقوق بشر نمیداند.
مظفری گفت: این اختلاف نظر ادامه می یابد تا اینکه در سالهای بعد بین کشورهای اسلامی و دول غربی به نوعی مصالحه می شود و کشورهای اسلامی میپذیرند از توهین به ادیان دست بردارند و آن را در قالب مفاهیمی ببرند که از نظر کشورهای غربی مقبول است. بعد از تصویب قطعنامه دبیر کل سازمان کشورهای اسلامی تاکید میکند که ما شرایط را قبول کردیم البته به شرطی که وضعیت اسلام هراسی ادامه نیابد. وقتی کشورهای اسلامی میبینند که وضعیت ادامه یافته بلکه تشدید شده از عنوان اسلام هراسی استفاده میکنند.
وی تاکید کرد: در خصوص توهین به ادیان و توهین به مقدسات، کشورهای اسلامی تلاش کردند در قالب قطعنامه در شورای حقوق بشر و مجمع عمومی آن را تصویب کنند ولی این دومفهوم مورد اعتراض کشورهای غربی است.
مظفری گفت: اسلام هراسی مفهومی است که در جوامع عمومی پذیرفته شده است و پیشنهاد میکنم به جای تاکیدمان بر ممنوعیت به توهین به ادیان بیاییم از این مفهوم به عنوان سیاست عملی استفاده کنیم زیرا مفهومی است که در اتحادیه اروپا و کشورهای غربی مورد قبول واقع شده است.
انتهای پیام
نظرات