علی محمد نمازی در گفت‌وگو با ایسنا، در بیان تفاوت شفافیت و افشاگری اظهار کرد: شفافیت وقتی است که انجام کاری واضح باشد؛ یعنی با توجه به قانون بوده و تطبیق کاملی با مقررات داشته باشد و هیچ گونه ابهام و پیچیدگی نیز نداشته باشد، اما افشاگری برای بعد از انجام کاری است یعنی کاری انجام شده یا رخدادی پیش آمده که مخفی بوده و با علنی شدن آن، در واقع افشا می شود یعنی آنچه مردم از آن خبری نداشتند به اطلاع آنها می رسد.

وی با بیان اینکه برخی امور ذاتا نباید عمومی شوند، اظهار کرد: افشای مسائل خصوصی زندگی افراد یا مسائل محرمانه و طبقه بندی شده کشور مثل مسائل نظامی خلاف قانون و امری مذموم است، البته افشاگری کلا مذموم نیست. افشاگری در مواردی درست است که کاری مخفیانه انجام شده، در حالیکه باید شفاف بوده و همه از آن اطلاع داشته باشند. افشاگری در مواردی اشکال ندارد که کاری ذاتا باید شفاف باشد، اما مخفیانه انجام شده است.

این فعال سیاسی خاطرنشان کرد: افشاگری ظرافت‌های خود را دارد. گاهی افشای فحشا یا فساد موجب ترویج آن می‌شود، بنابراین باید در این زمینه دقت کافی داشت. از سویی باید مراقب بود تا بدون دلیل به آبروی افراد لطمه وارد نشود. به نظر من بهترین کار در این موارد برای تشکیلاتی که ادعای عدالت خواهی و شفافیت دارد این است که مواردی که احساس می کند فساد و خلاف قانون است را به مراجع قضایی معرفی کند و اگر رسیدگی لازم نشد سپس افشا کند. از سویی این تشکیلات باید مبنای کار خود را مبارزه واقعی با فساد و پیگیری عدالت کند و عدالت خواهی، شفافیت و مبارزه با فساد را برای همه به طور یکسان دنبال کند.

نمازی درباره افشاگری در مورد خانواده قالیباف تصریح کرد: رفتارهای افراد در اجتماع را قانون، سنت و عرف شکل می دهد. عرف جامعه ما امروز نمی پسندد، کسی که قبلا بابت واردات لباس از مسئول دیگری انتقاد کرده است، خانواده خودش همان رفتار را داشته باشد.عرف جامعه در شرایط سخت معیشتی اجازه نمی دهد که مسئولان از خارج خرید کنند. در این موارد فسادی رخ نداده است، اما عرف جامعه آن رفتار را نمی پسندد و با مسئول برخورد می‌کند. البته اگر حقی از مسئولی پایمال شد، او هم می تواند از طریق مراجع قضایی، از خود دفاع کند.

انتهای پیام