نایب رییس انجمن پیشکسوتان مطبوعات در گفت‌وگویی با ایسنا درباره ضرورت آزادی بیان برای خبرنگاران با هدف تبیین مطالبات مردم و رسیدگی به وقوع تخلفات در جامعه، توضیح داد: متاسفانه همه مطبوعاتی ها و مسوولان می‌دانند که ما قانون مدون و روشنی برای حمایت از انتشار آزاد اطلاعات نداریم. از طرفی قانون اساسی دولت را ملزم کرده است که اطلاعات یک مسیر آزاد را طی کند تا به دست مردم برسد، آن وقت از طرف دیگر خبرنگاری می‌آید خبری را که حقش است منتشر می‌کند و با او برخورد می‌شود.

این روزنامه نگار پیشکسوت با اشاره به ماجرای افشاگری خبرنگار خوزستانی درخصوص استخدام‌های غیرقانونی در یکی از وزارتخانه ها که منجر به شکایت از او شد، ادامه داد: ما تناقض داریم و این تناقض ها نشان می‌دهد وضعیت مطبوعات ما روشن نیست. مطبوعاتمان در شرایط خوبی به سر نمی برند و بیمار هستند؛ مثلا یک روزنامه در ژاپن الان که فضای مجازی و این همه رسانه دیگر هم هست، هنوز روزی ۱۵ میلیون تیراژ دارد اما در کشورمان اگر همه روزنامه‌هایمان را هم جمع کنیم، تیراژشان یک میلیون نمی‌شود و این اتفاق باعث تاسف است.

قوی فکر با بیان اینکه معنای واقعی خبرنگار این است که وجدان بیدار جامعه‌ خود باشد، یادآور شد: رسانه‌ها رکن چهارم آزادی هستند؛ یعنی باید بر کار سه قوه نظارت کنند. وقتی رسانه‌ها این اشراف و وظیفه مقدس را می‌توانند داشته باشند، خیلی بد است که خبرنگاری در یک شهرستان درباره تخلفی افشاگری کند و به جای اینکه وزارتخانه اطلاعیه دهد یا شخص متخلف استعفا دهد و عذرخواهی کند و به رسانه ها خبر دهند که رسیدگی می‌کنند، از آن خبرنگار شکایت شود؛ البته الان خدا را شکر شکایت از خبرنگار خوزستانی را پس گرفته اند.

او در عین حال یادآور شد: اگر می‌خواهیم مطبوعات آزاد داشته باشیم و آزادی بیان وجود داشته باشد و اگر می‌خواهیم مردممان در جریان اطلاعات آزاد قرار بگیرند، به هر حال باید فکری برای این قضیه شود. البته منظورم این نیست که خبرنگار می‌تواند هر خبری را منتشر کند؛ نه اینطور نیست. در همه جای دنیا خبرهای نظامی و خبرهایی که به امنیت کشورها مربوط می‌شوند، خط قرمز دارند و همه این را می‌دانند که نباید وارد این مقوله شوند.

قوی فکر در عین حال با اشاره به اینکه گاهی برچسب محرمانه بودن به برخی از تخلفات، غیرواقعی زده می شود، در این زمینه گفت: گاهی با برچسب محرمانه برای برخی مسوولان مصونیت ایجاد می‌کنند. از طرفی می گویند شما می توانید اطلاعات آزاد را بدهید و از طرفی می‌گویند این مسوول یا این سازمان خبر محرمانه دارد. محرمانه بودن برای این است که به امنیت و اقتصاد کشورمان لطمه نخورد و مردم دچار مشکل نشوند. محرمانه بودن این نیست که مسوولی فسادی کند و بعد مهر محرمانه روی نامه یا آن سندی که نشان دهنده این فساد است، بزنند که هیچکس نتواند سراغش برود؛ نه این درست نیست.

این روزنامه نگار باسابقه سپس در توصیف یک خبرنگار کاردان، تشریح کرد: به نظر من یک خبرنگار باهوش و کاردان باید علیرغم این مهرهای محرمانه، این مرزها را بشکند و برود آن خبر را تهیه کند. این درست نیست که به بهانه اینکه فلان خبر محرمانه است یا به صلاح نیست کسی بداند، اتفاقاتی در مملکت بیفتد و خبرنگار اطلاع نداشته باشد. نتیجه‌اش این می شود که ما خبر خوب نداریم و مردم ما در جریان نیستند در نتیجه به رسانه‌های بیگانه پناه می‌برند که اصلا درست نیست. اگر خبرنگار ما بتواند خبر آزاد تهیه کند و به مخاطبش برساند دیگر نیازی نیست که مخاطب ما به سراغ رسانه‌های بیگانه برود.

قوی فکر در بخشی از صحبت‌هایش به ایراداتی که در خود مطبوعات و در میان خبرنگاران وجود دارد هم اشاره کرد و گفت: البته ما از نظر کار خبری هم ایراد داریم. خبرنگار ما باید شرایط ویژه کار خبری را داشته باشد. باید سواد رسانه‌ای داشته باشد. باید بتواند تشخیص دهد که این خبر می‌تواند منتشر شود یا نمی‌تواند منتشر شود. با من تماس می‌گیرند که در فلان شهرستان استاندار در جمع خبرنگاران حاضر می شود و هیچکدام سوالی نمی‌پرسند؛ می‌شود بیابید توجیهشان کنید. وقتی مسوولی به استانتان می‌آید باید با او صحبت کنید و او را به چالش بکشید و مشکلات مردم را بیان کنید. ما پزشک نما داریم، بازرگان نما داریم که تعهد و تخصص لازم را ندارند و طبعا خبرنگارنما هم داریم. زیرا خبرنگار واقعی کسی است که سواد رسانه دارد و تحصیلات آکادمیک کرده است.

نایب رییس انجمن پیشکسوتان مطبوعات در پایان گفت: خبرنگار ما نباید برای تهیه خبر احساس وحشت و ترس داشته باشد. شما فرض کنید خبرنگاری همه کارهایی که برای تهیه خبر لازم است را انجام داده، اشکال ندارد از او شکایت کنند. ما دادگاه مطبوعات داریم که علی الاصول باید آدم های کارشناس آنجا نشسته باشند که تشخیص می‌دهند کار خبرنگار خلاف بوده یا نه. خط و نشان کشیدن برای خبرنگار کار درستی نیست. مملکت قانون دارد. خبرنگار هم مثل هر آدم دیگری ممکن است اشتباه ‌کند. یک پزشک هم ممکن است طی عملی به فردی ناخواسته آسیب بزند در این صورت بستگان آن فرد شکایت می‌کنند و موضوع در نظام پزشکی بررسی می‌شود. ما هم باید نظام رسانه داشته باشیم که تشخیص دهند خبرنگار اشتباه کرده است یا نه. اگر همه کارهایمان روی قانون انجام شود هیچ اشکالی در هیج زمینه ای نداریم.

انتهای پیام