به گزارش ایسنا، آلاینده‌های هوا عوارض مختلفی از جمله تحریکات پوستی، خارش چشم، اختلال در عملکرد ریه و حتی مرگ‌ومیر را برای انسان ایجاد می‌کنند.

اهواز به عنوان یکی از شهرهای صنعتی، بزرگ و پرجمعیت ایران، به دلیل استقرار واحدهای عظیم صنعتی آلوده‌کننده و همچنین بروز گردو غبار در سال‌های اخیر، آلودگی هوای زیادی دارد. درسال ۲۰۱۵ در رتبه‌بندی جهانی شهرهای آلوده که توسط سازمان جهانی بهداشت انجام شد، شهر اهواز به عنوان آلوده‌ترین شهر جهان شناخته شد.

با توجه به این موضوع پژوهشگران با انجام مطالعه‌ای تاثیر تغییرات آلودگی هوای شهر اهواز را بر میزان بستری و مرگ‌ومیر ناشی از بیماری‌های قلبی و تنفسی ناشی از آلودگی هوا را بررسی کردند.

برای انجام این مطالعه داده‌های مربوط به میانگین غلظت روزانه پنج شاخص آلودگی هوا شامل مونواکسید کربن، دی اکسید گوگرد، ازن، دی اکسید نیتروژن و ذرات ۱۰ کوچک‌تر از ۱۰ میکرون، در یک بازه زمانی ۱۰ ساله از ۱۳۸۷ تا ۱۳۹۶ شهر اهواز مورد بررسی قرار گرفت. همچنین با مراجعه به بیمارستان‌های مرجع این شهر داده‌های مربوط به فوت افراد به دلیل بیماری‌های قلبی عروقی و تنفسی استخراج شد.

بررسی‌های این مطالعه نشان داد که بین میانگین غلظت آلاینده‌های هوای دی اکسید نیتروژن، مونواکسید کربن، ازن و دی اکسید گوگرد با مرگ بیماران با تشخیص مشکلات تنفسی، ارتباط وجود دارد. این ارتباط در مورد آلاینده دی اکسید نیتروژن بیشتر از سایر آلاینده‌ها بود.

همچنین عنوان شد که میانگین غلظت آلاینده‌های دی‌اکسید نیتروژن، مونواکسید کربن و ذرات کوچک‌تر از ۱۰ میکرون با میزان مرگ بیماران با تشخیص مشکلات قلبی عروقی، مرتبط است. در این مورد نیز اثر آلاینده دی‌اکسید نیتروژن بیشتر بود.

پژوهشگران این مطالعه می‌گویند: آلاینده‌های هوا به ویژه دی‌اکسید نیتروژن سبب افزایش خطر مرگ ناشی از مشکلات قلبی عروقی و تنفسی می‌شود. به همین دلیل کاهش غلظت این آلاینده‌های می‌تواند سبب کاهش موارد مرگ‌ومیر ناشی از این مشکلات شود.

در این پژوهش غلامرضا ساری زاده، نعمت‌اله جعفرزاده، فرامرز معطر، مریم محمدی روزبهانی و یاسر طهماسبی؛ پژوهشگران گروه محیط‌زیست دانشگاه آزاد اسلامی واحد اهواز، مشارکت داشتند.

یافته‌های این مطالعه به صورت مقاله علمی پژوهشی با عنوان «ارتباط‌سنجی تغییرات آلودگی هوای شهری با میزان مرگ بیماران قلبی عروقی و تنفسی مطالعه موردی شهر اهواز در بازه زمانی ۱۳۸۷ لغایت ۱۳۹۶» در مجله علمی پزشکی جندی‌شاپور منتشر شده است.

انتهای پیام