شک از جمله مرض‌های روحی است و سلامت روحی و جسمی فرد و جامعه را در معرض خطر می‌اندازد، بنابراین، باید با دقت معالجه شود.

به گزارش سرویس دین و اندیشه خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا) در حقیقت، دو نوع شک داریم: شک مقدس (موقتی)، و شک ویرانگر و سیاه (پایدار و دائمی). شک، اگر به عنوان معبر باشد، مقدس است و اگر به عنوان منزل باشد، ویرانگر و نامطلوب است.

امیرالمؤمنین(ع) در حدیثی می‌فرمایند: "شکّ چهار شاخه دارد: جدال کردن، ترس، سرگردانی و تن دادن. کسی که ستیزه کردن را عادت خویش گرداند، شب او صبح نشود و کسی که از حوادث آینده وحشت داشته باشد، به گذشته برگردد و کسی که در (عالم) تردید و تشویش سرگردان ماند، پایمال سُم‌های شیاطین شود و کسی که به هلاکت دنیا و آخرت تن دهد، در هر دو سرای هلاک گردد1".

امام صادق(ع) در حدیثی بسیار مهم که لشگریان عقل و جهل را ذکر فرموده است، شک را مقابل یقین و از لشگریان نادانی دانسته است2".

امام علی(ع) درباره این که شک، حاصل چیست؟ فرمودند: "شکّ ، حاصل نادانی است3".

امام سجاد(ع) در دعای روز عرفه از خدای متعال می­‌خواهد: «خدایا! هر شک‏ و دودلی را از من دور کن» و این مضمون در بسیاری از دیگر دعاها تکرار شده و از خدا خواسته شده است که دل ایشان را از آلودگی شک پاک کند.

منبع:

1- نهج‌البلاغه: الحکمة 31 منتخب میزان الحکمة: 304

2- برقی احمدبن محمدبن خالد، المحاسن، دارالکتب الإسلامیة، قم، 1371 ق، چاپ دوم، ج 1، ص 197.

3- غررالحکم: 725 منتخب میزان الحکمة: 304

4- کلینی، ابو جعفر محمد بن یعقوب؛ الکافی، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ‏چهارم، 1407 ه­ق، ج 2، ص 588.

انتهای پیام