به گزارش ایسنا، بنابر اعلام پارسمان سازه، مقدار این افزودنی‌ها کم است و در نسبت‌های طرح اختلاط به حساب نمی‌آید. مقدار مواد افزودنی شیمیایی معمولا برحسب درصدی از مقدار سیمان به مخلوط اضافه می‌شوند که بنا به آنچه که در مبحث نهم مقررات ملی ساختمان به آن اشاره شده حداکثر این مقدار برابر 5 درصد وزنی سیمان مصرفی است. مواد افزودنی اگر فقط بر روی یکی از خواص بتن تاثیر بگذارد تک منظوره و در غیر این صورت چند منظوره به حساب می‌آید. در تقسیم بندی بر اساس نوع ماده، مواد افزودنی بتن به دو دسته مواد افزودنی شیمیایی و مواد افزودنی معدنی تقسیم می‌شوند. براساس استاندارد ASTM C-494 افزودنیها به 8 دسته تقسیم بندی شده اند، که عبارتند از:

تیپ A: کاهنده آب (یا روان کننده)

تیپ B: کندگیر کننده

تیپ C: تندگیر کننده

تیپ D: کاهنده آب و کندگیر کننده

تیپ E: کاهنده آب و تندگیر کننده

تیپ F: کاهنده قوی آب (یا فوق روان کننده)

تیپ G: کاهنده قوی آب و دیرگیر کننده و

تیپ S: افزودنیهای با عملکرد خاص.

پرکاربردترین افزودنیهای شیمیایی شامل مواد افزودنی حباب ساز، کاهنده آب، کندگیر کننده و تندگیر کننده می‌باشند. مواد افزودنی اگرچه از عناصر اصلی ساخت بتن به حساب نمی آیند، اما به اندازه ای موثر و رایج هستند که امروزه تولید بتن بدون افزودنی استثنا به حساب میآید.

افزودنیهای معدنی

افزودنیهای معدنی به شکل ذرات بسیار ریز معدنی موجب بهبود برخی از خواص و یا ایجاد ویژگیهای خاصی در بتن می‌شود. تغییر رنگ بتن، بهبود کارایی و انسجام بتن تازه و همچنین ارتقای مقاومت و نفوذناپذیری بتن سخت شده از آثار استفاده از افزودنیهای معدنی در بتن هستند. افزودنیهای معدنی به سه دسته کلی افزودنیهای معدنی خنثی و رنگدانه ها، پوزولانها که به عنوان مواد جایگزین یا مکمل سیمان شناخته میشوند، و افزودنیهای شبه سیمانی تقسیم بندی می‌شوند.

افزودنیهای شیمیایی

مواد هواساز

وجود حباب هوا در بتن اجتناب ناپذیر بوده و کم و بیش در بتن ایجاد می‌شود. ویبره کردن بتن بدین منظور انجام می‌شود که این حبابهای ناخواسته به حداقل برسند اما هیچگاه به صفر نمی‌رسند.

دسته دوم حبابها، حبابهای عمدی ریز و کروی شکل هستند که با استفاده از افزودنیهای هوازا (حباب ساز) یا سیمان هوازا و یا ترکیب هردو در مخلوط بتن ایجاد می‌شود. لازم به ذکر است در کنار این حبابها، حبابهای هوای درشت ناخواسته با اشکال نامنظم هم ایجاد می‌شود و از 4 الی 8 درصد هوای ایجاد شده در بتن ممکن است 1 الی 2 درصد آن حبابهای هوای غیر مفید و درشت باشد. با ویبره مناسب قسمتی از این حبابها از مخلوط خارج میشود اما در صورت ویبره بیش از حد، حبابهای ریز عمدی هم خارج خواهد شد.

هوازاها بطور معمول به جهت افزایش مقاومت بتن در برابر یخ زدن و ذوب شدن و افزایش کارایی بتن مورد استفاده قرار می‌گیرند. از دیگر ویژگیهای هوازاها افزایش قابلیت آب بندی، کاهش امکان تورق، افزایش مقاومت دربرابر حمله سولفاتها به علت دارا بودن فضا برای افزایش حجم واکنشها در حضور سولفاتها و کاهش امکان جداشدن دانه‌ها می‌باشد. در مقابل، به ازای افزایش هر 1 درصد هوای مخلوط، مقاومت 28 روزه 3 تا 5 درصد کاهش می‌یابد.

مواد کاهنده آب

براساس استاندارد ASTM C-494 افزودنیهایی که فقط خاصیت کاهندگی آب داشته باشند تیپ A بوده، و اگر همراه با خاصیت دیرگیرکنندگی باشند تیپ D و اگر همراه با خاصیت تندگیرکنندگی باشند تیپ E هستند که البته کاربرد کمتری نسبت به تیپ A دارند. همچنین افزودنیهایی دارای خاصیت کاهندگی قوی، در دسته تیپ F قرار میگیرد. یکی از مهمترین کاربردهای افزودنیهای کاهنده آب افزایش میزان روانی مخلوط بتنی به جهت کارپذیری بهتر می باشد، ازین رو به مواد کاهنده آب، روان کننده و به مواد کاهنده قوی آب، فوق روان کننده نیز گفته میشود.

تندگیرکننده ها

افزودنی تندگیرکننده باعث سرعت گرفتن کسب مقاومت اولیه در بتن میشود. از تندگیرکنندهها در بتن ریزیهای دمای پایین، در کارخانه‌های تولید قطعات پیش ساخته به جهت باز کردن سریع تر قالبها و یا در هر بتن ریزی که سرعت گیرش مهم است استفاده می‌شود. بیشترین کاربرد تندگیر کننده‌ها در بتن ریزی های دمای پایین، تا 2 درجه سانتی گراد است و نباید این افزودنی را به عنوان ضدیخ به کار برد.

یکی از شناخته شده ترین و رایجترین افزودنیهای تسریع کننده کلرید کلسیم است. کلسیم کلرید مانند یک کاتالیست هیدراسیون کلسیم سیلیکات را سرعت بخشیده و به عنوان یک تندگیرکننده موثر مورد استفاده قرار می گیرد.با این وجود استفاده از کلرید کلسیم به علت خاصیت خورندگی فولاد، فقط در بتن بدون آرماتور مجاز است. مقدار آن نباید بیشتر از حد لازم برای حصول نتیجه موردنظر باشد و بنابر توصیه آیین نامه بتن ایران مقدار آن نباید از 2 درصد تجاوز کند.

کندگیر کننده ها

از این افزودنی به جهت ایجاد تاخیر در گیرش بتن استفاده میشود. در بتن ریزیهای هوای گرم، که به علت دمای بالا زمان گیرش بتن کاهش مییابد، در بتن ریزیهای چند مرحله ای، بعنوان مثال برای بتن ریزیهای حجیم، برای جلوگیری از درز های سرد، از افزودنی کندگیر کننده در بتن استفاده می‌شود. شکر، مشتقات کربوهیدراتها، محلول نمک روی، محلول بورات و متانول می‌تواند به عنوان کندگیر کننده استفاده شود. در استفاده از این افزودنی مراقبت و دقت بالایی نیاز است چرا که در مقادیر زیاد می‌توانند موجب توقف کامل گیرش بتن شود. براساس استاندارد  ASTM C-494 میزان تاخیر ایجاد شده توسط در گیرش بتن با استفاده از این افزودنی حداقل 1 ساعت و حداکثر 3.5 ساعت می‌باشد.

انتهای رپرتاژ آگهی