به گزارش ایسنا، حضور پوراحمد در مطبوعات و نشریات حتی قبل از سینما رقم خورد. کارش را با نقدنویسی به‌خصوص در ماهنامه فیلم آغاز کرد و از ۱۳۵۳ با دستیاری در مجموعه تلویزیونی «آتش بدون دود» وارد عرصه تصویر شد. پوراحمد در سال‌های پیش از انقلاب در برخی روزنامه‌ها و مجله‌ها نقد فیلم و برخی مطالب اجتماعی می‌نوشت و این فعالیت مطبوعاتی را در سال‌های بعد و تا امروز ادامه داده بود.

خودش در خاطره‌ای درباره‌ی حضور مطبوعاتی‌اش گفته بود: «در دوره‌ای یادم نیست چه شد که رفتم روزنامه اطلاعات. در صفحه فرهنگ و هنر می‌نوشتم که دکتر جواد مجابی آن زمان سردبیرش بود. همان دوره فریدون جیرانی هم آنجا بود و او را می‌دیدم. رسول صدرعاملی هم در صفحه حوادث کار می‌کرد که البته او را آن زمان نمی‌شناختم.»

بر اساس آنچه از حرف‌های پوراحمد برمی‌آید، سه تن از بزرگترین‌ کارگردان‌های سینمای زمانی در روزنامه اطلاعات دور هم جمع شده بودند و کار خبر می‌کردند.

بعدها که رسول صدرعاملی معروف‌تر شد، مشخص شد که فرستاده ویژه روزنامه اطلاعات به پاریس بوده تا از نوفل‌لوشاتو تا تهران بزرگترین واقعه‌ی قرن ـ یعنی ورود امام (ره) به ایران ـ را گزارش کند.

او درباره سابقه روزنامه‌نگاری‌اش گفته بود: علاقه زیادی به خبر حوادث داشتم. حتی به روزنامه هم که رفتم در سرویس حوادث مشغول به کار شدم. یادم می‌آید در سال ۵۵ یک قاتل را که پلیس ها دنبالش بودند را برای مصاحبه به روزنامه آوردم و با او درباره اتفاقی که افتاده بود مصاحبه گرفتم البته نمی‌دانست که من می‌دانم او قاتل است. در آن زمان اصلا سینما مساله‌ام نبود و فقط فیلم دیدن را دوست داشتم و همه فیلم‌ها را هم می‌دیدم.

در میان این سه کارگردان، جیرانی بیش از دو نفر دیگر در حوزه رسانه و روزنامه‌نگاری ماند و به عنوان معاون سردبیر در مجله سینما، سردبیر مجله فیلم و سینما و سردبیر روزنامه سینما فعالیت کرد. هرچند فرهت فردنیا، روزنامه‌نگار قدیمی پیشتر در مصاحبه‌ای که در نشریه مهرنامه منتشر شد، روایتی از ماجرای اخراج فریدون جیرانی و بیژن امکانیان در سال ۶۲ از روزنامه اطلاعات را به دلیل اشتباهی سهوی در ویژه‌نامه جنگ مطرح کرده بود.

به هر طریق کیومرث پوراحمد در کنار سینما، همواره انس و الفتی دیرینه با مطبوعات داشت. او حتی همین سال‌های آخر هم به بهانه‌ها و مناسبت‌های مختلف در روزنامه‌ها و مجله‌ها می‌نوشت. به اعتقاد برخی بهاریه‌هایی که او در ویژه‌نامه‌ نوروزی مجله فیلم می‌نوشت، حتی از فیلم‌های متاخر او هم مهم‌تر و تاثیرگذارتر بود.

انتهای پیام