این شاعر درباره کتاب جدید خود به ایسنا گفت: کتاب تازه‌ای نیست، بیش از دو سال پیش نوشته شده اما به دلیل کرونا معطل ماند، تا بالاخره منتشر شد.

او درباره ویژگی شعرهای این مجموعه نیز اظهار کرد: هر قطعه‌ای شامل دو بخش است؛ شعر سپید و نثر شاعرانه، که نثر شاعرانه شاید از شعر سپید هم شاعرانه‌تر باشد.

 آرمن درباره محتوای شعرهای این کتاب بیان کرد: من از قبل فکر نمی‌کنم که درباره چه چیزی بنویسم و یا کتاب شامل چه شعرهایی باشد، همه نوع شعری در آن هست؛ اجتماعی، عاشقانه، فلسفی، از زندگی خودم و اطرافیانم، زندگی مردمی که دیده‌ام. همه چیز در این کتاب هست، این‌طور نیست که از قبل فکر کنم این دفتر شعر شامل چه چیزهایی باشد.

این شاعر درباره این‌که برخی معتقدند در این سال‌ها تعداد مخاطبان شعر کمتر شده، و آیا به نظر او هم چنین است یا شعر جایگاه خود را همچنان حفظ کرده، توضیح داد: هر چقدر شعر  و به طور کلی ادبیا جایگاه  خود را از دست بدهد، که خب مقداری این جایگاه را از دست داده و شاید  شعر لطمه بیشتری دیده باشد، شعر باقی‌ خواهد ماند  زیرا شعر سمبول ادبیات در جهان است.  این اتفاق تنها در ایران رخ نداده بلکه در همه دنیا این اتفاق افتاده است و ادبیات جایگاه خود را کمی از دست داده و می‌دهد.

او درباره علت کم‌مخاطبی شعر گفت: انگار همه دوست دارند خودشان شاعر باشند و شعر بنویسند. در شبکه‌های اجتماعی با این مسئله خیلی برخورد می‌کنیم؛ مثلا یک عده افراد گمنام عموما جوان و نوجوان، فلان شاعر معروف را چون نامش را شنیداند و یا شعرهایش را خوانده و دوست داشته‌اند، دنبال می‌کنند بعد از مدتی با خود می‌گویند او من را لایک نکرده پس من چرا او را لایک کنم و حتی دیگر دنبال نمی‌کنند و می‌گویند بگذار بقیه ببینند فلانی من را فالو می‌کند. این اشتیاق که خودم شاعر و نویسنده باشم به بیماری جامعه ما برمی‌گردد. جامعه بیمار است که چنین اتفاق‌هایی می‌افتد، اگر جامعه‌ بیمار نباشد و سالم پرورش یافته باشد، این اتفاق‌ها نمی‌افتد. به همین دلیل گفتم درست است که در کل جهان مخاطبان کتاب‌های کاغذی، می‌خواهد شعر یا ادبیات داستانی باشد، کم شده‌اند اما در ایران ‌متأسفانه  گاه اتفاقات عجیب و غریب می‌افتد زیرا شاید آموزش و پرورش درست نبوده است.

انتهای پیام