او در عین حال گفت: این راهکار نیست. موسیقی با درگذشت استادهایش از بین نمی‌رود و همیشه راه خود را ادامه خواهد داد ولی جا دارد که دولت نیز از آن حمایت کند.

محمدامین اکبرپور ـ نوازنده تار و سه تار ـ هفته گذشته کنسرتی آنلاین در سری اجراهای آنلاین «ماه و نوا» داشت. در همین راستا خبرنگار ایسنا مصاحبه‌ای با او درباره کنسرت‌های آنلاین و حمایت از هنرمندان موسیقی در ایام کرونا داشته است.

او در ابتدا گفت: به اعتقاد من کنسرت، کنشی بین هنرمند و مخاطب است و تماشاچی و هنرمند باید نفس به نفس پیش روند؛ به همین جهت از آنجایی که تماشاچی در کنسرت‌های آنلاین حضور ندارد، طبیعی است که این اجراها شرایطی مطلوب نداشته باشد. ولی در این وضعیت چاره دیگری نیست و البته تجربه این نوع از اجرا نیز خالی از لطف نبود.

این هنرمند اضافه کرد: از اسفند ۹۸ که کرونا در کشور شیوع پیدا کرد تاکنون تنها یک بار کنسرت آنلاین داشته‌ام و از آنجا که تجربه جدیدی برایم بود و فضا تاحدی غریب، نهایت تلاشم را کردم که فضا را همانند زمانی که مخاطب در سالن حضور دارد، برای خود تجسم کنم و در راستای این کار، حین اجرا چشمانم را بسته و تماشاگرها را در سالن تصور کردم. البته به شخصه اینگونه هستم که در حضور مخاطب اجرای مطلوب‌تری را به نمایش می‌گذارم اما باتوجه به شرایط کرونا و اولین اصل که سلامتی انسان‌ها است به ناچار مجبور به برگزاری کنسرت آنلاین بودم. امیدوار هستم با گذر از شرایط حاد کرونایی بتوانیم به صورت زنده برای مخاطبان خود اجرا کنیم که حتی اگر تنها ۲۰ نفر هم در سالن باشد، به اجرای آنلاین برتری دارد.

از او سوال کردیم که شرایط کرونایی تا چه حد بر کسب و کار او به عنوان یک هنرمند موسیقی ایرانی اثرگذار بوده است؟ پاسخ می‌دهد: با بروز شرایط کرونا وارد حوزه تدریس آنلاین و بیزینس‌های مجازی شدیم. از طرفی اگر مثلا درآمد ما افزایش یافت، چون همه چیز تا چند برابر با افزایش قیمت رو به رو شد، اتفاق خاصی از لحاظ درآمدی برای ما رقم نخورد و در خوشبینانه‌ترین حالت شاید بتوان گفت تنها با افزایش تورم هم تراز شد.

اکبرپور همچنین درباره منافع اجراهای زنده برای او و همکارانش تصریح کرد: اجرای زنده پیش از کرونا هم برای کسانی که موسیقی دستگاهی کار می‌کرده‌اند منبع درآمد خاصی به حساب نمی‌آمده است. من در سال ۹۴ هشت تالیف به صحنه بردم و بابت هر هشت تا خیلی تلاش کردیم و به لطف و حمایت همکاران و هنرجویان توانستیم اجراها را پشت سر بگذاریم ولی در نهایت به درآمد خاصی نرسیدیم و تنها توانستیم حداقل دستمزدی به نوازنده‌ها پرداخت کنیم. با شیوع کرونا تنها اتفاقی که برای ما افتاد این بود که فعالیت گروه‌هایمان متوقف شد.

همچنین این مسئله را با او مطرح کردیم که به نظر او حمایت از هنرمندان موسیقی ایرانی در دوران کرونا با تخصیص برنامه‌هایی مانند اجرای آنلاین به چه صورت بود؟ بیان کرد: هیچوقت شرایط راضی کننده نیست. ما به عنوان یک هنرمند موسیقی دوست داریم در برنامه‌های تلویزیونی ساز بزنیم، سازهایمان نمایش داده شود، در ماه برنامه‌های متعددی برای حضور در کنسرت‌ها داشته باشیم و کسب درآمد کنیم. ولی در این دو سال خود من تنها یک بار آن هم به پیشنهاد یکی از دوستان عزیزم برای اجرا در کنسرت‌های آنلاین دعوت شدم. هنرمندان موسیقی زیادی در تهران و شهرستان‌ها داریم که بسیار هم خوب ساز می‌زنند ولی هیچوقت حمایتی از آنها صورت نگرفته است. البته دست اندرکاران این برنامه‌ها هم مقصر نیستند و این دولت است که باید حمایتی کلی از هنرمندان داشته باشد. در این شرایط خیلی از آموزشگاه‌های موسیقی تعطیل شدند و اگر هم فعال هستند کار آنها همانند سابق نیست. پس هنرمندان از کجا باید کسب درآمد کنند؟

این هنرمند ادامه داد: موسیقی به دست چند نفر خاص است که اسپانسرها تنها به سراغ آنها می‌روند؛ چون کارشان عامه پسند است ولی از هنرمندان موسیقی نواحی یا دستگاهی که هنرشان بخشی از تاریخچه فرهنگ و هنر ما است، حمایتی صورت نمی‌گیرد. تا کنون با مودت و همدلی پیش رفته‌ایم ولی نمی‌توان همیشه به همین صورت ادامه داد؛ چون چهار بار که به نوازنده کمتر از آنچه حق الزحمه او می‌شود پرداخت کنی دیگر آن فضای دوستی از بین می‌رود و حتی به دشمن شما بدل می‌شود.

از این هنرمند درباره حضور مداوم چهره‌های تکراری در سمت‌های موسیقی سوال کردیم.

گفت: براساس آنچه تاکنون تجربه کرده‌ایم، معمولا قشر متخصص جامعه به خاطر عملکرد سازمان های مربوطه سعی کرده که به این کارها ورود نکند و فاصله‌ای را رعایت کند. بنابراین به این امر اصلا تن نمی‌دهند که بخواهد اعتباری را که طی سال‌ها با زحمت به دست آورده‌ یک شبه با پذیرفتن سمتی که حرف و حدیث‌های زیادی خواهد داشت، از بین ببرد. البته یک عده از دوستان متخصص نیز در این سمت‌ها حضور دارند که از قبل بوده‌اند، راه و چاه را بلد هستند، ارتباطات خاصی دارند و سرعت عمل دارند که معمولا هم از اینها استفاده می‌شود و البته علاقه‌ای هم به کناره گیری نشان نمی‌دهند. همه اینها دست به دست هم می‌دهد و باعث می شود که یک ارگان موسیقایی بازدهی را که باید نداشته باشد.

انتهای پیام