به گزارش خبرنگار ایسنا، ابراهیم غلامی به سختی می‌شنود و سخت‌تر از آن صحبت می‌کند، اما با اخلاق و پرتلاش است. او صاحب چند مدال کشتی در مسابقات جهانی و المپیک ناشنوایان، در هر دو رشته آزاد و فرنگی است. حالا هم بیش از دو دهه است که در عرصه مربی‌گری فعالیت می کند. او حتی کشتی‌گیران شنوا را هم آموزش می‌دهد اما هیچ‌گاه آنچنان که شایسته او بوده، مورد حمایت قرار نگرفته است.

غلامی می‌گوید در سنین کودکی و مدرسه، در رشته‌های ورزشی زیادی مثل فوتبال، والیبال، پینگ پنگ، شنا و ... فعالیت می‌کرده اما از سن ۱۳ سالگی به پیشنهاد مربیان آن زمان کشتی شیراز، جلال نگهبان و بهروز ابراهیمی، به کشتی روی می‌آورد و سپس ادامه می‌دهد: آن‌ها به من گفتند به سالن تختی بروم. رفتم و کشتی گرفتم و مربیان من را دیدند که استعداد دارم. ۱۳ ساله بودم که کشتی را شروع کردم و در سن ۲۲ سالگی به موفقیت بزرگی دست پیدا کردم.

این پیشکسوت ورزش فارس در خصوص افتخارات خود اظهار کرد: در المپیک ناشنوایان که سال ۱۹۸۸ (سال ۱۳۶۷ شمسی) در کشور نیوزیلند برگزار شد، در وزن ۴۸ کیلوگرم کشتی آزاد مدال طلا کسب کردم. در فینال، حریفی از آمریکا را شکست دادم و کشتی‌گیر اهل شوروی هم سوم شد.

وی که در مسابقات کشوری، ۴۵ مدال رنگارنگ کسب کرده بود، در مسابقات جهانی ۱۹۹۳ بلغارستان، این بار در رشته کشتی فرنگی افتخار آفرین شد، می‌گوید: در بلغارستان، باز هم در وزن ۴۸ کیلوگرم اما در رشته فرنگی شرکت کردم و در فینال با شکست حریفی از کشور میزبان، قهرمان شدم. یک آمریکایی هم روی سکوی سوم ایستاد. دو سال بعد در مسابقات کشتی فرنگی در دانمارک شرکت کردم و این بار سوم شدم. ترکیه و اوکراین، اول و دوم شدند.

ابراهیم در ۳۵ سالگی متوجه می‌شود که دیگر توان لازم برای مدال‌آوری در مسابقات را ندارد، ادامه می‌دهد: در سال ۱۳۸۰ به مسابقات ایتالیا اعزام شدم. در شهر رم بود که در وزن ۵۴ کیلوگرم کشتی فرنگی روی تشک رفتم و مقام سوم را کسب کردم اما متوجه می‌شدم که حین مسابقه، نفسم می‌برید. فهمیدم که موقع خداحافظی است.

اما این به معنی خداحافظی از دنیای کشتی نبود. او خیلی زود به جرگه مربیان پیوست. در این زمینه می‌گوید: به عنوان مربی تیم ملی به مسابقات صوفیه بلغارستان اعزام شدم و چند نفر از کشتی گیران، توانستند مدال بیاورند اما هیچ‌گاه تقدیر خوبی از آن‌ها نشد و خیلی از آن‌ها کشتی را کنار گذاشتند.

با خنده می‌گوید: در تمامی سال‌هایی که مدال کسب کردم یا مربی بودم، مجموعا ۲۰ سکه به من دادند. با ۱۰ سکه که از مدال طلای مسابقات بلغارستان به من دادند، یک فولکس خریدم که خیلی قراضه بود. خیلی صدا می‌داد و مایه خجالت بود.

نه دولت و مسئولان تربیت بدنی و نه هیئت ناشنوایان، هیچ‌گاه حمایت خوبی از او و دیگر ناشنوایان نکرده‌اند و می‌افزاید: من از طریق جوشکاری زندگی‌ام را می‌گذرانم. ای کاش حقوقی داشتم که می‌توانستم تمام تمرکزم را روی تمرین و تربیت بچه‌ها بگذارم. زمانی هم یک زمین توانستم بخرم اما اداره تربیت بدنی، حتی در حد یک وام به من کمک نکرد تا بتوانم خانه‌ای آنجا بسازم. الان ۱۰سال است که از طرف اداره بهزیستی یک سمعک به من ندادند و حقوق مستمری که برای ناشنوا بودنم، به من تعلق می‌گرفت را هم قطع کردند!

به گزارش ایسنا، ابراهیم غلامی، مرد خوش خنده و زحمتکشی است که خالصانه برای بچه‌های علاقه‌مند به کشتی وقت می‌گذارد. یک حمایت کوچک از چنین اشخاصی می‌تواند نتایج بزرگی در پی داشته باشد. کسانی که بدون هیچ حمایتی این‌گونه زحمت می‌کشند، اگر تشویق شوند می‌توانند کارهای بزرگتری هم انجام دهند. ناشنوایان و معلولان، بیش از سایر اقشار جامعه شایسته حمایت‌های بی دریغ مسئولان هستند.

انتهای پیام