به گزارش ایسنا به نقل از روابط‌عمومی خانه کتاب و ادبیات ایران، دهقان‌کار که جای خود را در خانه کتاب و ادبیات به علی رمضانی داده در پیامی نوشته است:

«هو المعز

وَتِلْکَ الْأَیَّامُ نُدَاوِلُهَا بَیْنَ النَّاسِ وَلِیَعْلَمَ اللَّهُ الَّذِینَ آمَنُوا وَیَتَّخِذَ مِنْکُمْ شُهَدَاءَ ۗ

حیات آدمی چیزی نیست جز فرصتی برای اثرگذاری؛

چنان‌که سعدیِ سخته‌سخن فرمود:

«غرض نقشی است کز ما باز مانَد

که هستی را نمی‌بینم بقایی»

و نقش زدن در عرصه فرهنگ و ادب اگر دشوارترین نباشد، از دشوارترین‌هاست.

در این سرزمین نوابغ،‌ که جان‌ها صرف ادبیات و کتاب و فرهنگ شده و جهانیان بدان می‌بالند، چه کاری می‌توان کرد که در شأن و قابل عرض باشد؟ بزرگ‌ترین کارها در این مسیر خُرده‌کاری است. زیرا ما کوچکیم در پهنه فرهنگ ایرانی-اسلامی.

آن‌چه از زمان ادغام موسسات سه‌گانه معاونت امور فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و تشکیل موسسه جدید به اسم بامسمای «خانه کتاب و ادبیات ایران» بر من و همکارانم گذشت، مصداق چنین حرکت و امری بود.

هجده ماه از حضور بنده در خانه کتاب و ادبیات ایران گذشت؛ پر واضح است آن‌چه به انجام رسید آن بود که توانستم؛ و نه آن‌چه که می‌خواستم.

اگر توفیقی به لطف خداوند حاصل شد، مرهون همدلی و همراهی جامعه کتاب و ادبیات کشور بود که لازم است بنده قدردان همه این عزیزان باشم و هستم.

امیدوارم قصورات و تقصیرات بنده را که یقینا کم هم نبود بزرگوارانه بر من ببخشایند.

حال پس از روزگاری که تلاش و دشواری ملازم هم بر ما گذشت از جمع همکاران فرهیخته و تلاشگرم در خانه کتاب و ادبیات ایران مرخص می‌شوم تا اگر تقدیر مقدرم، سربازی فرهنگ ایران‌زمین باشد، در سنگری دیگر به انجام وظیفه و خدمت به اهالی کتاب و نشر و ادبیات بپردازم. در این مجال، بر خود وظیفه می‌دانم از تک‌تک آنان تقدیر و برایشان موفقیت و سربلندی آرزو کنم.

قدردان بزرگواران دکتر سیدعباس صالحی و دکتر محسن جوادی هستم که اعتماد کرده و این وظیفه خطیر را به بنده محول کردند. امیدوارم این موسسه که از این پس علاوه بر کتاب و ادبیات، خانه بخشی از دل و جان من هم خواهد بود، آینده‌ای هموار و رو به روشنی داشته باشد. ان‌شاءالله

رَبِّ أَدْخِلْنِی مُدْخَلَ صِدْقٍ وَأَخْرِجْنِی مُخْرَجَ صِدْقٍ وَاجْعَلْ لِی مِنْ لَدُنْکَ سُلْطَانًا نَصِیرًا»

انتهای پیام