به گزارش ایسنا به نقل از سایت کیومرث افشاریان، یکی از شماره‌های ویژه مجله Visual Resources بحثی را در مورد تقاطع بین معماری و عکاسی ارائه می‌کند، دو رشته‌ی به هم پیوسته نزدیک که تأثیر متقابل آن‌ها در طول زمان به طور قابل توجهی تکامل یافته است. از زمان اختراع عکاسی در قرن نوزدهم، کنترل بر نمایش بصری دنیای ساخته شده بین معمار و عکاس مورد مناقشه قرار گرفته است. رابطه حاصل از اتکای اولیه به عکاسی در مستندسازی ساختمان‌ها (و در نتیجه از نقش فرعی آن به معماری) به یک انجمن معاصر منتقل شده است که در آن معماران برای انتقال پیام یا مشروعیت بخشیدن به کار خود به تصاویر عکاسی وابسته هستند. مقالاتی که در این یادداشت به آنها اشاره می‌کنیم طیفی از موارد و روش‌های تعامل مختلف را ارائه می‌کند که نور را بر یک ارتباط پویا و اغلب متناقض می‌تاباند و بازتابی را در مورد پیچیدگی ساختمان‌ها را روی سطوح عکاسی پیشنهاد می‌کند و نه ثبت نمایه‌ای از ساختمان و نه معادلی از نقشه‌های معماری.

عکاسی از معماری یا عکاسی معماری

در طول هزاران سال، سبک‌های معماری تغییراتی را پشت سر گذاشته‌اند و همواره ردپایی از تجربیات قبلی را روی خلاقیت‌های جدید به جای گذاشته‌اند. بنده یک رابطه همزیستی بین معماری و عکاسی می‌بینم. معماری محدود به مکان است و نیاز به دید دارد. عکاسی "تحرک" را برای معماری فراهم می‌کند و همچنین از آن به عنوان موضوعی برای اهداف خود استفاده می‌کند. ما عمدتاً به لطف عکاسی از معماری تجلیل می‌کنیم و از آن لذت می‌بریم. مجموعه‌ای غنی از زیبایی‌های معماری وجود دارد که اگر برای عکاسی نباشد، اکثر ما فرصتی برای دیدن آن‌ها نخواهیم داشت. گفته می‌شود، هر عکسی که یک ساختمان یا انواع دیگر معماری را به تصویر می‌کشد، واجد شرایط نامیدن عکاسی معماری نیست. این منحصر به ژانر عکاسی معماری هم نمی‌باشد زیرا ما هر عکسی از سوژه خاص در موقعیتی را که روایت داستان می‌کند، عکس خبری نمی‌دانیم و یا هر عکسی که از یک فرد گرفته شده را عکس پرتره لحاظ نمی‌کنیم.

اکثر پروژه‌های معماری که در کتاب‌ها، مجلات، وبلاگ‌ها یا رسانه‌های اجتماعی دیده می‌شوند اما در اکثراوقات با نمایش بصری‌شان شناخته می‌شوند. هدف از عکس‌های معماری، تجسم مفهومی است که برای چشم بیننده پیشنهاد می‌شود و راه‌هایی برای ترغیب آن‌ها به تأمل در هنر با انتقال آن‌ها از مکانی به مکان دیگر است.

عکاسی معماری همه چیز در مورد شناخت ساختمان یا فضای داخل آن و اطراف خارجی آن است، یک تجربه همه جانبه برای تفسیر پروژه و انتقال داستان منحصر به فرد از طریق یک رسانه بصری، با این حال، بین عکاسی معماری برای فروش و تمرکز واحد برای ثبت هدف زیبایی شناختی تفاوت وجود دارد، ممکن است ساده به نظر برسد، اگرچه یک کار چالش برانگیز است، و این چیزی است که عکاسان برای آن دستمزد می‌گیرند، بهترین چیزی که می‌توانند استخراج کنند و این ژانر را از بقیه متمایز نمایند.

اکثر عکاسان معماری حقوق سالانه نمی‌گیرند یا تمام وقت کار نمی‌کنند. معمولا آن‌ها به صورت پروژه‌ای استخدام می‌شوند. مبلغی که یک نفر می‌گیرد به محل پروژه حتی میزان حساسیت و دیدگاه وسیع مشتری بستگی دارد. گاهی اوقات، آن‌ها برای تحویل تصاویر ساختمان نرخ ثابتی را دریافت می‌کنند، یا طبق هر بازدید هزینه می‌کنند و سپس بسته‌ای برای چندین تصویر رندر شده ارائه می‌دهند و به صورت جداگانه حق الزحمه دریافت می‌کنند، هزینه هر عکاس متفاوت است و نگاه هنری و مهندسی در این سبک عکاسی توامان باهم جلوه می‌کند.

در جامعه‌ای که دارای وسواس تصویر است، تصاویر به طور خودکار در مغز با بازه‌های بسیار کوتاه ثبت و پردازش می‌شوند. از تصاویر ثابت گرفته ویدیوهای داستانی، عکس‌های قبل و بعد کمک می‌کند تا نحوه تغییر یک فضا را به هم مرتبط کنیم.

کلام آخر

واقعاً چه چیزی در هدف یک عکاس معماری نهفته است که می‌خواهد از طریق عکس‌برداری‌ انجام دهد؟ آیا آن‌ها می‌خواهند معماری را از طریق تصاویر بصری ثبت کنند؟ یا ویژگی‌های غیرمادی را به نمایش بگذارد؟ این که آیا تقاضا در زمان‌های بعدی افزایش یا کاهش می‌یابد قطعا با گذر زمان مشخص خواهد شد اما با این حال، اهمیت این سبک عکاسی کاهش نخواهد یافت و همواره راه برای ورود عکاسان به این سبک خاص هم‌چون ژانرهایی مانند فتوژورنالیسم، حیات وحش، نجومی، مفهومی، انتزاعی و... مساعد است.

ناپلئون هیل در کتاب خود  با عنوان بیندیشید و ثروتمند شوید توضیح می‌دهد: اگر میل وجود داشته باشد، علاقه هرگز نمی‌تواند محو شود. Think and Grow Rich، by Napoleon Hill

کیومرث افشاریان دانش آموخته مهندسی عمران

عکاس، خبرنگار

www.afsharian.org

Kioumars Afsharian

منابع دسترسی :

https://www.re-thinkingthefuture.com/

https://contrastly.com/

https://www.theguardian.com/international

انتهای رپرتاژ آگهی