يك هنرمند نقاش معتقد است: «كانون جهان‌گردي و اتومبيل‌راني به ازاي پولي كه براي اجاره‌ي موزه‌ها دريافت مي‌كند، خدمات نمي‌دهد.»
حسين هاتفي‌كيا كه از نهم تا چهاردهم مهرماه امسال نمايشگاهي را شامل تابلوهاي نقاشي خود در موزه‌ي نگارستان مجموعه‌ي تاريخي ـ فرهنگي سعدآباد برگزار كرده بود، در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، توضيح داد: «براي برپايي اين نمايشگاه، حدود سه‌سال زمان صرف كردم و براي پيدا كردن طرح‌هاي اين تابلوها، مجبور شدم زمان و هزينه‌ي زيادي صرف كنم تا به نقاط مورد نظر سفر كنم. درحالي‌كه از لحاظ مالي با محدوديت مواجه بودم؛ اما اين شرايط را تحمل كردم. نمايشگاه‌هايي كه با اين تابلوها در شهرستان‌هاي سبزوار و شهسوار برپا كردم، با استقبال زيادي مواجه شدند. بنابراين تصميم گرفتم، سومين نمايشگاه از تابلوهاي آب‌رنگ خود را در تهران برگزار كنم.»
وي بيان كرد: «براي برپايي اين نمايشگاه نخست با فرهنگسراي نياوران مذاكره كردم؛ اما چون برنامه‌هاي آن‌ها تا اسفندماه امسال پر بود، به پيشنهاد مسؤولان اين فرهنگسرا و براساس تمايل خود، موضوع را با مسؤول موزه‌ي ملت در مجموعه‌ي تاريخي ـ فرهنگي سعدآباد مطرح كردم كه با استقبال مواجه شد و حتا مسؤولان پيشنهاد دادند، مجموعه‌ي آثار خود را با نقش‌هايي از مناطق غربي ايران تكميل كنم كه سفر به آن منطقه و عكس‌برداري و آماده كردن تابلوهاي آن، تا ماه رمضان طول كشيد.»
اين هنرمند نقاش ادامه داد: «براي اين نمايشگاه حدود يك‌ميليون تومان هزينه‌ي چاپ پوستر و كارت‌هاي دعوت كردم. درحالي‌كه با مشكل مالي مواجه بودم؛ اما اطمينان داشتم، نتيجه‌ي دل‌خواه را به‌دست مي‌آورم، چون از هيچ كاري دريغ نكرده بودم و به هر جايي كه مي‌شد، رفتم تا افراد بيش‌تري را دعوت كنم.»
هاتفي‌كيا با شرح جزيياتي از رنج‌هايي كه براي برپايي اين نمايشگاه تحمل كرده بود، گفت: «درحالي‌كه تمام شرايط را براي برپايي اين نمايشگاه آماده كرده بودم، دو روز مانده به آغاز كار نمايشگاه، از سعدآباد با من تماس گرفتند و گفتند، به هيچ عنوان حق برگزاري نمايشگاه را در موزه‌ي ملت ندارم. اين درحالي بود كه از پيش، تمام برنامه‌ها را با مسؤول موزه‌ي ملت هماهنگ كرده بودم و همه‌ي كارت‌هاي دعوت و پوسترها به نشاني اين موزه پخش شده بودند. آن‌ها من را به موزه‌ي نگارستان هدايت كردند و اطمينان دادند، تمام مهمانان را به سمت اين موزه هدايت مي‌كنند.»
وي اظهار داشت: «مسؤولان سعدآباد بار ديگر روز هشتم مهرماه درحالي‌كه فقط يك روز به آغاز كار اين نمايشگاه باقي مانده بود، با من تماس گرفتند و گفتند، اين مجموعه زير نظر كانون جهان‌گردي و اتومبيل‌راني است و تا زماني كه من با اين كانون قراردادي نبندم، مسؤولان اين مجموعه (سعدآباد) اجازه‌ي برگزاري نمايشگاه را ندارند.»
اين هنرمند نقاش ادامه داد: «وقتي به كانون مراجعه كردم، مسؤول مربوط گفت كه من اجازه‌ي برگزاري نمايشگاه را در سعدآباد ندارم و بايد نخست با آن‌ها قرارداد امضا كنم. به او گفتم، چرا اكنون درحالي‌كه سه‌ماه براي اين نمايشگاه برنامه‌ريزي كرده‌ام و تمام زندگي‌ام تحت‌الشعاع آن قرار گرفته است، اين موضوع را خبر مي‌دهند كه آن مسؤول گفت، آقاياني كه در سعدآباد هستند، نبايد اين اجازه را به شما مي‌دادند.»
وي بيان كرد: «مسؤول مربوط در كانون جهان‌گردي و اتومبيل‌راني قيمت تابلوها را پرسيد و گفت روزي دوميليون تومان براي اجاره‌ي موزه‌ي نگارستان در مجموعه‌ي سعدآباد بايد بپردازم. از آن‌ها خواستم راه ديگري را پيشنهاد دهند، چون فرداي آن روز، نمايشگاهم برپا مي‌شد و من پول مورد نظر آن‌ها را نداشتم. آن‌ها درباره‌ي نحوه‌ي توافقم با مجموعه‌ي سعدآباد پرسيدند كه گفتم قرار بود، درصدي از فروش تابلوها را به آن‌ها بپردازم.»
هاتفي‌كيا گفت: «اما آن‌ها (مسؤولان كانون جهان‌گردي و اتومبيل‌راني) اين پيشنهاد را كه درصدي از فروش تابلوها را به آن‌ها بدهم، نپذيرفتند و گفتند چقدر پول مي‌توانم پرداخت كنم كه روي آن توافق كنند، چون با ميزان فروش كارهاي من كاري ندارند. آن‌ها دوستانه مطرح كردند كه با كم‌ترين مبلغ، يعني روزي 100هزار تومان با من قرارداد مي‌بندند و در واقع، كم‌ترين مبلغ را هم گرفتند. آن‌ها مي‌خواستند، پولي را پيش از برپايي نمايشگاه بدهم كه گفتم، واقعا اين‌قدر پول ندارم و اگر مي‌خواهيد، اين نمايشگاه را لغو كنيد؛ اما جواب مردم را خودتان بدهيد.»
وي اظهار داشت: «در سه‌ماهي كه براي آماده كردن اين نمايشگاه تلاش مي‌كردم، چند نمايشگاه ديگر در موزه‌ي ملت سعدآباد برپا شدند، درحالي‌كه به گفته‌ي برپاكنندگان آن نمايشگاه‌ها، هيچ‌يك از آن‌ها با كانون قرارداد نداشتند. هم‌چنين اگر مسؤول موزه‌ي ملت در زمان توافق‌هاي ما و حتا پس از آن، از اين موضوع مطلع مي‌شد، حتما آن را مطرح مي‌كرد تا اين مشكلات پيش نيايند.»
اين هنرمند نقاش ادامه داد: «براساس قراردادي كه با كانون جهان‌گردي و اتومبيل‌راني تنظيم كرديم، بايد روزي 100هزار تومان در مدت شش روز برپايي نمايشگاه به حساب كانون جهان‌گردي و اتومبيل‌راني پرداخت مي‌كردم. براساس اين قرارداد، زمان برپايي نمايشگاه از هشت صبح تا هشت بعدازظهر بود، درحالي‌كه مجموعه‌ي سعدآباد از پنج بعدازظهر تعطيل مي‌شد و مردم كمي به اين مجموعه مي‌آمدند.»
وي گفت: «در اين مدت، افراد خيلي كمي براي بازديد از نمايشگاه آمدند و تعداد آن‌ها حدود 68 نفر در شش روز شد. درحالي‌كه من دست كم براي 25هزار نفر تبليغ كرده بودم. البته روز آخر نمايشگاه هم‌زمان با پرده‌برداري از اثر يك هنرمند مجسمه‌ساز بود كه مهمانان زيادي داشت و حضور آن‌ها موجب شد، تعداد بازديدكنندگان نمايشگاه نقاشي من هم زياد شود؛ اما در كل، تابلوهاي زيادي را نتوانستم بفروشم. اين استقبال اندك، فشار روحي زيادي را پس از آن همه تلاش به من وارد كرد و مدام اين پزسش را از خود مي‌پرسم كه هنر واقعا چه جايگاهي دارد؟»
او ادامه داد: «درحالي‌كه دو روز به پايان اين نمايشگاه باقي مانده بود، فردي از كانون جهان‌گردي و اتومبيل‌راني آمد و درحالي‌كه خود را حسابدار اين كانون معرفي كرد، گفت قرار بوده است، من 500هزار تومان به حساب اين كانون واريز كنم، چون آن‌ها نسبت به ديگران پاسخ‌گو هستند. تا آن زمان، حتا يك تابلو هم نفروخته بودم. بنابراين از آن‌ها خواستم تا پايان زمان برپايي نمايشگاه صبر كنند و اگر نتوانستم كاري كنم، اجازه‌ي خروج اين تابلوها را از سعدآباد ندهند، چون به‌خاطر اين تابلوها حتما پول مورد نياز آن‌ها را تهيه مي‌كنم. البته آن‌ها براي اجاره‌ي موزه‌ي نگارستان با اين قيمت، بسيار همكاري كردند و واقعا مي‌خواستند كار ما راه بيفتد، چون گالري‌هاي معمولي اين قيمت را دارند.»
هاتفي‌كيا گفت: «چون نتوانستم اين پول را پرداخت كنم، دو روز مانده به پايان نمايشگاه، به من اجازه‌ي ورود به مجموعه را ندادند و به ديگران هم اجازه‌ي بازديد نمي‌دادند. با رييس مجموعه‌ي سعدآباد صحبت كردم تا در صورت امكان، با مذاكره اين مسأله را رفع كند كه قول مساعد داد؛ اما در همين حال، مدير موزه‌ي ملت با پرداخت 500هزار تومان كه حتا به ازاي آن، رسيدي هم دريافت نكرد، كمك كرد تا اين نمايشگاه ادامه يابد.»
وي افزود: «معمولا روال كار برپايي نمايشگاه‌ها اين است كه درصدي از فروش تابلوها را مي‌گيرند و اگر قرارداد كانون جهان‌گردي و اتومبيل‌راني نبود، ما هم همان‌طور توافقي با موزه‌ي ملت، نمايشگاه را برپا مي‌كرديم.»
او گفت: «امكانات خوبي در ازاي دريافت اين پول داده نمي‌شوند. ما دست كم انتظار داشتيم، آن‌ها در قبال دريافت اين پول، نمايندگان رسانه‌ها را براي پوشش خبري نمايشگاه دعوت كنند يا تبليغات مختصري انجام دهند. آن‌ها حتا روي چگونگي برپايي نمايشگاه در اين فضاهاي تاريخي نظارت نمي‌كنند.»
اين هنرمند نقاش ادامه داد: «از صداوسيما براي پوشش اين نمايشگاه آمده بودند؛ اما به آن‌ها اجازه‌ي ورود به مجموعه‌ي سعدآباد داده نشد، چون حراست اين مجموعه مي‌گفت، بايد براي ورود رسانه‌ها به مجموعه هماهنگي و نامه‌نگاري شود.»
او درباره‌ي اين‌كه تفاوت برپايي نمايشگاه در مجموعه‌هاي تاريخي با گالري‌ها چيست؟ اظهار كرد: «برپايي نمايشگاه در فرهنگسراها خيلي بهتر است. مسؤولان آن مجموعه‌ها هيچ كاري نكنند، دست كم تبليغات مختصري انجام مي‌دهند. گالري‌دارها معمولا مجموعه‌داراني هستند كه براي دريافت درصدي كميسيون، چند نفر را دعوت مي‌كنند؛ اما سعدآباد با وجود همه‌ي خوبي‌هايش، كم‌تر از گالري‌ها مورد استقبال قرار مي‌گيرد.»
انتهاي پيام