به نقل از ارث، اگرچه تحقیقات قبلی هزینه اقتصادی خوردگی را حدود ۳ تا ۴ درصد از تولید ناخالص داخلی ایالات‌متحده برآورد کردند، اما این تحقیق اولین مطالعه‌ای است که اثرات زیست‌محیطی مرتبط با خوردگی فولاد را نشان می‌دهد.

تولید جهانی فولاد برای چندین دهه به‌طور پیوسته افزایش یافته است و از آنجایی که فولاد مقاومت ضعیفی در برابر خوردگی دارد، بخشی از این تقاضا برای جایگزینی فولاد ساختمانی است که در طول زمان خورده شده‌اند.

کارشناسان اظهار کردند که کاهش میزان فولادی که به دلیل خوردگی به جایگزینی نیاز دارد، می‌تواند تاثیرات قابل توجهی بر گازهای گلخانه‌ای تولید شده برای ساخت فولاد داشته باشد.

تولید آهن و فولاد با توجه به وابستگی جامعه به سوخت زغال سنگ، یکی از بزرگترین تولیدکنندگان گازهای گلخانه‌ای در هر صنعت است اما بیشتر هزینه‌های مرتبط با صنعت در واقع ناشی از انرژی است که برای تولید فولاد صرف می‌شود.

دانشمندان دریافتند که در سال ۲۰۲۱، تولید فولاد ۲۷ درصد از انتشار کربن در بخش تولید جهانی و تقریباً ۱۰.۵ درصد از کل تولید را تشکیل می‌دهد.

خوشبختانه با توجه به قوانین وضع شده در صنعت فولاد، پیشرفت‌های تکنولوژیکی در صنعت فولاد منجر به کاهش ۶۱ درصدی مصرف انرژی در نیم قرن گذشته شده است. با این وجود، سیاست‌گذاران و مقامات باید برای اصلاح و هماهنگی سیاست‌های بین‌المللی در مورد تولید فولاد و مدیریت خوردگی سریع اقدام کنند.

راهبردهای هماهنگ بین‌المللی همچنین کاهش تقاضای جهانی فولاد، با استفاده از شیوه‌هایی برای کاهش خوردگی، افزایش انتشار گازهای گلخانه‌ای را به شدت کاهش خواهد داد. اگر چنین اقداماتی به زودی انجام نشود، انتشارات گلخانه‌ای ناشی از صنعت فولاد می‌تواند تا اوایل سال ۲۰۳۰ به ۲۷.۵ درصد از انتشار کربن جهانی برسد و می‌تواند تأثیرات بدی بر آب‌وهوای زمین داشته باشد.

گرمایش جهانی چالشی اجتماعی است که به هماهنگی بسیاری از رویکردهای چند رشته‌ای نیاز دارد.

این مطالعه در مجله npj Materials Degradation منتشر شده است.

انتهای پیام