مرتضی نادری، در گفت وگو با ایسنا، در خصوص کارکرد دانشگاه‌ها و اینکه بسیاری از ایده‌ها در فرآیند رسیدن به بازار دچار مشکل شده و عموماً ابتر می‌‍‌مانند، اظهار کرد: بنظر می‌رسد مهمترین کارکرد نهاد دانشگاه، تربیت انسان و تولید علم است که هیچ کدام از آن‌ها ساخت و تجاری‌سازی محصول نیست، با این نگاه از دانشگاه توقعی می‌رود که مطابق کارکرد آن نیست. حتی دانشگاه‌های برتر دنیا بخش قابل توجهی از درآمدهایی که به دست می‌آورند از شهریه، حق انحصاری ثبت اختراع و هبه‌هایی است که صنایع و یا خیرین در دانشگاه‌ها انجام می‌دهند، چنانکه شرکت اینتل در دانشگاه استندفورد اقدام به تأسیس یک آزمایشگاه کرده است.
وی بیان کرد: کمتر استاد دانشگاهی است که به صورت جدی وارد کسب و کار شود، از سوی دیگر نیز کمتر صاحبان کسب‌وکار وارد دانشگاه می‌شوند؛ البته هر دو طرف بر یکدیگر تاثیر می‌گذارند. به عنوان مثال ممکن است صاحبان کسب‌وکار کرسی‌هایی برای تدریس به عهده گیرند. به این ترتیب به نظر می‌رسد دانشگاه و بازار دارای دو کارکرد جداگانه هستند. به همین دلیل نیاز است که مجموعه‌ای بین این دو نهاد میانجی‌گری کند و فرآیند اثربخشی علاقه‌مندان به نقش‌آفرینی در هر دو حوزه را شتابدهی کند. این یکی از نقش های اصلی است که دیجی‌نکست در نظر دارد با ورودش به مشهد ایفا کند.
مدیر ارشد واحد توسعه استعداد دیجی‌نکست گفت: بنظر می‌رسد که فاصله و چرخه پژوهش که از کارکردهای دانشگاه است تا اجرا بسیار زیاد است، این‌طور به نظر می‌رسد که قوانین و اصول معادلاتی که کمک کرد برادران رایت، هواپیما را بسازند، چند ۱۰ سال قبل از این اتفاق در محیط عملی منتشر شده بود، بنابراین تحقیقات عملی با اجرا و بعد از ورود به بازار فاصله دارند، یعنی باید پیشرفتی در علم صورت گیرد تا به عمل برسد و کاربردی شود که ممکن است در عمر پژوهشی ۵ یا ۱۰ محقق صورت گیرد، گویی فرآیند کشف قوانین طبیعت نسبت به عمر انسان‌ها بی‌تفاوت است.
نادری با اشاره به اینکه پاسخگویی به نیاز واقعی مشتری، یکی از اصلی‌ترین رازهای موفقیت در بازار است، درباره اینکه چه مواردی باید در تولید مورد توجه باشد تا کالا برای ورود پایدار به بازار موفق شود، بیان کرد: نخست توجه به این موضوع که خروجی تا چه میزان پاسخگوی نیاز واقعی مشتری است و اینکه تا چه میزان محصول، مشکل مشتری را رفع می‌کند، اهمیت دارد.
نبود برنامه پس از دانشگاه
نادری با اشاره به الگوی ثابت و مورد توجه بسیاری از خانواده‌ها تا حدود سن ۲۲ سالگی و بعد از مقطع کارشناسی فرزندان که شامل درس و دانشگاه است، گفت: گویی دستورالعملی نانوشته پس ذهن بسیاری از خانواده‌ها ثبت شده است که فرزندان را به تحصیلات آکادمیک با کیفیت مشخصی و در رشته‌های مشخصی سوق می‌دهد، اما برای دوران بعد از تحصیل از آن هیچ برنامه‌ای وجود ندارد. حمایت فکری‌ای که از سوی خانواده تا این سن وجود دارد و به یک باره قطع می‌شود، نوعی بحران فکری و هویتی برای برخی جوانان به وجود می‌آورد و آن‌ها را با این سوال مواجه می‌کند که با آموخته‌های خود در زندگی عملی چه کنند؟ در واقع ایده‌ای نداشته است که تمام این مراحل، ابزاری برای کار دیگری بوده و هدف اصلی نیست.
انتهای پیام
نظرات