به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی‌میل، دانشمندان دریافته‌اند که این موجودات میکروسکوپی زمانی که در معرض مخاط حلزون قرار می‌گیرند، خفه می‌شوند و از بین می‌روند. اگرچه به گفته‌ی محققان، شکم‌پایان(gastropods) می‌توانند برای خرس‌های آبی مفید نیز باشند و این موجودات می‌توانند برای طی کردن مسافت‌های طولانی بر روی صدف این حلزون‌ها سوار شوند.

شکم‌پایان یکی از رده‌های جانوری از شاخهٔ نرم‌تنان هستند. رده‌ی شکم‌پایان، پس از حشرات، از نظر تنوع بزرگ‌ترین رده‌ی جانوری است.

خرس‌های آبی ۰.۰۲ اینچ طول و هشت پا دارند و می‌توانند در شرایط به شدت نامناسب از جمله فضا زنده بمانند اما از آنجا که ابعاد کوچکی دارند تنها می‌توانند مسافت‌های کوتاهی را بپیمایند.

خرس‌های آبی که پنجه‌های کوچک و آناتومی مشابه کرم‌ها و خرخاکی‌ها(Woodlouse) دارند برای زندگی فعال به آب نیاز دارند. این در حالی است که می‌توانند وارد فاز بی‌آبزی شوند و بی آبی را برای سالها تحمل کنند تا زمانی که آب دوباره در دسترس آنها قرار بگیرد. این ویژگی یکی از توانایی‌هایی است که آنها را قادر می‌سازد از شرایط سخت جان سالم به در ببرند.

ویژگی‌های دیگر این موجودات به آنها امکان زنده ماندن در یخ، محیط‌های بدون اکسیژن و قرار گرفتن در معرض پرتوهای کیهانی در فضا را می‌دهد. با این وجود محققان دانشگاه آدام میتسکیه‌ویچ(Adam Mickiewicz) در لهستان می‌گویند که نقطه ضعف احتمالی آن را پیدا کرده‌اند و آن مخاط حلزون است.

"زوفیا کیازکیویچ"(Zofia Ksiazkiewicz) و "میلنا روزکوفسکا"(Milena Roszkowska)، چندین خرس آبی را در یک ظرف آزمایشگاه و شرایطی خشک و بدون آب قرار دادند تا وارد فاز بی‌آبزی شوند. پس از گذشت هفت روز، این دو محقق چندین حلزون را در ظرف قرار دادند و آنها را برای یک دقیقه رها کردند تا مخاط آنها در ظرف پخش شود. سپس حلزون‌ها از ظرف خارج شدند و محققان پیش از آنکه به این موجودات آب بدهند آن‌ها را مورد بررسی قرار دادند و به دنبال هرگونه نشانه‌ای از حرکت گشتند. نویسندگان این مقاله دریافتند که ۹۸ درصد از موجوداتی که در معرض مخاط نبودند زنده ماندند در صورتی که ۳۴ درصد از خرس‌های آبی در گروهی که با مخاط حلزون پوشانده شده‌ بودند، ‌زنده ماندند.

در آزمایشی جداگانه این دو محقق می‌خواستند بدانند که آیا حلزون‌ها می‌توانند خرس‌های آبی را به محیط‌های جدید منتقل کنند. بسیاری از حیوانات کوچک می‌توانند با چسبیدن به بدن حیوانات بزرگ‌تر مسافت‌های طولانی را طی کنند اما از آنجا که چنین رفتاری در خرس‌های آبی مشاهده نشده بود، این دو محقق تصمیم به مطالعه آن گرفتند.

آن‌ها خرس‌های آبی را میان جعبه‌ای قرار دادند تا ببینند آیا به تنهایی قادر به گذر از موانع اطراف هستند یا خیر و سپس میزان حرکت آن‌ها را با زمانی که یک حلزون از روی آن‌ها عبور می‌کرد مقایسه کردند. محققان دریافتند که خرس‌های آبی به تنهایی قادر به حرکت به سمتی خارج از موانع نیستند اما زمانی که به حلزون‌ها چسبیدند به طور قابل توجهی حرکت کردند. بنابراین کارشناسان بر این باورند که حلزون‌ها می‌توانند به انتقال خرس‌های آبی به محیط‌های جدید کمک کنند. آنها به این نتیجه رسیدند که شاید حلزون‌ها بتوانند به خرس‌های آبی کمک کنند اما بر شانس بقای آن‌ها اثر منفی می‌گذارند.

اگرچه این موضوع بر استقرار آنها در مناطق جدید اثر نمی‌گذارد زیرا این موجودات به صورت فردی تولید مثل می‌کنند و زنده ماندن هر یک در طول سفر کافی است.

این تحقیق در مجله Scientific Reports منتشر شده است.  

انتهای پیام