بسم الله الرحمن الرحیم

«اَللّهمَّ افتَح لی فیه ابوابَ فَضلکَ وَ اَنزل عَلَیّ فیه بَرَکاتکَ وَ وَفّقنی فیه لموجبات مَرضاتک و اسکنّی فیه بحبوحات جَنّاتکَ یا مجیبَ دَعوَه المضطَرّینَ»

«خداوندا در این روز بر من درهای فضل و کرمت را بگشا و بر من برکاتت را نازل فرما و بر موجبات رضا و خشنودیت موفقم بدار و در وسط بهشت‌هایت مرا مسکن ده، ای پذیرنده دعای پریشانان و درماندگان. »

به گزارش ایسنا،حجت‌الاسلام علوی تهرانی در تبیین دعای روز بیست و دوم ماه رمضان می‌گوید:

خواسته‌های روز بیست و دوم ماه مبارک رمضان

گشوده شدن درهای فضل و رحمت.
نازل شدن برکات الهی.
 توفیق یافتن به انجام آنچه موجب خشنودی خداوند است.
سکنا گزیدن در بهترین و پرناز و نعمت‌ترین موقعیت‌های بهشت.

«اللّٰهُمَّ افْتَحْ لِی فِیهِ أَبْوابَ فَضْلِکَ»
واژه فضل از اسماء الهی بوده و به معنای بخشش و احسان نعمت و مواهب، بیش از حد لازم است.
 به همین جهت است که سوره آل‌عمران آیه ۱۷۴ خداوند را به فضل عظیم توصیف می‌کند:  «و خدا دارای فضلی بزرگ است.»
 در این آیه تأکید دارد که هیچ منعی برای بخشش خدا وجود ندارد و خدا از باب فضلش می‌تواند بیش از حد لازم عنایت فرماید.

این نحوه‌ی از عنایت هم فقط به دست خداست.
 در سوره آل‌عمران آیه ۷۳ می‌فرماید: پیامبر بگو که به راستی فضل و رحمت فقط به دست خدا است به هرکس بخواهد می‌دهد.
و به ما دستور داده‌اند که چنین احسانی را بخواهیم که از باب فضل خداوند است.
در ادعیه نیز همین را می‌خواهیم: «اِلهی عامِلْنا بِفَضْلِکَ وَ لا تُعامِلْنا بِعَدْلِکَ.» (خدایا با فضلت با من رفتار کن و با من به عدلت معامله کن)

می‌توان فضل را به معنای  فضیلت و ارزش‌های انسانی نیز دانست و در واقع از خدا بخواهیم تا باب ارزش‌های انسانی را بر ما باز کند.
امیرالمؤمنین (ع) می‌فرمایند: افتخار آدمی به فضائل اوست نه به تبارش.

برخی از ارزش‌ها از دیدگاه رهبران آسمانی به شرح زیر است:
خود را کامل نداستن، بندگی خوب به درگاه خدا، بخشیدن در موقع اقتدار، انفاق هنگام تنگدستی، فرار از گناهان، میانه‌روی در معیشت، صدق در گفتار و کردار.

«وَأَنْزِلْ عَلَیَّ فِیهِ بَرَکاتِکَ»
معنای برکت اجمالاً خیر پایدار است و خیر یعنی نیکی.
 کثرت در خیر و خیرِ بسیار سودمند را برکت می‌نامند. پس به نوعی دو واژه خیر و برکت با هم مرتبط هستند.
باید بدانیم که برکت و خیر به دست خداست: «بِیَدِکَ الْخَیْرِ» و «یا مُنْزِلَ الْبَرَکاتِ». وقتی خیر و برکت به دست خدایی است که علوّ و بلندی مرتبه دارد ما درخواست نازل شدن خیر را داریم.

مهم‌ترین عامل نزول برکت تقوا و ایمان است.
در سوره اعراف آیه ۹۶ می‌فرماید: اگر مردم شهرها و آبادی‌ها ایمان می‌آوردند و تقوا پیشه می‌کردند برکاتی از آسمان و زمین به روی آنان می‌گشودیم.

عامل دیگر نزول برکات، عدل است.
حضرت امیر (ع) می‌فرمایند: به سبب عدالت برکت‌ها افزونی می‌یابند.

پس اگر اسباب برکت را فراهم کنیم خدا آن را نازل می‌کند.

«وَوَفِّقْنِی فِیهِ لِمُوجِباتِ مَرْضاتِکَ»
از درگاه احدیت می‌خواهد که توفیق مهیا کردن اسباب خشنودی را عنایت فرماید، چون سخت است.

بخشی از آن اسباب در بیان پیامبر و اهل بیت چنین است:
رضایت خدا و اطاعت خدا است.
سخت‌گیری بر نفس خویش و چشم بستن بر خواهش‌های نفس.
رعایت تقوا.
راضی بودن به قضا و قدر الهی.

«وَ أَسْکِنِّی فِیهِ بُحْبُوحاتِ جَنَّاتِکَ»
واژه بُحبوحه در لغت یعنی بهترینِ از هر چیز.
یکی از درخواست‌های ما از خداوند علاوه بر عمل صالح برای رفتن به بهشت، درخواست بهشت است.
در این فقره بهترین موقعیت بهشت را مطالبه می‌کند و آن مرتبه‌ای است که به اهل تقوا می‌دهند.
در سوره قمر آیه ۵۵ و ۵۶ می‌فرماید: حقیقتاً اهل تقوا در باغ‌ها و کنار نهرهایند، در جایگاهی پسندیده و مورد رضایت نزد فرمانروانی نیرومند.

اهل تقوا به مقام عندیّت و لقاءالله رسیده‌اند که برترین مرتبه بهشت است.

«یَا مُجِیبَ دَعْوَةِ الْمُضْطَرِّینَ»
ای برآورنده خواهش درماندگان، درخواست امروز ما را به اجابت برسان.

انتهای پیام