به گزارش ایسنا به نقل از روابط‌عمومی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، جواد علایی مقدم ـ سرپرست هیأت باستان‌شناسی تپه پیر و مدیر گروه باستان شناسی دانشگاه زابل ـ با اشاره به این‌که کاوش در تپه پیر سیستان و بلوچستان با مجوز پژوهشگاه و حمایت مالی دانشگاه زابل آغاز شده است، افزود: تپه پیر سیستان یکی از محوطه‌های دشت جنوب سیستان است که در حوزه قلعه رستم سیستان و حوضه آبریز رود بیابان قرار دارد. جاده آسفالته زاهدان ـ زابل از حدود چهار کیلومتری غرب این تپه عبور می‌کند و سطح تپه پیر سیستان به ابعاد ۹۵×۷۰ متر و ارتفاع ۷ متر با لایه‌ای از سفال پوشیده شده است.

سرپرست هیأت باستان‌شناسی تپه پیر گفت: نخستین فصل کاوش در این محوطه با ایجاد دو کارگاه افقی و لایه‌نگاری آغاز شد، ترانشه افقی در شمال محوطه به ابعاد شش در هشت متر ایجاد و بر اساس آن، دو دوره استقراری اصلی و یک دوره استقرار موقت شناسایی شد.

علائی‌مقدم با بیان این‌که معماری این دوره‌ها خشتی بوده و ویژگی بارز آن اتاق‌های کوچک و راهروی‌های پیرامونی است، افزود: ترانشه پلکانی لایه‌نگاری نیز در جبهه غربی به عرض دو متر و طول ۱۴ متر از سطح تپه تا دامنه آن ادامه یافت و بر اساس آن دوره‌های استقراری این محوطه شناسایی شد.

مدیر گروه باستان‌شناسی دانشگاه زابل اظهار کرد: مطالعات اولیه بیانگر آن است که تپه پیر از نیمه دوم هزاره سوم پیش از میلاد تا اوایل هزاره دوم پیش از میلاد دارای شواهد استقراری است و پس از آن متروک می‌شود و دیگر بار در دوران تاریخی به صورت استقرار موقت عشایر و دامداران مورد استفاده قرار می‌گیرد.

این باستان‌شناس با بیان این‌که در این محوطه علاوه‌بر ساختار معماری مسکونی، شواهدی از فعالیت‌های صنعتی پخت سفال و ذوب فلز هم به‌دست آمده است، گفت: در این استقرار فعالیت‌هایی، چون ساخت ظروف سنگی، ابزارسازی و ساخت مهرهای تزینی (البته در مقایس کم) صورت می‌گرفته است.

سرپرست هیأت باستان شناسی تپه پیر گفت: مطالعات حاکی از وجود ارتباط معناداری بین استقرار این محوطه با تمدن‌های منطقه جازموریان در جنوب و فرهنگ مروی ـ بلخی در حوزه خراسان بزرگ است.

«تپه پیر» یکی از ۹۰۰ محوطه عصر مفرغ در سیستان و بلوچستان و دربردارنده کهن‌ترین دوران استقراری این منطقه است.

انتهای پیام