محمد حسن حامدی ـ پژوهشگر هنر و مدیرمسوول نشریه هنرهای تجسمی تندیس ـ در این زمینه به ایسنا می‌گوید: آلودگی بصری در انواع مختلف ایجاد می‌شود. مجسمه فردوسی مجسمه‌ای است که در زمان خودش و فضای آن دوران میدان، مناسب بوده است. اما وقتی ساخت و سازهایی در اطراف میدان انجام شده و ساختمان‌ها سر به فلک کشیدند به نظر می‌رسد آن مجسمه برای آن فضا تنگ است و جای فراخ‌تری می‌طلبد.
او با بیان اینکه مثل هر اثر هنری می‌شود برای مجسمه کادری در نظر گرفت، ادامه می‌دهد: گاهی اوقات فضا به گونه‌ای رقم می‌خورد که آلودگی بصری، عدم دید کافی برای یک مجسمه ایجاد می‌کند.
حامدی اظهار می‌کند: گاهی به نظر می‌رسد نصب مجسمه با مشکل مواجه است یعنی ما مجسمه‌های خوبی می‌سازیم اما محل مناسبی را نمی‌توانیم برای آن پیدا کنیم. گاهی مجموعه فضا به گونه‌ای است که انگار دارد مجسمه را خفه می‌کند و گاهی اوقات مجسمه‌ای را در یک فضا رها شده می‌بینیم.
او اضافه می‌کند: گاهی مجسمه‌ای را به هنرمندی سفارش می‌دهند و می‌گویند خودت هم برای نصبش جای مناسبی پیدا کن! و اینکه هنرمند موفق می‌شود جای مناسبی پیدا کند یا نه موضوع دیگری است.
حامدی تاکید می‌کند: فقط موضوع ساخت مجسمه نیست و نصب مجسمه بخش مهمی از ماجراست.
انتهای پیام