به گزارش ایسنا، در مراسم خاکسپاری این هنرمند، اعضای خانواده او و همچنین شخصیت‌هایی همچون ابراهیم کریمی، سید احمد تقوی پویا، محتشم مهدوی پور، علی رسولی، مرتضی اسدی، شقایق فراهانی، فرشاد فرهی، حمید پریزاد، ماکان زهرایی و برخی از دوستان آن هنرمند حضور داشتند.
نادر ترکمن، هنرمندی که نقاشی‌هایش تداعی‌کننده سفری دور و دراز در کهن الگوها و اسطوره‌ها بود، در پی یک دوره بیماری، در روز ۲۲ مهرماه در ۶۲ سالگی رخت از این جهان بست و به دیار باقی شتافت.
در حاشیه مراسم خاکسپاری این هنرمند، شماری از دوستان او سخنانی کوتاه درباب فضائل و نگاه هنری او بر زبان راندند.
محتشم مهدوی پور، نقاش و از دوستان نادر ترکمن درباره آشنایی خود با این هنرمند گفت: «نادر دوست دوران نوجوانی من بود و ما زندگی هنری‌مان با همدیگر شکل گرفت. سال‌ها از یکدیگر دور افتاده بودیم تا این که بیست سال پیش دوباره همدیگر را پیدا کردیم. همذات‌پنداری که از تربیت نوجوانی شکل گرفته بود، دوباره ما را با هم پیوند داد. خیلی افسوس می‌خورم از رفتن اش؛ چون همین چند روز پیش هم به من، هم به مرتضی (اسدی) یکی دو مرتبه گفته بود بچه‌ها را دور هم جمع کنیم، زیرا پیر شدیم و ممکن است بمیریم و دیگر نتوانیم همدیگر را ببینیم! و این اتفاق افتاد و حقیقتش شوکه‌کننده بود.»
مهدوی پور با اشاره به رویکرد هنری ترکمن در نقاشی افزود: «خیلی علاقه‌مند به اسطوره‌ها بود و در سال‌های اخیر روی اسطوره‌ها و کهن الگوها تمرکز داشت و کارهای ارزشمندی نیز ارائه کرده بود.»
علی رسولی، دیگر هنرمندِ حاضر در مراسم نیز به کوتاهی درباره دوستِ سفرکرده خود گفت: «من از دوران هنرستان چند سالی با نادر همکلاس بودم. متاسفانه برای چند سال ارتباط ما با هم قطع شد، تا این اواخر که در نمایشگاه‌ها و رویدادهای مختلف هنری یکدیگر را می‌دیدیم و اتفاقاً در مراسم ترحیم یکی از همکلاسی‌های دوران هنرستان به نام مجید برومند او را دوباره دیدم. نادر هنرمندی بود که در جستجوی ایده‌ها و معناهای تازه بود. افسوس که ناباورانه از میان ما رفت.»
مرتضی اسدی، هنرمند نقاش و استاد دانشگاه نیز که سابقه دوستی او با نادر ترکمن به سال ۱۳۵۴ و زمان تحصیل در هنرستان هنرهای زیبا برمی‌گردد، چنین در وصف دوست پنجاه ساله خود سخن گفت: «رفیق خوبی بود. صمیمی، خونگرم، ورزشکار، صریح، جدی و در عین حال آرام! هنرستان که به اتمام رسید، ما هر کدام به گوشه‌ای رفتیم. نادر دانشگاه را در ایران ادامه نداد و به آمریکا رفت و تحصیلاتش را آن جا به اتمام رساند و بعد از حدود بیست سال برگشت. این اواخر در دو سه نمایشگاه از دوستان مشترک در گالری سهراب همدیگر را دیدیم. دیالوگ آخرش در خاطرم هست که تلفن زدم شاهین برادرش گفت زنگی به نادر بزن! گفتم جریان چیست؟! گفت حالش خوب نیست. زنگ زدم سر حال بود، طبق معمول گفتیم و خندیدیم و خداحافظی کردیم تا نمایشگاه من افتتاح شد. تازه از بیمارستان آمده بود. نمایشگاه را دید و حرف زد درباره کارها و آخرین لحظه‌ای که داشتیم خداحافظی می‌کردیم گفت: مرتضی! گفتم جانم؟ یک نگاهی کرد، انگشت شصتش را به علامت موفقیت بالا برد و نشان داد و چشمکی زد و تمام! الان تنها خاطره از این دوستی پنجاه ساله، همین خداحافظی آخرش است، با یک فایل صوتی که درباره کارهایم صحبت کرده بود. همین!»
لازم به توضیح است که زنده‌یاد ترکمن متولد ۱۳۴۰ در تهران، تحصیلات مقدماتی خود را در هنرستان هنرهای زیبای تهران (۱۳۵۴ تا ۱۳۵۷) و تحصیلات دانشگاهی‌اش را در دانشگاه ایالتی نبراسکا (۱۳۵۹ تا ۱۳۶۴) به اتمام رساند.
اولین نمایشگاه انفرادی خود را سال ۱۳۷۴ در گالری گلستان برگزار کرد و پس از آن، در سال ۱۳۷۶ دومین نمایشگاه انفرادی خود را در گالری منصوره حسینی روی دیوار برد.
آخرین نمایشگاه این هنرمند نیز سال ۱۳۹۶ در گالری سهراب برگزار شد. او همچنین آثار خود را، در نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی بسیاری در واشینگتن و تهران به نمایش گذاشت.
انتهای پیام
نظرات