به گزارش ایسنا و به نقل از فست‌کمپانی، ماسک‌ها در دوره همه‌گیری کووید-۱۹، نقش مهمی بر عهده دارند. برخی از تولیدکنندگان، پوشش‌های گرافینی را به ماسک‌ها افزوده‌اند تا ویروس را غیرفعال کنند. بررسی‌های آزمایشگاهی نشان داده‌اند که بسیاری از ویروس‌ها، قارچ‌ها و باکتری‌ها و همچنین کروناویروس در برابر گرافین، ناتوان هستند.

از آنجا که کروناویروس می‌تواند روی سطح خارجی ماسک زنده بماند، افرادی که ماسک را لمس می‌کنند و سپس به چشم‌ها، بینی یا دهان خود دست می‌زنند، به کووید-۱۹ مبتلا می‌شوند.

استدلال تولیدکنندگان این است که پوشش‌های گرافینی روی ماسک‌ها می‌تواند به محافظت در برابر کروناویروس کمک کند. با وجود این، مقامات شهر کبک در ماه مارس پس از هشدار سازمان بهداشت عمومی کانادا مبنی بر این که استنشاق گرافین می‌تواند به آسیب ریوی منجر شود، این ماسک‌ها را از مدارس و مراکز بهداشت جمع کردند. 
 

آسیب‌های گرافین برای ویروس‌ها، باکتری‌ها و سلول‌های انسان
گرافین، یک ورقه دوبعدی نازک اما قوی و رسانا متشکل از اتم‌های کربن است. سه روش وجود دارند که می‌توانند به پیشگیری از شیوع میکروب‌ها کمک کنند.
* ذرات میکروسکوپی گرافین، لبه‌های تیزی دارند که هنگام عبور از کنار ویروس‌ها و سلول‌ها، به آنها آسیب می‌رسانند.
* گرافین با الکترون‌های بسیار متحرکی که برخی از ویروس‌ها و سلول‌ها را به دام می‌اندازند و غیرفعال می‌کنند، بار منفی می‌گیرد.
* گرافین موجب می‌شود که سلول‌ها، رادیکال‌های آزاد اکسیژن را تولید کنند که می‌تواند به آنها آسیب برساند و متابولیسم سلولی آنها را مختل کند.
 

ارتباط گرافین با آسیب ریوی
پژوهشگران در حال بررسی تاثیرات منفی احتمالی استنشاق گرافین بر پستانداران هستند. آنها در آزمایشی که در سال ۲۰۱۶ انجام شد، گرافین را به ریه موش‌ها وارد کردند که آسیب موضعی به بافت ریه، التهاب، تومورهای موسوم به "گرانولوم"(Granuloma) و آسیب مداوم ریوی را در پی داشت. پژوهش متفاوتی که در سال ۲۰۱۳ انجام شد، نشان داد هنگامی که سلول‌های انسانی به گرافین متصل می‌شوند، آسیب می‌بینند.

دانشمندان برای تقلید از ریه‌های انسان، مدل‌های بیولوژیکی ارائه کردند که برای شبیه‌سازی‌ تاثیر گرافین روی کارگران صنعتی طراحی شده بودند. پژوهش مشابهی که در مارس ۲۰۲۰ منتشر شد، نشان داد که قرار گرفتن در معرض گرافین، به مرور زمان به التهاب منجر می‌شود و سد محافظتی ریه‌های شبیه‌سازی‌ شده را ضعیف می‌کند.

لازم به ذکر است که این مدل‌ها، گزینه‌های مناسبی برای بررسی سطوح پایین‌تر گرافین هستند که از ماسک استنشاق می‌شوند اما پژوهشگران در گذشته از آنها برای یادگیری در مورد این نوع از مواجهه استفاده کردند.

پژوهشی که در سال ۲۰۱۶ انجام شد، نشان داد که بخش کوچکی از نانوذرات گرافین به دهان و بینی شبیه‌سازی شده وارد شوند و به درون ریه‌ها نفوذ کنند. پژوهش‌ دیگری که در سال ۲۰۱۸ انجام شد، نشان داد که قرار گرفتن در معرض مقدار کمی از گرافین موجود در هوا، به سلول‌های ریه مدل آسیب نمی‌رساند.

با توجه به این یافته‌ها می‌توان گفت که ورود کمی گرافین به ریه‌ها ایرادی ندارد اما ورود مقدار زیاد آن خطرناک است.

یافته‌های این پژوهش‌ها، تاثیرات احتمالی استنشاق دوز کم یا زیاد گرافین را بر سلامت تنفس نشان می‌دهند. در هر حال، این مدل‌ها، پیچیدگی کامل تجربیات انسانی را به نمایش نمی‌گذارند. در نتیجه، قدرت شواهد به دست آمده در مورد مزایای استفاده از ماسک گرافینی یا آسیب ناشی از استنشاق گرافین، بسیار ضعیف است.

گرافین، یک پیشرفت علمی جالب است که می‌تواند به از بین رفتن ذرات کروناویروس روی ماسک منجر شود. در ازای این میزان حفاظت، این خطر نیز وجود دارد که استنشاق گرافین به واسطه استفاده از ماسک، به انتشار ذرات گرافین و نفوذ آنها به ریه منجر شود.

انتهای پیام