علی کاوه گفت: عکس‌هایی که از گریه‌های تماشاگران برزیلی پس از بازی با آلمان منتشر شدند، گویای زیبایی و تاثیر کار عکاسان ورزشی است.
این عکاس که سابقه عکاسی از جام جهانی 1998 و 2006 را در کارنامه فعالیت خود دارد، در گفت‌وگو با خبرنگار بخش هنرهای تجسمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، درباره عکاسی ورزشی اظهار کرد: من از کودکی به این حوزه علاقه‌مند بودم. در 15 سالگی اولین عکس‌های ورزشی‌ام را از یک بازی فوتبال در ورزشگاه امجدیه گرفتم. این اتفاق برای من یکی از لذت‌بخش‌ترین تجربه‌های زندگی‌ام بود.
او افزود: این لذت و شیرینی هنوز هم در عکس‌های ورزشی دیده می‌شود. یکی از زیباترین اتفاقاتی که در جام جهانی 2014 برزیل افتاد، عکاسی از تماشاگران برزیلی و واکنش آنها هنگام گل خوردن تیم‌شان بود. عکاس‌ها توانسته بودند با هنرشان لحظه‌های بهت و غم تماشاچیان برزیلی را در قاب تصویر ثبت کنند. وقتی بازی تمام شد این عکس‌ها به سرعت در شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌های خبری منتشر شد و بازخوردهای زیادی به همراه داشت. عکس‌هایی که از گریه بچه‌های برزیلی گرفته شده بودند، بیشتر از گل‌های آلمان به برزیل دیده شدند.
کاوه همچنین عنوان کرد: تاثیرگذاری این عکس‌ها آنقدر زیاد است که تا سال‌های بعد همچنان باقی می‌ماند و از بین نمی‌رود و فراموش نمی‌شود. همه زیبایی و قشنگی یک مسابقه این است که مساوی تمام نشود و بتوان لحظه‌های شادی و اندوه دو طرف مسابقه را از قاب دوربین تماشا کرد. همیشه وقتی موعد بازی تیم‌های استقلال و پرسپولیس فرا می‌رسد، با خودم می‌گویم: خدایا بازی مساوی تمام نشود! وقتی یک طرف زمین برد باشد و یک طرف دیگر باخت، عکاس می‌تواند زیباترین لحظه‌های شادی و اندوه را ثبت کند.
او درباره تاثیر عکاسی ورزشی بر مسائل خارج از مسابقه نیز گفت: در یکی از مسابقات کشتی بود که آژانس‌های خبری لحظه دست دادن رئیس فدراسیون کشتی ایران و آمریکا را در ابعاد وسیع منتشر کردند و همین عکس باعث شد تیم ایران بتواند برای مسابقات کشتی به آمریکا سفر کند. مقصودم از این حرف‌ها این است که عکاسی از یک رویداد ورزشی می‌تواند تاثیرات بزرگی حتی روی سیاست و مسائل اجتماعی داشته باشد.
کاوه ادامه داد: در رویدادهای بزرگی مثل جام جهانی و المپیک، علاوه بر خود مسابقات، حاشیه‌های قبل و بعد از بازی هم اهمیت زیادی دارند. من به عنوان کسی که سال‌هاست در این حوزه کار می‌کنم به دوستان عکاسم توصیه می‌کنم چند ساعت قبل از شروع مسابقه به محل برگزاری آن بروند و از حاشیه‌ها و تماشاگران عکس بگیرند. همچنین آنها باید از نظر جسمی خود را تقویت کنند و آماده باشند که هنگام مسابقه از واکنش تماشاگران هم عکس‌های خوبی بگیرند. من عکس را همیشه بیشتر از فیلم دوست داشته‌ام، چون هنری است که هرگز از بین نمی‌رود و تا سال‌ها جاویدان می‌ماند.
کاوه در ادامه درباره مشکلات عکاسان ورزشی در ایران اظهار کرد: تنها ناراحتی و مشکل من بعد از 50 سال عکاسی این است که هیچ وقت با وجود کار ارزشمند عکاسان ورزشی جایگاه آنها به درستی شناخته نشده است. چه قبل از انقلاب و چه حالا که 35 سال از پیروزی انقلاب می‌گذرد، هنوز نتوانسته‌ایم جایگاه مشخصی را برای آنها در جامعه تعریف کنیم. خوشبختانه امروز عکاسان زیادی وارد حوزه ورزش شده‌اند که زبان هم بلد هستند. 50 سال پیش اینطور نبود و تعداد عکاسان ورزشی از تعداد انگشتان دست تجاوز نمی‌کرد، اما امروز می‌بینیم که در یک بازی از جام جهانی حدود 500 عکاس از مسابقه و حاشیه‌های آن عکاسی می‌کنند.
او افزود: متاسفانه عکاسان ما قبل از رفتن به برزیل حاشیه‌های زیادی داشتند. این همه استرس باعث می‌شود عکاس نتواند تمرکز کند و وسایل لازم را با خود ببرد. زمانی که من به عنوان نماینده عکاسان به جام جهانی 2006 آلمان رفته بودم، تعداد عکاسان یک ششم خبرنگاران بود و این واقعا جای تعجب و تاسف داشت. بچه‌ها اگر امکانات داشته باشند و زبان بلد باشند، خیلی راحت‌تر می‌توانند کار کنند.
انتهای پیام