به گزارش تکنولوژی نیوز، سلول‌های سوماتیک با تلومرهای کوتاه، پیر یا خود مخرب می‌شوند. از طرف دیگر سلول‌های بنیادی از تلومراز برای طولانی‌تر شدن تلومرهای خود استفاده می‌کنند. بنابراین سلول‌های سوماتیک مونث را با تلومرهای دراز در طول زندگی تولید می‌کنند. این سیستم دولایه از سلول‌های بنیادی خاص و سلول‌های محدود سوماتیک، که به‌طور تقریبی در همه حیوانات وجود دارد، خطر ابتلا به سرطان را به‌اندازه‌ای که برای نتایج تکاملی کافی باشد، پایین نگه می‌دارد و همچنان امکان بقاء بافت و عملکرد سلولی ایجاد می‌کند.
متوسط طول تلومر در بافت‌ها با افزایش سن کاهش می‌یابد که تا حد زیادی تابع عدم فعالیت سلول‌های بنیادی است. سلول‌های جایگزین بسیار کمتری برای تلومرهای دراز وجود دارند. طول تلومر به‌طورمعمول در سلول‌های ایمنی در نمونه خون، اندازه‌گیری می‌شود، اما در اینجا عوامل بیشتری برای ایجاد یک وضعیت پیچیده و کمتر واضح وجود دارد.
سلول‌های ایمنی با توجه به شرایط مختلف از استرس گرفته تا عفونت، روزبه‌روز با مقادیر بسیار متفاوتی تکثیر می‌شوند. در تحقیقات انسانی، طول تلومر، فقط در گروه‌های بزرگ آماری، ارتباط با پیری یا با مداخلات شناخته‌شده برای کاهش روند پیری را نشان می‌دهد. حتی پس‌ازآن بسیاری از مطالعات نتوانسته‌اند رابطه خوبی با رژیم غذایی، ورزش و موارد مشابه پیدا کنند. بنابراین برای هر فرد خاص به‌طورمعمول، چیز زیادی از اندازه‌گیری طول تلومر یا تغییر در این اندازه با گذشت زمان درک نمی‌شود.
طول تلومر (TL) بین گونه‌ها بسیار متفاوت است. در بدو تولد، هر فرد TL خاصی دارد که بین پنج‌تا ۱۵ کیلوبایت است. در طول زندگی تلومرها به دلیل پدیده تکثیر نهایی، استرس اکسیداتیو و سایر عوامل تعدیل‌کننده، به‌طور مداوم با نوسان بین bp ۲۰-۵۰ در هفته کوتاه می‌شوند. بااین‌حال، سرعت کوتاه شدن تلومر و به‌تبع آن TL متوسط بین انواع مختلف بافت متفاوت است که حداقل تا حدودی با میزان تکثیر اختصاصی بافت توضیح داده‌شده می‌شود.
در تقسیم سلول‌ها، مسأله تکثیر نهایی عامل مهمی در کوتاه شدن تلومر است که می‌تواند توسط عوامل دیگری مانند استرس اکسیداتیو یا التهاب تغییر کند. در سلول‌های پس میتوزی، استرس اکسیداتیو می‌تواند به‌طور مستقیم به DNA تلومر آسیب برساند و سلول‌ها را به سمت پیری سوق دهد.
تلومر گلبول‌های سفید خون محیطی (LTL) به‌عنوان یک نشانگر بالقوه سن بیولوژیکی موردتوجه زیادی قرارگرفته است. میانگین LTL در بزرگسالان تقریبا ۱۱ کیلوبایت است و سالانه به میزان ۳۰-۳۵ bp کاهش می‌یابد.
کاهش تلومر در طول دو سال اول زندگی، که با رشد سریع سوماتیک مشخص می‌شود، چشمگیر است. کوتاه شدن تلومرها یک فرآیند یک‌طرفه نیست زیرا آنزیم تلومراز ترانس کریپتاز معکوس، قادر به افزودن به انتهای تلومر است. بااین‌حال، بیشتر سلول‌های سوماتیک، تلومراز را بیان نمی‌کنند. میزان قابل‌توجهی از فعالیت تلومراز را می‌توان به‌طورمعمول در سلول‌های بنیادی جوانه‌زا و سلول‌های بنیادی جنینی، سلول‌های ایمنی و سلول‌های سرطانی مشاهده کرد.
ورزش منظم یک شیوه تثبیت‌شده برای کاهش خطر بیماری و مرگ‌ومیر زودرس است. نتایج تحقیقات گروهی آینده‌نگر نشان می‌دهد که مردان و زنانی که به‌طور منظم ورزش می‌کنند، خطر تمام علل مرگ‌ومیر را ۳۰ درصد پایین‌تر از افراد کم‌تحرک دارند. در افراد مسن، اثرات مفید فعالیت بدنی منظم (بالاتر از ۲۰۰ دقیقه در روز) حتی بیشتر از ۴۰ درصد، خطر مرگ‌ومیر را کاهش می‌دهد. ورزش منظم علاوه بر کاهش قابل‌توجه مرگ‌ومیر، باعث کاهش بروز و پیشرفت بیماری عروق کرونر قلب، فشارخون بالا، سکته مغزی، دیابت، سندرم متابولیک، سرطان روده بزرگ، سرطان پستان و افسردگی می‌شود.
باوجود شواهد قوی برای مزایای متعدد ورزش منظم، عملکردهای اساسی آن به‌اندازه کافی درک نشده‌اند. مکانیسم‌های کلیدی کلی که روند پیری را در پی دارد شامل تجمیع آسیب ژنتیکی، تغییرات اپی ژنتیکی و کوتاه شدن تلومرهاست. تصور می‌شود که ورزش می‌تواند از طریق القای تلومراز به حفظ TL کمک کند.
باوجود شواهد قوی از تحقیقات مداخله‌ای مقطعی و آینده‌نگر، تمام تجزیه‌وتحلیل‌های منتشرشده قبلی از رابطه بین ورزش و زیست‌شناسی تلومر پشتیبانی نمی‌کنند. به‌عنوان‌مثال، در یک بررسی مقطعی و طولی از ۵۸۲ فرد مسن، محققان رابطه مستقیمی بین فعالیت بدنی و تلومر گلبول‌های سفید خون پیدا نکردند.
تحقیقات تلومر در دهه گذشته به خاطر استفاده بالقوه، نوید یک هدف درمانی آینده، مدیریت بیماری و اندازه‌گیری پیری ژنومی، موردتوجه بسیاری قرارگرفته است.
مداخلاتی نظیر فعالیت بدنی که فرآیندهای زیان‌بار پیری را هدف قرار می‌دهند، همزمان در زمینه شیوه زندگی و تحقیقات مرتبط با پیری نیز زمینه علاقه را ایجاد کرده‌اند. در واقع، داده‌های فعالیت بدنی موجود، ارتباط بین ورزش منظم و TL را نفی نمی‌کنند.
بااین‌حال، تا به امروز، نتایج مشاهده‌شده از مطالعات انسانی به‌طور عمده توسط انجمن‌ها و داده‌های مشاهده‌ای و مقطعی منحرف‌شده‌اند. با توجه به داده‌های محدود، شواهد موجود درمجموع حاکی از آن است که فعالیت بدنی منظم و مداوم در مدت‌زمان طولانی ممکن است به حفظ تلومرها و پیری سلول کمک کند.
بااین‌وجود، تضاد و فقدان یافته‌های نامتناقض از شواهد موجود و به‌ویژه از معدود مطالعات موجود، بدان معنی است که برای کشف و درک، چیزهای بیشتری وجود دارد، قبل از اینکه اندازه‌گیری‌هایی مانند TL به‌صورت بالینی انجام شوند.
انتهای پیام