به گزارش ایسنا، لیشمانیا (Leishmania) گروهی از انگل‌های تک سلولی (protozoan) هستند؛ چرخه زندگی آنان پیچیده است و فرم‌های مختلف تکوینی آن به صورت متناوب بین پشه خاکی و میزبان منتقل می‌شود. گونه غیربیماری‌زای، لیشمانیا تارنتولا نام دارد و قادر به ایجاد عفونت در انسان نیست.

مشاهده شده است که در گونه‌های بیماری‌زا وزیکول‌های خارج سلولی می‌توانند عامل تشدید عفونت باشند؛ با این وجود تاکنون هیچ گزارشی در خصوص استخراج و بررسی ماهیت وزیکول‌های خارج سلولی لیشمانیا تارنتولا منتشر نشده است.

با هدف استخراج و بررسی وزیکول‌های خارج سلولی لیشمانیا تارنتولا، دکتر سیما رفعتی، دکتر آنا کلودیا تورسیلاس، مهرداد شکوهی، دکتر فائزه شکری و همکارانشان در انستیتو پاستور، دانشگاه فدرال سائوپائولو، دانشگاه اصفهان، پژوهشگاه رویان جهاد دانشگاهی و دانشگاه فدرال فنی زوریخ، طی پژوهشی به مقایسه وزیکول‌های خارج سلولی لیشمانیا تارنتولا و لشمانیا ماژور پرداختند.

نتایج پژوهش صورت‌گرفته نشان داد، وزیکول‌های خارج سلولی این دو گونه از لیشمانیا، اندازه و محتوی پروتئینی مشابهی دارند و پروتئین‌های GFP و GP63 در هر دو آنان تشخیص داده شد. علاوه بر این پروتئین GP63 حاصل از لیشمانیا در سلول‌هایی که با وزیکول‌های مذکور القا شده بودند، مشاهده شد.

فاکتورهای پروتئینی التهابی که سلول‌های القاشده با وزیکول‌های خارج سلولی بیان می‌کردند، با پروتئین‌هایی که ماکروفاژهای مواجه‌شده با لیشمانیا ماژور بیان می‌کردند، مشابه بود. همچنین نتایج این پژوهش نشان داد، ماکروفاژهایی که با وزیکول‌های خارج سلولی تارانتولا القا شده بودند، در مواجه با انگل بیماری‌زا، قدرت دفاعی بیشتر و ابتلای پایین‌تری داشتند.

در این پژوهش، وزیکول‌های خارج سلولی لیشمانیا تارانتولا برای نخستین بار استخراج و بررسی و نشان داده شد که می‌تواند در کنترل ابتلای ماکروفاژهای انسان به نوع بیماری‌زای لیشمانیا مؤثر باشد و در بیماری‌های انگلی به عنوان ابزاری برای انتقال دارو به ماکروفاژها مورد استفاده قرار گیرد.

نتایج این پژوهش در نشریه بین‌المللی Frontiers in Cellular and Infection Microbiology منتشر شده است.

انتهای پیام