به گزارش ایسنا، جنگل‌های «دوهزار» و «سه‌هزار» در دل طبیعت تنکابن در استان مازندران قرار گرفته‌اند و مسیر دسترسی این دو جنگل متفاوت است. جاده دوهزار از منطقه «خرم‌آباد» در شهر تنکابن شروع می‌شود و در طول این مسیر جنگلی، رودخانه، آبشار و چشمه‌ها آب معدنی مشاهده می‌شود و انتهای آن به جاده و جنگل سه‌هزار می‌رسد.
جاده جنگلی دوهزار با آن‌که بسیار زیبا و دلفریب است، اما نابسامان به نظر می‌آید؛ دکه‌هایی که نامنظم در حاشیه ردیف شده‌اند و زباله‌هایی که رودخانه از بالادست آورده و در جنگل رها شده، کلبه‌هایی با فقیرترین وضعیت در حاشیه جاده که به قیمت ۳۰۰ تا ۵۰۰ هزار تومان برای هر شب به مسافران اجاره داده می‌شود، استخرهای پرورش ماهی که شمارشان رو به فزونی رفته و اقامتگاه‌هایی که بخش‌هایی از جنگل را به انحصار گرفته‌اند و استفاده از جنگل و حاشیه رودخانه را اختصاصی کرده‌اند.
حامد داودی راد، راهنمای طبیعت‌گردی در تنکابن، افزایش استخرهای پرورش ماهی را معضل مؤخر جاده جنگلی دوهزار می‌داند و می‌گوید: وضع واقعا نگران‌کننده شده است، حریم رودخانه دوهزار به مردم نمی‌رسد و فقط به پرورش ماهی اختصاص یافته است. اقامتگاه‌هایی که در دل جنگل و در چالدره احداث شده کاملا اختصاصی شده است و امکان حضور عموم را ندارد، درحالی‌که بخشی از جنگل به عنوان منابع طبیعی ملی در اختیار این اقامتگاه‌ها قرار گرفته است.
او ادامه می‌دهد: محورهای توریستی دوهزار و سه‌هزار، آشفته شده‌اند و چیزی برای گردشگران جز آش و بلال و کلبه اجاره‌ای ندارند.
مجتبی تقوایی، راهنمای محلی گردشگری تنکابن هم به معضل زباله در جنگل دوهزار اشاره می‌کند و به ایسنا می‌گوید: محدوده‌ای از این جنگل به محل دفن زباله‌های شهری تبدیل شده است که تولید شیرابه می‌کند. از طرفی در حاشیه جاده هم مسافران و راننده‌ها زباله‌های خود را رها می‌کنند. علاوه‌بر این‌ها، در حاشیه جاده، دکه‌هایی با مصالح ناهمگون ردیف شده‌اند که فقط چهره این جاده را زشت و نامنظم کرده‌اند.
جاده جنگلی دوهزار که محبوب گردشگران عرب هم هست، هیچ تابلو و مشخصاتی که به گردشگر اطلاعات درست از گونه‌های گیاهی، جانوری و جاذبه‌ها بدهد، ندارد، اگر تابلویی هم مشاهده می‌شود به استخرهای پرورش ماهی، آش‌فروشی‌ها و کلبه‌های اجاره‌ای تعلق دارد.
وضعیت در جاده جنگلی سه‌هزار بهتر نیست. جاده جنگلی سه‌هزار نیز از میان جنگل‌های زیبا و سرسبزی عبور می‌کند و در نهایت به ارتفاعات ییلاقی مازندران می‌رسد، اما در کنار تمام معضل‌های مشابه جاده دوهزار، پدیده خانه‌های دوم و ویلاسازی در دل جنگل در این بخش بیداد می‌کند.
الهام کریمی ـ کارشناس و فعال گردشگری در تنکابن ـ به ایسنا می‌گوید: معضل‌های این مناطق باید دسته‌بندی شود؛ دکه‌ها، زباله‌ها، خانه‌های دوم و ایستگاه‌های پرورش ماهی. دکه‌ها که مشخص نیست از کجا مجوز می‌گیرند. خیلی از ادارات نامه‌های درخواست ایجاد دکه را امضا می‌کنند، اما نهایتا تحت نظارت ارگان خاصی نیستند.
او اضافه می‌کند: ظرفیت این دو منطقه برای احداث دکه‌ها بررسی نشده و به نظر می‌رسد به حد اشباع رسیده است. در واقع دکه‌ها به جای عامل توسعه و رفاه، عامل تخریب شده‌اند. هم تخریب زیست‌محیطی و هم بصری که پیشنهاد ساماندهی آن‌ها شده است، ضمن این‌که ضرورت دارد مرجع مجوز این دکه‌ها مشخص شود، غربال‌گری شوند و شرایط ساخت وجود داشته باشد.
این فعال گردشگری تاکید می‌کند: وجود دکه‌ها در جاده‌های جنگلی دوهزار و سه‌هزار از منظر گردشگری باید بررسی شود و تا حد امکان، متحدالشکل شوند.
کریمی درباره زباله و تخریب‌های دیگر در این دو منطقه گردشگری اظهار می‌کند: حجم گردشگران ورودی به منطقه و نبود آموزش و فرهنگ‌سازی در منطقه (منظورم دهیاران است) و همچنین نپذیرفتن مسئولیت از طرف ارگان‌های مختلف باعث تلنبار شدن زباله‌ها در گوشه کنار این دو محور گردشگری شده است.
او اضافه می‌کند: محل تجمیع زباله کل شهرستان تنکابن در روستایی در دوهزار است که خود باعث تولید شیرابه‌های سمی و بوی نامطبوع و ... شده است. به تازگی شهرداری شهر تنکابن اقدام به فعالیت‌هایی برای تفکیک و تولید کمپوست کرده است، اما هنوز آموزش منسجمی در این حوزه برای بومیان نبوده و در نهایت حفاظت و حراست نه از طرف گردشگران و نه از طرف دهیاران انجام نمی‌شود. حتی کمبود سطل‌های زباله را شاهدیم.
کریمی درباره معضل «خانه دوم» که گریبان کل استان مازندران است، نیز می‌گوید: برخی دهیاران به از بین‌برندگان اصلی طبیعت و فرهنگ در منطقه تبدیل شده‌اند و اجازه ساخت هر نوع سازه‌ای مغایر با اصالت و بوم منطقه داده می‌شود. بلندمرتبه‌سازی در محورهای دوهزار و سه‌هزار رایج شده و حریم امن خانه‌های روستایی از بین رفته است. شکل ظاهری روستاها هیچ جذابیتی ندارد و نکته مهم‌تر این است که بیشتر این خانه‌ها، «خانه‌های دوم» هستند و استفاده دائمی نمی‌شوند.
این کارشناس گردشگری درباره پرورش ماهی‌ها که معتقد است از نظر تعداد و نوع کاربری به معضل تبدیل شده‌اند، می‌گوید: ایستگاه‌های پرورش ماهی تقریبا تمام بستر رودخانه (دوهزار) را گرفته‌اند. جای مناسب بر ای اسکان و پیک‌نیک خانواده‌ها و گردشگران وجود ندارد. به دلیل طبخ توأم با فروش ماهی در محل، کسب‌وکار واحدهای گردشگری (پدیرایی و رستوران‌ها) دچار آسیب شده است. وجود پرورش ماهی می‌تواند یک جاذبه انسان‌ساخت باشد و نه فقط محلی برای ارائه خدمات غذا یا فروش. البته به شرطی که بررسی و کارشناسی درست و کنترل و ارزیابی‌های بعدی انجام شود.
عکس‌ها از سمیه حسنلو، خبرنگار ایسنا
انتهای پیام
نظرات