«هپکو» با عنوان "Heavy Equipment Production Company " در سال ۱۳۵۱ با هدف مونتاژ ماشین‌آلات سنگین راهسازی در زمینی به وسعت ۹۰ هکتار در اراک تاسیس شد.  ۵۵ درصد سهام این شرکت متعلق به سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران (ایدرو) و ۴۵ درصد آن متعلق به بخش خصوصی(برادران رضایی) بود و کار خود را رسما از سال ۱۳۵۴ با همکاری شرکت‌های بزرگی همچون نویستار اینترنشنال آمریکا، پوکلِین فرانسه، صنایع‌ سنگین ساکائی ژاپن، دایناپاک سوئد، و لوکومو فنلاند و اشتغال ۳۰۰  نفر آغاز کرد. «هپکو» تغییر و تحولات انقلاب را پشت سر گذاشت و در جنگ تحمیلی نقش خوبی ایفا کرد. دهه ۷۰ به تولید و توسعه گذشت، اما نقطه عطف دیگری در راه بود. «هپکو» برای کمک به اجرای پروژه ذره بنیادین موسسه «سِرن» در سوئیس انتخاب شد. پروژه بزرگ و چند ملیتی که حضور «هپکو» در آن سندی افتخارآمیز در تاریخ صنعت کشور بوده است. سال ۸۵ فرا رسید و تولیدی که از سالانه ۵۰۰ دستگاه آغاز شده بود به سالانه ۲۰۰۰ دستگاه رسید؛ همزمان زمزمه‌هایی در مورد «هپکو» آغاز شد، زمزمه‌هایی از خصوصی سازی. «هپکو» در آن سال با شرایطی که رسانه‌ای نشد با ۱۸۰۰ نفر پرسنل در قالب مزایده به شرکت واگن‌سازی کوثر به مدیریت "علی‌اصغر عطاریان" واگذار شد و این اقدام را می‌توان آغازی بر پایان دوران طلایی «هپکو» نامید. علیرغم اینکه " هپکو همراهی مطمئن" شعار هپکو بود، اما این شرکت از مدیران همراه بی‌بهره بود و افت «هپکو» از سال ۸۸ نمایان شد، هر سال تعداد تولیدات این شرکت کاهش و مشکلات افزایش می‌یافت و پس از هشت سال مدیریت کج‌دار و مریز، کم کم صدای اعتراض کارگران بلند و از سال ۹۴ تجمعات اعتراضی آنان آغاز شد تا روند نگرانی‌شان از وضعیت تولید در شرکت را به گوش همگان برسانند. حالا و در سال ۲۰۲۰ بیماری «هپکو» شدت پیدا کرده‌ است؛ از آخرین قرارداد سنگین «هپکو» مدت‌ها گذشته و در سال ۹۸ فقط ۱۰ دستگاه برای تعهدات قبلی خود تولید کرده و در سال جدید هم تولیدی نداشته‌ است. خط تولید مونتاژ ماشین آلات راهسازی خالی شده و بسیاری از دستگاه‌ها سال‌هاست استفاده نشده‌اند. شاید این چشم انداز برای «هپکو» با آن سابقه درخشان را کمتر کسی تصور می‌کرد، اما خصوصی‌سازی نادرست چوبی لای چرخ «هپکو» شد و حالا بعد از حدود ۱۴ سال، جلسات بازگشت «هپکو» به دولت در حال برگزاری است.