/ در آستانه‌ي روز فيلم‌نامه‌نويس / جابر قاسمعلي: توليد فيلم اگر به روندي صنعتي تبديل شود، صنوف جايگاه واقعي پيدا مي‌كنند
جابر قاسمعلي معتقد است: هنوز فيلم‌نامه‌نويسي جايگاه مناسب خود را در سينماي ايران نيافته است و مهم‌ترين دليل اين امر هم به ساختار غيرصنعتي سينماي ايران برمي‌گردد. اين فيلم‌نامه‌نويس درگفت‌وگويي با خبرنگار سينمايي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) در آستانه‌ي روز فيلم‌نامه‌نويس تاكيد كرد بر اينكه؛ تا هنگامي كه تمامي فرآيند توليد فيلم به روندي صنعتي تبديل نشود، هيچ‌يك از صنف‌هاي جايگاه واقعي خود را نخواهند يافت. او يكي از مشكلات فعلي موجود بر سر راه سينماگران در رسيدن به جايگاه مطلوب خود را سياست‌گذاري‌هاي دولتي دانست و افزود: تكليف سينماگران با اين سياست‌گذاري‌ها مشخص نيست. از طرفي سرمايه دولت جوابگوي سينما نيست و از طرف ديگر دخالت دولت در سينما بسيار سليقه‌اي است و همين مسئله سينماي ايران را به سمت سينماي فرمايشي سوق مي‌دهد. قاسمعلي تصريح كرد: در فيلم‌هايي هم كه هزينه‌ها را تهيه‌كننده‌ي خصوصي تقبل مي‌كند و از كمك‌هاي دولتي بهره نمي‌برد، بخش‌هاي مختلف فيلم‌سازي تعريف درستي كه با ساختار صنعتي منطبق باشد، پيدا نمي‌كنند. به عنوان مثال، در بسياري موارد كارگردان وظيفه‌ي نگارش متن را نيز برعهده مي‌گيرد و بدين‌ترتيب يك فرد متخصص از چرخه‌ي توليد حذف مي‌شود و به نظر مي‌رسد در اين چرخه، فيلم‌نامه‌نويس جايگاهي ندارد. او با اشاره به سينماي هاليوود ادامه داد: تا هنگامي كه همانند اين سينما كه الگوي درستي از سينماي صنعتي ارايه مي‌كند، صنعتي نشويم افراد در كار يكديگر دخالت خواهند كرد و هيچ‌كس جايگاه مشخصي نخواهد داشت. قاسمعلي در رابطه به برگزاري مراسم روز فيلم‌نامه‌نويس نيز معتقد است: بعيد مي‌دانم به واسطه‌ي برگزاري مراسمي در روزي خاص و يا نام‌گذاري يك روز به عنوان روز فيلم‌نامه‌نويس، اين صنف جايگاه واقعي خود را بيابد و برگزاري چنين مراسمي تنها مي‌تواند حركتي باشد در راستاي تقدير از پيشكسوتان و برجستگان اين صنف كه وظيفه‌ي مسوولان دولت و نهادي مانند خانه‌ي سينما بوده است اما به دليل بي‌توجهي مسوولان، كانون فيلم‌نامه‌نويسان اقدام به برگزاري اين مراسم كرده است. فيلم‌نامه‌نويس «رواني» همچنين به تقدير از اعضاي صنوف در جشنواره‌هاي رسمي و دولتي اشاره كرد و گفت: در اين جشنواره‌ها به طور مرتب بازيگران و كارگردانان و فيلم‌بردار مورد تقدير قرار مي‌گيرند، اما هيچ‌گاه از فيلم‌نامه‌نويسان تقدير نشده‌اند و علي‌رغم ادعاها و شعارهايي كه داده مي‌شود اين صنف براي مسوولان دولتي نيز خيلي جدي محسوب نمي‌شود و تنها در صحبت است كه تهيه‌كنندگان و مسوولان صنف‌هاي مختلف از اهميت والاي فيلم‌نامه سخن مي‌گويند و در عمل حركتي جدي در اين زمينه از خود نشان نمي‌دهند. وي در پايان خاطرنشان ساخت: بهتر بود مسئولاني كه در دهه‌ي 60 بحث و تئوري كارگردان سالاري را مطرح كردند، بحث فيلم‌نامه‌نويس سالاري را مطرح مي‌كردند. چراكه اگر فيلم‌نامه‌نويسان دغدغه‌هاي مختلف را پشت سر گذراند و در آرامش به كار بپردازد، مطمئنا فيلم‌نامه‌هايي نوشته مي‌شود كه اگر به يك فيلم خوب هم تبديل نشوند، حداقل فيلم بدي نيز نخواهند بود. انتهاي پيام