به گزارش ایسنا، چهارمحال و بختیاری یکی از مناطق محروم در کشور محسوب می‌شود، ساکنان برخی از روستاهای این استان از امکانات اولیه زندگی از جمله آب شرب، گازرسانی، جاده ارتباطی و ... محروم هستند، اما در این روستاها کودکانی هستند که سراسر شور و شوق زندگی هستند و امید به آینده را مشق می‌کنند.
قطعا دسترسی به امکانات آموزشی برابر حق طبیعی همه فرزندان این سرزمین است، اما متاسفانه به‌علت وجود محرومیت‌های تاریخی در مناطق صعب‌العبور و محروم عدالت آموزشی به‌خوبی محقق نشده است، اما هستند معلمانی که سختی کار و راه را به جان می‌خرند تا فانوس علم و دانش را در جای جای کشورمان زنده نگه دارند.
محمدرضا علی‌اکبری- معلم مدرسه ابتدایی کیکاووس در روستای چشمه قاسم شهرستان کوهرنگ از توابع چهارمحال و بختیاری است، این معلم برای اینکه شوق فراگیری علم و دانش را در بین دانش‌آموزان این روستا زنده نگه دارد، در این روزهای سرد و برفی دل به رودخانه خروشان می‌زند، قطعا داستان این معلم فداکار شنیدنی است، معلمی که در این روزهای سرد برفی گرمابخش مدرسه کوچک این روستا شده!
این معلم جوان این‌گونه صحبت خود را آغاز می‌کند: محمدرضا علی‌اکبری هستم، ۲۵ ساله و از حدود چهار سال گذشته در مناطق دوردست چهارمحال و بختیاری شغل معلمی را آغاز کرده‌ام، در این استان مناطق محروم بسیاری وجود دارد که معلمان در این مناطق باوجود سختی‌های بسیار مشغول آموزش به دانش‌آموزان هستند.
روستای چشمه قاسم از داشتن راه ارتباطی و پل محروم است، اهالی برای تردد باید از رودخانه عبور کنند و در زمان بارش و برودت هوا این کار امکانپذیر نیست، در زمان بارندگی برای دسترسی به روستا باید چند ساعت پیاده‌روی کنم و از روستای مجاور به این چشمه قاسم برسم تا بتوانم کلاس درس را دایر کنم، در این مسیر نیز چند رودخانه فصلی وجود دارد.
وی ادامه داد: در روستای چشمه قاسم کو هرنگ تنها یک مدرسه ابتدایی وجود دارد، این مدرسه کانکسی دارای پنج دانش‌آموز دختر است، باتوجه به شرایط سخت تردد و نبود مدرسه راهنمایی و دبیرستان در نزدیکی این روستا امکان ادامه تحصیل در مقاطع بالاتر از اکثر دانش‌آموزان سلب می‌شود، زیرا والدین تمایلی برای فرستادن کودک خود به مدرسه شبانه‌روزی ندارند.
این معلم می‌گوید: دانش‌آموزان مناطق دورافتاده از امکانات تحصیلی برخوردار نیستند، در ایام کرونا به‌علت در دسترس نبودن زیرساخت‌های آموزش مجازی، تمامی کلاس‌ها به‌صورت حضوری دایر شد.
عموما دانش‌آموزانی که در مناطق محروم تحصیل می‌کنند، شور و انگیزه بالایی برای تحصیل و یادگیری دارند، وقتی که با آن‌ها هم صحبت می‌شوی، آرزوهای بزرگی در سر دارند، آن‌ها می‌خواهند در آینده پزشک، بازیگر، معلم، خلبان و ... شوند، اما بعد که می‌بینند امکان تحصیل در مقاطع بالاتر برای آن‌ها وجود ندارد و شرایط برای رسیدن به آرزوهایشان مهیا نیست از آرزوهای خود دست می‌کشند.
علی‌اکبری در پاسخ به این سوأل که آیا با میل باطنی در مناطق محروم خدمت می‌کنی یا به‌علت تعهد خدمت؟ عنوان می‌کند: خدمت در مناطق محروم و روستایی بسیار دلنشین و شیرین است، وقتی پس از تحمل سختی و عبور از مسیر دشوار به مدرسه می‌رسم و با استقبال بچه‌ها روبرو می‌شوم، خستگی از من دور می‌شود.
مردمان این مناطق بسیار مهمان‌نواز و خونگرم هستند، این رفتار و برخورد اهالی باعث می‌شود تا لحظه‌ای برای ماندن و خدمت در این منطقه مردد نشوم، ترجیح می‌دهم در مناطق محروم خدمت کنم تا دانش‌آموزان از فراگیری علم محروم نشوند.
انتهای پیام
نظرات