شب يلدا يا «شب چله» شب اول زمستان و درازترين شب ساله و فرداي آن با دميدن خورشيد، روزها بزرگ‌تر شده. اين بود که ايرانيان باستان، آخر پاييز و اول زمستان را شب زايش مهر يا زايش خورشيد مي خواندند و براي آن جشن بزرگي بر پا مي کردند. به گزارش سرويس نگاهي به وبلاگ‌هاي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، در وبلاگ "روزنامه‌نگار نوپا" به نشاني http://nopa.blogfa.com در ادامه نوشته است: اين جشن در ماه پارسي «دي» قرار دارد که نام آفريننده در زمان قبل از زرتشتيان بوده است که بعدها او به نام آفريننده نور معروف شد، همان که در زبان انگليسي "day"خوانده مي‌شود. در ادامه مي‌خوانيد: ‌يلدا و جشن‌هاي مربوطه که در اين شب برگزار مي‌شود، يک سنت باستاني است. يلدا يک جشن آريايي است و پيروان ميتراييسم آن را از هزاران سال پيش در ايران برگزار مي کرده‌اند. يلدا روز تولد ميترا يا مهر است.اين جشن به اندازه‌ي زماني که مردم فصول را تعيين کردند کهن است. نور، روز و روشنايي خورشيد، نشانه هايي از آفريدگار بود در حالي که شب ،تاريکي و سرما نشانه هايي از اهريمن. مشاهده‌ي تغييرات مداوم شب و روز مردم را به اين باور رسانده بود که شب و روز يا روشنايي و تاريکي در يک جنگ هميشگي به سر مي‌برند. روزهاي بلندتر روزهاي پيروزي روشنايي بود، درحالي که روزهاي کوتاه‌تر نشانه‌اي از غلبه تاريکي. براي در امان بودن از خطر اهريمن، در اين شب همه دور هم جمع مي شدند و با برافروختن آتش از خورشيد طلب برکت مي‌کردند. در اين نوشته آمده است: آيين شب يلدا يا شب چله، خوردن آجيل مخصوص ، هندوانه، انار و شيريني و ميوه‌هاي متفاوت است که همه جنبه‌س نمادي دارند و نشانه‌س برکت، تندرستي، فراواني و شادکامي هستند. در اين شب هم مثل جشن تيرگان، فال گرفتن از کتاب حافظ مرسوم است. انتهاي پيام