به گزارش ایسنا، وقوع این رویداد از آنجایی نشأت گرفت که فرانسه در زمان اشغال الجزایر به مردم این کشور وعده داد که چنانچه در جریان جنگ جهانی دوم، و مقابله نیروهای متفقین با نازی‌­ها، کشور فرانسه را همراهی کنند، استقلال کشورشان را بازپس خواهد داد. پس، سربازان الجزایری با تمام توان در این جنگ شرکت کردند، به­ گونه‌­ای که قوای فرانسه ایشان را به همراه سربازان دیگر کشورهای مستعمره خود به عنوان سپر انسانی به­ کار گرفتند.

وقتی نشانه ­های پایان یافتن جنگ جهانی دوّم نمایان شد، رهبران جنبش ملی الجزایر مقدمات جشن پیروزی متفقین بر نازی‌­ها را فراهم کردند و با برپایی تظاهرات، فرانسه را تحت فشار قرار دادند تا به وعده‌ های خود عمل کرده و آزادی مردم الجزایر را به ایشان بازگرداند.

بدین ترتیب، در روز یکم ماه می 1945 مصادف با عید کارگر، رهبران جنش ملی الجزایر در گوشه و کنار کشور خود تظاهرات و راهپیمایی‌­های مسالمت آمیزی را سازماندهی کردند و با اعلام محکومیت ستم­‌ها و جنایت‌های غیر انسانی ارتش فرانسه در حق مردم الجزایر، ندای استقلال الجزایر را سر دادند و "اجرای اصل آزادی" را - که شعار نیروهای متفقین در طول جنگ جهانی دوّم بود به ­همراه آزادی "مصالی الحاج"، رهبر جنبش ملی الجزایر خواستار شدند، و به همین مناسبت، پرچم ملّی کشور خود را رونمایی کردند و برای نخستین بار برافراشتند.

در روز 7 می 1945 که آغاز جشن­‌های رسمی به ­مناسبت پایان یافتن جنگ جهانی دوّم و پیروزی متفقین در سراسر دنیا اعلام شد، شهروندان فرانسوی ساکن الجزایر جشن­‌هایی تدارک دیدند و الجزایری‌­ها نیز پس از هماهنگی و کسب اجازه از دولت فرانسه در این جشن­‌ها شرکت کردند. فردای همان روز دولت فرانسه از رأی خود برگشت و ادعا کرد که در جریان جشن‌­ها و راهپیمایی­‌های الجزایر یک پروژه انقلابی ضد فرانسوی کشف کرده است. پس برای مقابله با تظاهرات مردم الجزایر، بدترین شیوه­‌های سرکوب، دستگیری و کشتار جمعی را به­ کار گرفت. ضمن اینکه، همه روستاها و آبادی­‌ها را بویژه در شهرهای «سطیف» و «قالمه» و «خراطه» (شرق الجزایر) ویران کرد. در نتیجه این قتل ­عام شنیع بیش از 45000 تظاهرکننده الجزایری بی پناه به شهادت رسیدند.

هنوز هم شواهد بی‌شماری از وحشی­گری­‌های این کشور اشغالگر وجود دارد که نشان می‌­دهد در آن روز با اتکا به سیاست نسل‌­کشی و قتل عام، همه نیروهای زمینی و دریایی و هوایی خود را به کار گرفته و حتی به سال خوردگان، کودکان و زنان نیز رحم نکرد. علاوه بر این؛ دولت استعمارگر فرانسه نه تنها به حاصل این کشتار وحشیانه خود اکتفا نکرد، بلکه جنبش ­های ملّی و احزاب سیاسی الجزایر را متفرق ساخت، و در تمام کشور حکومت نظامی اعلام کرد و بسیاری از شهروندان را به اتهام نقض قانون دستگیر کرده و به زندان انداخت. سپس با صدور قوانین سختگیرانه در مورد ایشان، آنان را به اعدام یا حبس ابد یا تبعید به خارج از مرزهای کشور و یا محرومیت از حقوق شهروندی محکوم کرد. 

اگرچه این قتل ­عام هزاران شهید بی­گناه و زن بیوه و زندانی و تبعیدی برجای گذاشت؛ اما در عین حال یک نقطة عطف جدّی در مسیر جنبش ملی الجزایر بود و موجب شد تا مردم الجزایر دریابند که استعمار فرانسه با ادبیات مذاکره و گفت‌وگو بیگانه است و این همه وعده به برابری و دموکراسی تنها شعارهایی دروغین و فریبانه است و آنچه با زور گرفته شده را تنها با زور می­‌توان بازپس گرفت. اینگونه شد که شمارش معکوس انقلاب مسلحانه الجزایر آغاز شده و آتش آن در یکم نوامبر 1954 میلادی بالا گرفت، و در نتیجه آن، ملّت الجزایر استقلال میهن خود را از چنگال استعمار فرانسه رهایی بخشید.

یادواره هشتم می 1945 برای همیشه در خاطره ملّت الجزایر جاودان خواهد ماند و همچون معلمی زنده، فداکاری­‌های سترگ شهیدان الجزایر را در مسیر آزادسازی کشور خود از چنگال استعمار فرانسه، به نسل­‌های آینده یادآور می­‌شود. همچنین شاهدی بر جنایات شنیع کشور استعمارگر فرانسه است که چه بسیار به تمدن، آزادی و انسانیّت مباهات می­‌ورزد.

مراسم بزرگداشت این رویداد شامل برگزاری راهپیمایی­‌های فرهنگی و تاریخی متعددی است که این یادواره ارزشمند را برای ملت الجزایر گرامی می­‌دارد. از جمله این مراسم، برگزاری مراسم فاتحه خوانی برای شهدای انقلاب الجزایر، برپایی نمایشگاه‌­های عکس، پخش فیلم و نوارهای مستند پیرامون این رویداد، نامگذاری برخی از خیابان­‌ها و مؤسسات دولتی به نام شهیدان، تکریم بعضی از خانواده­‌های شهداء و اعطای هدایای تشویقی به برندگان مسابقات مختلف فرهنگی و علمی است که به همین مناسبت برگزار می‌­شوند. 

انتهای پیام