به گزارش ایسنا به نقل از انشنت اوریجینز، باستان‌شناسان در شمال آلمان استخوان‌های سوزانده شده ۱۰ هزار ساله‌ای را در اردوگاهی (کمپ) در کنار دریاچه عصر حجر کشف کردند که از این مکان برای شکار ماهی و برشته کردن فندق استفاده می‌شد. ماهی و فندق منابع اصلی غذایی برای گروه‌های «شکارچی ـ گردآورنده» آن زمان محسوب می‌شد. این استخوان‌ها متعلق به دوران میان‌سنگی قدیمی‌ترین بقایای انسان هستند که تاکنون در شمال آلمان یافت شده است.

این کشف نشان می‌دهد نخستین بار است که بقایای انسانی در باتلاق «دوفنزه» در منطقه شلسویگ ـ هولشتاین کشف می‌شود. پیش از این، در این منطقه ده‌ها اردوگاه مربوط به دوران میان‌سنگی یا عصر حجر میانه (تقریبا بین ۱۵۰۰۰ تا ۵۰۰۰ سال پیش) پیدا شده است.

باتلاق «دوفنزه» یک دریاچه داخلی ماقبل تاریخ است که در هشت‌هزار سال گذشته کاملاً گل و لای شده و یک باتلاق ذغال‌سنگ نارس را تشکیل داده است. محیط بی‌هوازی باتلاق به طور طبیعی بقایای ارگانیک را حفظ می‌کند، اما استخوان‌های سوخته آن‌قدر کم بود که باستان‌شناسان فقط زمانی که با یک استخوان ران انسان مواجه شدند، توانستند اعلام کنند بقایای انسان کشف کرده‌اند.

اردوگاهی که استخوان‌های باتلاق در آن کشف شده، تنها یکی از حداقل ۲۰ اردوگاه دوران میان‌سنگی و نوسنگی در «دوفنزه» است و در جایی قرار دارد که زمانی ساحل غربی دریاچه ماقبل تاریخ بوده است. این اردوگاه‌ها برای برشته کردن فندق و شکار ماهی استفاده می‌شد که هر دو، منبع بسیار ارزشمندی برای شکارچیان بودند.

«هارالد لوبکه»، باستان‌شناسِ مرکز باستان‌شناسی بالتیک و اسکاندیناوی که آژانسی از بنیاد موزه‌های ایالتی شلزویگ ـ هولشتاین، به لایوساینس» نیز گفت: «فندق‌ها جاذبه بزرگی در این منطقه بودند، زیرا مردم میان‌سنگی می‌توانستند آنها را جمع کنند و برشته کنند.»

تحقیقات نشان می‌دهد که محل‌های تجمع در طول زمان تغییر کردند. در ابتدا، فقط کوره‌های کوچک برشته کردن فندق وجود دارد و در مکان‌های بعدی، این کوره‌ها بسیار بزرگتر می‌شوند که احتمالاً نتیجه گسترش درختان فندق در پی تغییر محیط است.

بقایای انسان در حفاری‌هایی در اوایل ماه میلادی جاری در مکانی پیدا شد که نخستین‌بار در اواخر دهه ۱۹۸۰ توسط باستان‌شناس «کلاوس بوکلمان» و شاگردانش شناسایی شده بود. آن‌ها در این مکان سنگ‌های چخماقی را نه در حین حفاری رسمی، بلکه در حین کباب کردن کشف کرده بودند.

«لوبکه» معتقد است: بر خلاف دوره میان‌سنگی متأخر، در اوایل دوره میان‌سنگی هیچ مکان تدفین مشخصی وجود نداشت و به نظر می‌رسد مردگان در نزدیکی محل مرگ خود دفن می‌شدند. در مورد استخوان‌هایی که در «دوونسی» کشف شده، تکه‌هایی از بزرگترین استخوان‌ها پس از سوزاندن مرده باقی مانده است.

با توجه به این‌که یافتن بقایای انسان متعلق به اوایل دوره میان‌سنگی در اروپا بسیار نادر است، این یافته اهمیت بسیار زیادی دارد. درحالی که گورهای میان‌سنگی پسین (هزاره هفتم و ششم قبل از میلاد) در شمال آلمان و جنوب اسکاندیناوی یافت شده است، تنها مورد دیگر از بقایای انسان متعلق به میان‌سنگی اولیه که تاکنون در اروپا پیدا شده، در «هاملف» در جنوب دانمارک، حدود ۱۹۵ کیلومتری شمال «دوفنزه» بوده است. جالب اینجاست که بقایای انسان کشف‌شده در دانمارک نیز استخوان‌های سوخته بود که با توجه به آن می‌توان نتیجه گرفت سوزاندن، روش رایج آن زمان برای مراسم ترحیم مردگان بوده است.

انتهای پیام