سحرخوانی ماه رمضان، رسم کهنی بود که موذنان نوش‌آباد، یک ساعت مانده به اذان صبح به بام خانه خود یا ماذنه مسجد می‌رفتند و با خواندن شعرهای اخلاقی و متن‌های کهن فارسی و مناجات عارفانه، مردم را به مهمانی خدا دعوت می‌کردند که بیشتر این‌گونه آوازها در دستگاه چهارگاه دشتی، افشاری و سه گاه اجرا می‌شد.

سحرخوانی دو مرحله داشت، که بخش اول آن تا نزدیک اذان ادامه داشت و مرحله دوم نیز پس از گذشت زمانی به فاصله صرف یک سحری بود که موذن دوباره شروع به خواندن دعای سحر می‌کرد تا آخرین بازماندگان را بیدار کند و مومنی از سحری باز نماند.

پیش از این نیز در نوش‌آباد، رسم بر این بوده است که با نواختن طبل و شیپور و نقاره اهل ایمان را برای میهمانی خدا در سحرگاه رمضان بیدار کنند و حیف که این سنت نیز باقی نماند و به فراموشی سپرده شد و کسانی این سنت را در یاد دارند که دهه هشتم زندگی را سپری می‌کنند و این گروه نیز اندک هستند.

آنچه هست اینکه نوای رمضان، نوای شادمانه‌ای برای بیدار کردن روح معنویت انسان خداپرست است و اوج این شادمانی، موسیقی آیین هوربابایی تولد امام حسن در نیمه ماه رمضان است به طوری که یک موسیقی مذهبی است که از دیرباز در سراسر میهن ما رواج داشته‌ و این روزها روبه فراموشی است.

سحرخوانان، با آوازهای خود، هم فضای روحانی در آبادی‌ها و شهرها ایجاد می کردند و هم آهنگ‌های ایرانی را حفظ می‌کردند که جا دارد رسانه ملی در برنامه‌های سحرگاه خود از این شبخوانی‌ها استفاده کند.

موسیقی رمضان محدود به یک منطقه و یک رشته نیست، بلکه سنتی به وسعت همه ایران است که در روزگار اخیر، به علت گسترش و فراگیری تکنولوژی فراموش می‌شوند و شناسایی و حفظ این موسیقی‌ یک ضرورت است که اگر اداره میراث فرهنگی و صدا و سیما این نغمه‌ها و نغمه خوان‌ها را شناسایی نکنند، صدای سحرخوانی به گوش نخواهد رسید.

سحرخوان‌ها، میراث‌داران موسیقی اصیل ما هستند و با مرگ هر یک از آنها، بخشی از موسیقی ایران به زیر خاک می‌رود همان گونه که در اولین روز رمضان امسال، استاد محمد سلمانیان از جمع ما رفت و همانطور که پیش از او، استاد میرزا حلاج‌زاده و سیدعبدالله عبدالله زاده و سید حسین عمارتی و استادحسن نجارزاده، استاد عباسقلی چاوشیان و حاج میرزا عبادی از بین ما رفتند.

پایگاه میراث فرهنگی نوش آباد و اداره میراث فرهنگی آران و بیدگل، رسالت حفظ نغمه‌ها و آداب رمضان نوش آباد را بر دوش دارند و کوتاهی در این مسیر، نابودی بخشی از فرهنگ و تمدن استان اصفهان و ایران است.

انتهای پیام