یاور عبیری، رییس جامعه انجمن‌های حرفه‌ای اقامتگاه‌های بوم‌گردی ایران در یادداشتی که در اختیار ایسنا قرار داد، با اشاره به شعار امسال سازمان جهانی گردشگری «گردشگری و سرمایه‌گذاری سبز» تاکید کرد: سرمایه‌گذاری سبز در گردشگری حول محور جوامع محلی، پاسداست زمین و رفاه ذهنی است.

او در این نوشتار آورده است: «اگر بخواهیم یک جمع‌بندی از متون علمی و تجربیات بیست‌ساله گردشگری بومی ایران داشته باشیم، می‌توانیم رایج‌ترین اصول گردشگری بومی مبتنی بر اقتصاد سبز را به شرح زیر خلاصه کنیم:

۱ ـ گردشگری بومی ابزاری برای دستیابی به رشد و توسعه تاب‌آور و پابرجاست، که تحقق این مدل توسعه یعنی تعادل بین سه عرصه زیست بوم، اقتصاد و جامعه گردشگری بومی، که از طریق اجرای اقتصاد سبزِ کم‌کربن عملی می‌شود.

۲ ـ اقتصاد سبز کم‌کربن در بومگردی تکیه بر مشاغل نیاکانمان است که برای هزاران سال با قوانین عرفی در بطن جوامع محلی جاری است، به‌عبارتی ‌دیگر با اجرایی شدن اقتصاد سبز کم‌کربن فرصت‌های شغلی جدید بر بستر دانش بومی برای نیروی کار به وجود آمده و کار شایسته همراه با رفاه ذهنی توسعه و ترویج می‌یابد. کار شایسته به معنی اشتغال مولد با چهار مؤلفه آزادی، برابری، امنیت و کرامت انسانی است، (رفاه ذهنی ) که هدف و استراتژی «سازمان بین‌المللی» کار است.

۳ ـ اقتصاد سبز کم‌کربن در خانه‌های بومگردی منجر به منابع و انرژی کارآمد است. یکی از مؤلفه‌های مهم اقتصاد سبز افزایش کارایی و بهره‌وری منابع به‌خصوص انرژی و کاربرد انرژی پاک است.

۴ـ اقتصاد سبز کم‌کربن به مرزهای سیاره‌ای و یا محدودیت‌های زیست‌محیطی نه مرزهای جغرافیایی احترام می‌گذارد. به‌ عبارت ‌دیگر ملاحظات زیست‌محیطی و مدیریت منابع آب با ترویج دانش «باغداری» و کاشت درخت امکان‌پذیر می‌شود، نه صنعت کشاورزی .

۵ ـ اقتصاد سبزکم‌کربن رهیافت تصمیم‌سازی یکپارچه را ارائه می‌دهد. نمی‌توان منافع شخصی و زودگذر را دنبال کرد، باید در یک خرد جمعی اقتصادی را رونق داد که بر پایه‌های فرهنگ، قوانین عرفی، دانش بومی و زیست بوم هر منطقه استوار می‌شود .

۶ ـ اقتصاد سبز پیشرفت و توسعه را فراتر از اندازه‌گیری تولید ناخالص داخلی (GDP) در نظر می‌گیرد. با استفاده از شاخص‌های مناسبی که تعریف می‌شود میزان پیشرفت و توسعه تعیین‌شده را که فراتر از افزایش تولید است در «رفاه ذهنی» جامعه مستتر می‌کند. به دنبال رفاه اجسام فیزیکی و مصرفی که در بیشتر جوامع به اشتباه «ثروت» نامیده می‌شود، نیست .

۷ ـ اقتصاد سبز میان کشورها، در داخل کشورها و در بین نسل‌ها برخورد عادلانه، منصفانه و برابر دارد. نگاه انسانی به اجتماع پیرامون و تنوع زیستی دارد و دنبال زیاده‌خواهی و دست‌اندازی به طبیعت نیست .

۸ ـ اقتصاد سبز از تنوع زیستی و اکوسیستم‌ها محافظت می‌کند. ایجاد بانک ژنی از گونه‌های مختلف زیستی، توسعه و ترویج زندگی در تعامل با طبیعت پیرامون را دامن می‌زند .

۹ ـ اقتصاد سبز منجر به کاهش فقر، افزایش رفاه و بهبود معیشت، حمایت اجتماعی و دسترسی به خدمات ضروری می‌شود. «کارآفرینی واقعی» در حوزه‌های مختلف سرمایه‌گذاری منطبق با تاب‌آوری و پابرجایی منابع «هستی» از قبیل آب، باد، خاک و هوا انجام می‌شود.

۱۱ ـ اقتصاد سبز حکومت و حاکمیت قانون را بهبود می‌بخشد. به عبارتی اصول دموکراتیک، مشارکت، پاسخگویی شفافیت و باثباتی را به همراه دارد. ترس، ریا، تزویر، دروغ و ناآگاهی پس زده می‌شود .

۱۲ ـ اقتصاد سبز پیامدهای خارجی را درونی می‌کند. به این معنا که همه هزینه و منافع بیرونی و غیرقابل ملموس در محاسبات لحاظ می‌شود.

نگاهی به اصول یادشده که حاصل تجربه‌ها، ایده‌ها و نظریات علمی ـ پژوهشی اعضای جامعه بومگردی کشور است، جامعیت رویکرد اقتصاد سبز را به نمایش می‌گذارد. رویکردی که شامل ابعاد سه‌گانه اقتصاد، فرهنگ و زیست‌ بوم است. ابعاد اجتماعی به موضوعات رفاه ذهنی انسان، عدالت، کاهش نابرابری، افزایش کیفیت زندگی، توسعه و رشد تاب‌آور اجتماعی، دسترسی عادلانه و پرداختن به نیازهای زنان، مردان، جوانان، کودکان و معلولان اشاره دارد. ابعاد اقتصادی نیز شامل رشد در درآمد سبز و اشتغال، سرمایه‌گذاری‌های خصوصی و عمومی، اقتصاد انعطاف‌پذیر تاب‌آور، رشد اقتصادی کم‌کربن و فعالیت‌های جدید اقتصادی متکی بر مشاغل نیاکانمان می‌شود.

ابعاد زیست‌محیطی به کاهش خطرات زیستی و کمیابی آن، کاهش کربن، کارایی منابع و منابع کارآمد، کاهش انتشار کربن و آلودگی، افزایش بهره‌وری انرژی و منابع، جلوگیری از نابودی تنوع زیستی و اکوسیستم و مسئولیت‌پذیری در قبال زیست بوم تأکید دارد.»

انتهای پیام