این داستان‌نویس در گفت‌وگویی مکتوب با ایسنا درباره‌ آینده بدون ادبیات، اظهار کرد: فکر می‌کنم این، آن اگری نیست که به‌قول مولوی بشود در آن نشست و زندگی کرد، در واقع تحقق آن منوط به یک اگر دیگر است و آن فقدان زبان است که بستر اساسی ادبیات و گونه‌های ادبی‌ است که هر کدام عمری طولانی دارند مگر آنهایی که پس از پیدایش صنعت چاپ خلق شده‌اند که در عین حال در عناصر اساسی خود ریشه در روایات کهن‌تر دارند و نشان از پایداری آنها در زمان و پرسش‌ها و پاسخ‌های مسائل اساسی انسان دارند.

  او افزود: در اینجا یک عنصر ناشناخته را نادیده گرفته‌ایم و آن هم مخاطب است که در خلق و تداوم اثر ادبی و تشخص نویسنده، موثر است. تا انسان هست و می‌خواند،  نوشتن و ادبیات وجود دارد. تا زبان از بیان مقصود باز می‌ماند، ادبیات یار تنهایی آدمی می‌ماند. ادبیات از بین نمی‌رود، پوست می‌اندازد و تجدید ابزار و شمایل می‌کند.

ابراهیم دمشناس خاطرنشان کرد: برای من چنین فضایی متصور نیست؛ جهانی که در آن ادبیات وجود ندارد. دست کم من چشم‌اندازی از آن را نمی‌بینم، شاید هوش مصنوعی فرداروزی در کار تولید متون ادبی دخالت کند ولی آن متون در راستایی پیش می‌رود که نمی‌تواند ادبیات باشد یا نوشتن تداوم پیدا کند ولی می‌تواند در خدمت سینما باشد در مقام و موقعیتی پایین‌دستی. با این حال شرایط ما در این جغرافیا به گونه‌ای است که همواره برای معنا داشتن و مقصد داشتن ضروری است که به قلم‌مان تکیه کنیم.

انتهای پیام