يك پژوهشگر: ثبت شادروزهاي ايران باستان به احياي آن‌ها كمك مي‌كند
يك پژوهشگر درباره‌ي شادروزهاي ايران گفت: در گاه‌شماري ايران باستان روز غم نداريم و تمام جشن‌ها براساس باورهاي ديني، حفظ طبيعت و آيين‌هاي قومي‌اند و به فرهنگ ايراني و آريايي مربوط مي‌شوند. فاطمه حبيبي‌زاد (گردآفرين) در گفت‌وگو با خبرنگار بخش ايران‌شناسي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، اظهار داشت: در گنجينه‌هاي مكتوب ايران باستان مانند اوستا، گات‌ها، مينوي خرد، اردا ويرافنامه و ... هميشه بر شادي تأكيد شده و غم بد دانسته مي‌شده است. او توضيح داد: در كشورهاي هم‌جوار كه جزيي از ايران فرهنگي بوده‌اند، هنوز برخي از اين شادروزها در ميان مردم برپا مي‌شوند. در اين شرايط، زنده كردن، يادآوري و صحبت درباره‌ي آن‌ها در ايران يك ضرورت است. وي تأكيد كرد: ثبت شادروزهاي ايران باستان در فهرست ملي ميراث معنوي به احياي آن‌ها بسيار كمك مي‌كند، چون كشورهاي همسايه در تلاش‌اند، اين آداب و رسوم را به نام خود ثبت كنند. حبيبي‌زاد ادامه داد: در اين شادروزها مردم خداوند را براي نعمت‌هايش در طبيعت مانند آب، خاك، باد و آتش ستايش مي‌كنند و در ميان آن‌ها مي‌توان به روز «بادروزي» كه براي هواي پاك برگزار مي‌شده است و جشن سده براي پيدايش آتش يا جشن‌هاي مربوط به برداشت محصول اشاره كرد. وي بيان كرد: وقتي شادروزهاي ايراني در فهرست‌هاي ملي و جهاني ثبت شوند، مي‌توانند به اين روند كمك كنند كه هر كدام از اين جشن‌ها در زمان خود برپا شوند و مقدمه‌اي باشد، براي اين‌كه مردم و سازمان‌هاي مردم‌نهاد به آن‌ها بپردازند. او گفت: خوشبختانه مردم ايران اكنون به اين جشن‌ها نياز دارند و از آن‌ها استقبال مي‌كنند و توانسته‌اند، فرهنگ ايراني را در فرهنگ اسلامي حل كنند. براي مثال، در نوروز كه يك شادروز ايراني است، مردم قرآن را در سفره‌ي هفت‌سين قرار مي‌دهند و اين نشان مي‌دهد كه فرهنگ‌ها در يكديگر حل شده‌اند. اكنون مردم ايران نيازمند تعادل هستند و بايد با شادروزها به اين تعادل‌ها برسند. وي با تأكيد بر اين‌كه اين شادروزها ايراني هستند و به مذاهب مختلف مربوط نمي‌شوند، اظهار كرد: آن‌طور كه همه‌ي اين آيين‌ها و شادروزها در شاهنامه گزارش شده‌اند، قدمت شادروزها به بيش از چهارهزار سال پيش مي‌رسد، درحالي‌كه زرتشت حدود دوهزار سال پيش آمد. اين نقال و شاهنامه‌خوان تأكيد كرد: پيش از آن‌كه مردم ايران زرتشتي شوند، اين جشن‌ها را برپا مي‌كردند. اكنون هم اسناد، مدارك و بناهاي مربوط به اين شادروزها وجود دارند. اين آيين‌ها و مراسم تجربه‌ي نياكان و در خون و رگ ما هستند، چون ما ايراني هستيم. انتهاي پيام